Poetry

Cóż z tego, że śmierdział bezdomnym dworcem 
z denaturatem na pohybel i dla rozgrzewki.  
Wytrącony poza nie musiał udawać,  
to było w nim nieobecne. 
  
Każde zainteresowanie, trwające dłużej 
niż minutę, przerywało 
drzemiące czuwanie, kwitował to subtelnym 
spierdalaj. Obrzydzenie 
  
parujące z głów przechodzących obok 
napawało optymizmem. Jednak jest 
wrażliwość. W końcu zwinął go patrol 
dobrego smaku. 
  
Szedł obojętnie 
i nie było w tym nic bezczelnego, 
jedynie bezradność pewna siebie. 
Wtedy zrozumiałem boskość.