Proza

Właściwie nie wiadomo dlaczego tak się nazywa pies sąsiada. Sąsiad twierdzi że tak go wcale nie nazywał. Nikt też nie przyznaje się do autorstwa tego imienia. Może sam się tak nazwał by powetować sobie niedoskonałości natury nie będącej sojusznikiem nie budzących grozy stworzeń.
      Psy bywają różne. Mecenas nie jest różny. Jest brzydkim rudobiałym kurduplem na cieniutkich nogach. Mocarna klatka i szpiczasty nos nadają mu wygląd rekina.
Przybył do wsi z opinią psa maltretowanego. I tak zapewne było w istocie. Pamięć o nieszczęśliwym szczenięctwie odcisnęła trwały ślad na całym życiu mecenasa. Każdy gwałtowny ruch koło nosa kończył się ugryzieniem. Gryzł listonoszy, mieszkańców wsi a nawet domowników. Zła opinia przylgnęła na trwałe do psa, wciąż wzbogacana o nowe przypadki niestosowności zachowania się wśród cywilizowanego społeczeństwa psów łańcuchowych. Burzył stereotypy stworzenia podległego, lizusowsko przymilnego, wdzięcznego za byle kęs strawy.
     Jedyną osobą tolerowaną przez mecenasa jest właściciel. Zostaje  on jako jedyny dopuszczony do wyciągania z krótkiej sierści wystającego jak nowotwór napitego kleszcza.
     Pies jest towarzyski, lgnie do ludzi i tęskni za głaskaniem lecz nikt mecenasa nie głaszcze. Każdy pamięta swoje ugryzienia i w trosce o własne łydki omija mecenasa szerokim łukiem.
                                           *
       Życie psa zostało brutalnie poddane rewolucji kiedy sąsiad pojechał do miasta. Za chlebem. Domownicy mało się psem interesowali, więc ten postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i adoptować nowego pana.
         Czy to z racji sąsiedztwa, czy może z powodów o których tylko psy wiedzą, wybór mecenasa padł na mnie.
          Początkowe wzruszenie z czasem zamieniło się w gehennę. Psisko skutecznie ograniczyło moje życie towarzyskie, a degradując w hierarchi moją sukę, stało się właścicielem posesji
i właśnie dziś na tę jego własność miał czelność zawitać benek. Bydle czterokrotnie większe od mecenasa, zwabione uroczym zapachem suki wkroczyło na teren działki mecenasa nic sobie nie robiąc z groźnych powarkiwań mecenasa. Różnica masy psów była zbyt ogromna by wogóle myśleć o jakiejkolwiek próbie ocalenia honoru właścicielskiego. Należało czmychać czym prędzej na bezpieczniejsze tereny. 
          Mecenas jednak o tym nie wiedział. Stanął benkowi na drodze. Rozgorzała walka. Tylko szaleniec postawiłby na "dawida", ten jednak pomny być może biblijnego pierwowzoru mężnie stanął do starcia.
          Kilkakrotnie benek brał rywala w zęby i miotał nim jak szmacianką o ziemię. Łzy stanęły mi w oczach i kiedy wydawało się że mecenas zagląda w kierunku białego światła w tunelu, nagle.... benek zawył i uciekł. Żądny krwi mecenas ścigał do do samej furtki podgryzając zajadle, to z lewej to z prawej strony.
                                           *
Teraz mecenas leży obok mnie. W jego oczach oczekujące na odpowiedź pytanie: no to jak z nami będzie?