Latest items:

Poetry

	Sandra Bożek
	PROFILE About me Friends (9) Poetry (19) Photography (23) Postcards (1) Diary (5)

latest best rating most commented

Sandra Bożek, 27 august 2012

jej odejście

Umierała w ciszy
w wielkim cierpieniu
w nadmiernym
stopniu gorączki nieba
odchodziła

odchodziła ku radości
bezlitośnie zadawała ten cios
bliskim
by wspomóc ich
w utrapieniu
samej siebie

teraz
płacze nad ludźmi
których tak kochała

w melancholijnym stopniu
ewenementy są różne
bo gdyby nie ten świat
nie te realia
nie ludzie ci
w nadziei człowiek tkwiłby

ona postradała zmysły
(może jednak nie?)
chciała odejść
- on odszedł -
i już są razem tam
gdzie Bóg wziął jego
w czyśccu
sama tego chciała ..

number of comments: 0 | rating: 9 | detail

Sandra Bożek, 23 august 2012

-isu

czwartkowe tempo, nie ma kompromisu
prostych kartek; szklanego długopisu
pomyśl, czy to dla asfaltowego rysopisu
na pewno nie wyznasz się z mojego rękopisu

number of comments: 0 | rating: 7 | detail

Sandra Bożek, 19 august 2012

szare życie

zamknęła się w sobie
nie potrafiła się odnaleźć
łzy spływały
jak ocean

pogubiła
swe wartości
pochowała
je wzajem
z naturą

oddźwięcznie
Chopin zagrał
Funeral March
do niebios

obojętność
najlepszym przyjacielem
człowieka
po czasie

rozpamiętywanie
nie jest dobrym narzędziem
dla tchnienia losu

number of comments: 0 | rating: 9 | detail

Sandra Bożek, 18 august 2012

Moje upadanie...

Melancholijnie podchodzę
do swych spraw, w kontakcie
z każdym niuansem, paradoksem,
nie potrafię dłużej trzymać czyichś kłamstw.

Wyostrzę wszystkie noże dla tych,
co liczą każdą łatwą zdobycz,
niczym tygrys z dżungli.

Siebie zostawię na sam koniec,
z drgającym (nie)sensem na ziemi,
wahadłowymi myślami,
losem wypisanym na pergaminie,

brak detali, życie w pełni...

Iskry nadziei nawet na mgnienie oka wiary nie ma,
przecież stoję, płaczę,
upadam.
Bez Twojej ręki ...

Skrzydła me poranione, złamane,
patrzą na świat z dołu,
bezsilnie próbują latać,
jednak nie wzniosą się ku górze, nie potrafią.
Bez Twych pomocnych skrzydeł, upadam.

Z wielką tęsknotą...

number of comments: 17 | rating: 13 | detail

Sandra Bożek, 16 august 2012

Oswojenie

wydaje się
że człowiek oswoić musi wszystko

tym
co kłamią w ten sposób
niewiarygodne jest
przywyknąć
do nowego
a sami nakazują

popatrz się na mnie
ludzie naprawiają mnie
i niszczą:
oswoili mnie z prawdą
oswoili mnie z kłamstwem
oswoili mnie z życiem
ze śmiercią muszę oswoić się sama
pamiętaj

ale czy wiesz
co ja muszę utemperować w sobie?
zgadnij
liczę do trzech
raz i dwa
dwa i pół
trzy [?]
nie wiesz
zgadujesz
nie ufasz

poskromić ja muszę w sobie tę miłość
która leży gdzieś w dali
za Tobą

ja zatem oswoję Ciebie
zaufaj przeznaczeniu

number of comments: 6 | rating: 4 | detail

Sandra Bożek, 15 august 2012

Poeci

poeta to też człowiek
mający prawo
do swobodnego poruszania się
po ulicach miasta
po leśnych ścieżkach
górach życia

poeta to też człowiek
a człowiek ma obowiązek
żyć do końca
w cierpieniach i radości
ze swym celem
nie bezcelowo
z misją tajemną
żywy

poeci czyli większa liczba
myślących umysłów liryki
kwitnących o każdej porze
dnia i nocy
w zimie i w lecie
bezstresowo brną z okazywaniem słów
i ich emocji
papier rozsianych uczuć
przez nich zapełniony

a wiersze będą i są
chlubą rodziny i narodu
w czasie życia i pośmiertnie

zabici za sławę
poeci
mają zagwarantowaną posługę
na grobach

i po nich zostaną tylko
wiersze

number of comments: 2 | rating: 9 | detail

Sandra Bożek, 14 august 2012

Droga

Drogo moja,
jeszcze jesteś tak długa,
tak bolesna...

ciernie

Nierówne schody,
podłoże
- niełatwy żywot -
droga...

Kiedyś ją przejdę,
przejdę most,
bez lęku wysokości,
nadmierności...

Kiedyś przejdę tą drogę,
ten czas,
ewaluacja skończoności

number of comments: 0 | rating: 5 | detail

Sandra Bożek, 14 august 2012

Sen II

Żyłeś w tej optymistycznej fali
ciepła, doznajesz niewyolbrzymionego
ducha radości bolesnym odbiciem
życia swego,

Poznałeś mnie, taką małą, cichą
osóbkę, początkowo nie ufającą Tobie wcale,
całe życie w nadziei oswojeniu
płynę dalej,

Zapoznałeś: z życia sensem,
swym światem i łzami związanymi z nim,
przyzwyczaiłeś nasze dusze
do gry min,

Uzależniłeś mnie od swojego ciała,
nie tylko osoby, ten aksamitu dotyk ust
pozwolił mi zakochać się i tęsknić, a życie
ciągnie za spust,

Ten czas pokazał mą naiwność,
łatwowierność w cele skrajnie niemożliwe,
nienakazani sobie, żyjemy na Archipelagu
pobłażliwie,

Po chwili stałeś nad przepaścią
zastanowienia, co dalej, jak my żyjemy,
przecież nie możemy brnąć tak, z tęsknoty
wyjemy,

Ten morderca - on Cię zabił
tylko dlatego, bo byłeś szczęśliwy w tym świecie,
grzesząc na oczach Boga, On nie mógł patrzeć
przecież,

On Cię zabił, wbijając nóż w Twe serce
na moich załzawionych oczach, łkałam w podłoże
rzewnie, nie mogłam wybaczyć Bogu tego,
łez morze,

Ciebie nie ma, odchodzę w bezsensie
wraz z dniem, kiedy wypłynąłeś w tą drugą drogę,
wspominam, pragnę, tęsknię za tym, co było
za czasu rogiem.

(lipiec, 2012r.)

number of comments: 2 | rating: 9 | detail

Sandra Bożek, 14 august 2012

***

nie żyjmy jak zwierzęta - powiadasz
tak bójnie i szybko
bez zastanowienia

ale przecież jesteśmy wolni
jak ptaki
które nad drzewami
wydają piruety szczęścia - odpowiadam

te oto dwa zdania
dają fakt do zrozumienia
ale
gdzie to szczęście w Nas

zaczyna się kontrowersja
ostra wymiana zdań
lecz co do mnie
ja postaram się być wolnym ptakiem
a ty
zgromadź argumenty
sporządź sprawozdanie z życia
dogłębnie żyj

a jak sprawozdanie będzie błędne
to stwórz nowe
jak nie - spróbuj coś zmienić
na to jest jeszcze czas
do czasu

number of comments: 4 | rating: 8 | detail

10 - 30 - 100

Other poems: Zakazane, Między nami Słońce..., I am a Ukrainian, wyznania, czuję się inny, ***, Zatrata, Piękno (?) życia, Kropkowanie zasz(y)łości., hibernacja, jej odejście, -isu, szare życie, Moje upadanie..., Oswojenie, Poeci, Droga, Sen II, ***,

Latest items:

Poetry

jej odejście

-isu

szare życie

Moje upadanie...

Oswojenie

Poeci

Droga

Sen II

***

Latest comments:

contact with us