Poezja

1.
Jestem 

wiatrakiem niespalonym -
żarna przemielą zbiory,
niech tylko wiatr powieje,

żaglem połatanym -
łódką popłyniemy po kres, za keje,

balonem zacerowanym -
gondolę uniesie ponad chmury,
niech tylko wiatr powieje,

wodą ciemną i ciężką Bałtyku -
ślady na piaszczystym brzegu
zatrze w przypływie.

2.
Stoję na pirsie obok Conrada z granitu.
Słucham rozleniwionych słońcem
wantów opowieści,
zawiedzionych brakiem wdzięczności.
Wysłuchuję ile razy ratowały
maszty, żagle, życie.

Czekam na wiatr
z którym zaczną śpiewać,
albo tak mocny, że jękną wystraszone

i horyzont stanie obok nas
mokry, nieprzenikniony -

za nim zawsze jest słońce
i mewy żerujące z krzykiem.