Najnowsze prace:

Poezja

	Weronika
	PROFIL O autorze Przyjaciele (7) Poezja (7) Dziennik (26)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Weronika, 27 sierpnia 2024

nowe studium lingwistyczne na bazie przekładu intersemiotycznego

w poszukiwaniu swoich wystudiowanych pośmiertnych masek
szerokim łukiem porzucamy wspólnotę cmentarzy
wciąż mamy dla samych siebie nieukończoną ścierpliwość
i kiedyś jedynie tutaj będziemy mogli się odnaleźć
uświadomiwszy pierwej, żeśmy splątani kwantowo
metodologią, a nie zbiorem pustych zdań
rozgrywamy partię czterowymiarowych szachów
ciągle nie do końca skalibrowanymi skrzydłami
czasami szwankuje czytnik wrażliwości sensorycznej
nie przetwarzają nanobłyski w uśmiechy
wzajemnie obojętni na intymne odczucia niestabilnych izotopów
a jeśli nawet wyłącznie głównym nurtem, to na marginesy

liczba komentarzy: 4 | szczegóły

Weronika, 12 marca 2021

opisanie przyszłej płaskości świata w pierwszej osobie liczby mnogiej

jak przykładne równoległe będziemy parzyć się tylko w nieskończoności
garnitur braków uzębienia kwiatkiem do erotycznego snu
nim zaintonujemy grę wstępną najpierw się wyśpimy
odwróceni nie plecami ale jednak na przekór
logiką kwantową zarządzając chaosem
życie pokładając na ostatnim łożu

liczba komentarzy: 13 | szczegóły

Weronika, 25 listopada 2020

na podłodze

widzę, że kwazikryształy takich oczu całkiem inaczej patrzą gwiazd
na podłodze hotelowego apartamentu rozdarłeś czasoprzestrzeń
ale nie usprawiedliwia oczywista samotność, sadyzmu boga
kiedy już sam algorytm uwypukla nasze nieprzystawanie
i choć kłótnia ma zbyt niską temperaturę wrzenia
na dywan opada pokowidowa mgła mózgowa
kto mi namalował taką twarz..

liczba komentarzy: 36 | szczegóły

Weronika, 9 listopada 2020

kiedy wróciłeś

spóźniony na własne narodziny
gdy pierwotna informacja sensoryczna
już dociera centralnej osobliwości
tutaj tracę cały swój blask
słowem już jesteś orkiestrą
usiądźmy dopóki świeżo malowane

liczba komentarzy: 11 | szczegóły

Weronika, 28 września 2020

autoportretując nas

tyle już kolorów wymyśliłam a twoje uparcie zaciśnięte usta
nie dają szansy żeby choć jeden wspólnie obdarzyć imieniem
jakby nieświadomy zubażasz o powabność nasze pejzaże
i wciąż autoportretujesz nas neuroprzekaźnikami urojeń
transmutując ołówki na jakieś grosze w złocie
jeszcze nie ustaję w próbach przetłumaczenia cię
na pokłady moich nadziei choć już bez należytej wierności
i wciąż uprawiamy tę miłość niemożliwą w dobie algorytmu
wyposażeni w bezsilne złudzenia ostatniej raty kredytu

liczba komentarzy: 19 | szczegóły

Weronika, 19 lipca 2020

w cichości zaszyta

nastrój tego jeziora na pierwszy rzut oka festynno-rodzinny
później urzeka przeplatanie strun
a blask zaprzecza obawom co gęstniały pierwszymi krokami
w końcu zarastają ścieżki bijącymi ubarwieniem widokami
pozostawione na odchodne

liczba komentarzy: 18 | szczegóły

Weronika, 25 czerwca 2020

syzyf nie nadaje jedna onaż księżyca

to nie wyczekiwana przez kogokolwiek iskrówka
sowy wyszły na łów, bierz skrzypce i wracaj
obiecywał zagospodarować całą zapisaną wieczność
a dziś drżę pod klawiszami bruegela starszego
w zapożyczonym czerwonym kubraku oracza
zapraszany na uczty pasał ambrozją
kiedy zapatrzona na koniec własnego nosa
przeoczyłam gdy toczył się miast głazu
nie potrzebuję już unosić panoramy powiek
by ogarnąć spuściznę zmurszałych słów..

liczba komentarzy: 12 | szczegóły

10 - 30 - 100

Pozostałe wiersze: nowe studium lingwistyczne na bazie przekładu intersemiotycznego, opisanie przyszłej płaskości świata w pierwszej osobie liczby mnogiej, na podłodze, kiedy wróciłeś, autoportretując nas, w cichości zaszyta, syzyf nie nadaje jedna onaż księżyca,