Diary

Idę w środku kohorty. Standaryzacja ubioru zapewnia mi anonimowość. Fakt podążania w najbardziej cywilizowanej armii świata napełnia dumą i spokojem. Muzyka nadaje rytm i tempo marszu. Lśnią orły w pełnym słońcu. I to właśnie słońce gubi mój dobry nastrój. Pot zalewa ciało a spierzchnięte usta proszą o przerwę w marszrucie na choć łyk zimnej wody. Lecz już w oddali majaczy nadzieja. Wyraźnie czernią napływa od horyzontu las. Bodajże teutoński. Zresztą co to za różnica.