Najnowsze prace:

Poezja

	zuzanna809
	PROFIL O autorze Przyjaciele (73) Poezja (116) Proza (7) Dziennik (40)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

zuzanna809, 30 marca 2018

Święta bez Ciebie

Widzisz tatko
                nie zjemy już razem
                wielkanocnego barszczyku.

                Na tym portrecie siedzisz
                świątecznie ubrany
                jakbyś czekał na gości
                i zaraz miał wstać
                do powitalnych uścisków.

                Jakby za chwilę miał rozlec się
                świąteczny rwetes i gwar
                a telefon na ścianie
                rozdzwonić życzeniami Alleluja

                W kieszeni marynarki czas zerwany z łańcuszka.
                Na twarzy zastygły uśmiech.

                Nie podam ci chrzanu z twojego ogrodu.
                Samo zdrowie - mówiłeś.

                W butach starannie wyczyszczonych

                czekasz.

liczba komentarzy: 8 | punkty: 18 | szczegóły

zuzanna809, 13 lutego 2018

Popielniczka taty

Przeszło pół wieku zbierała niedopałki

gaszone przez pośpieszne dłonie.

W rzeźbionych brzegach spoczęło życie

bogate w plany, trwogę

i rachunki słone.

Unoszą się z dymem duma, ambicje

by zanieść śmiechem i szlochem w dół

niepobożne życzenie na ostatnią drogę

popiół

liczba komentarzy: 8 | punkty: 9 | szczegóły

zuzanna809, 6 lutego 2017

Ogłoszenie drobne

Pilnie zatrudnię tłumacza
do przełożenia z mojego…
Na życie.

liczba komentarzy: 9 | punkty: 10 | szczegóły

zuzanna809, 25 stycznia 2017

Dzień w fotelu

Poranek.
Dach sąsiadów wschodzi.
Starannie prostuję dla ciebie płatki,
odżywiam rosą.

Południe.
Dach lśni w słońcu,
zarumieniona czekam na spóźniony autobus.
Jedziesz do mnie.

Wieczór.
Dach zachodzi,
rozkwitam w twoim spojrzeniu.
Zębami zrywasz płatki.

Noc.
Nie widać dachu.

Mam kolce.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 12 | szczegóły

zuzanna809, 17 listopada 2016

Kochankowie

Skradliśmy nasze dłonie
poświęconym obrączkom
splatając je w kasztanowej alei.

Nieprawe łoże czekało na rozkosz
od dawna nieznaną prawemu.
Ręce na nowo rzeźbiły ciała,

oczy płonęły blaskiem dusz,
błogosławiło źródło westchnień
i śpiew ptaków.

Rozstanie było oczywiste
jak wschód słońca
i niezachodząca tęsknota

schnących w kieszeniach
kasztanów.

liczba komentarzy: 8 | punkty: 11 | szczegóły

zuzanna809, 25 września 2016

Do zobaczenia

Po peronie potoczyły się bagaże
i nasze stopy.

Lżejsze przy radosnym powitaniu.

Odjazd o dwudziestej trzeciej
jest planowy.

Rozstanie odbywa się punktualnie.

Uważnie sprawdzamy bilety,
zamieszanie z miejscem w przedziale
nie przerywa śmiechu –
konduktora łez ściskających gardło.

Głośny gwizd i stukot szyn
miarowo oddala słane pocałunki.

Opustoszały tor łączy
cichym żalem tęskniących serc.

liczba komentarzy: 16 | punkty: 18 | szczegóły

zuzanna809, 4 czerwca 2016

Zwierzenia starego lustra

one wpatrują się
z odwiecznym smutkiem
uzbrojone w proszki

świętą cierpliwość

oni wracają obcym zapachem
spojrzeniem zwycięzcy
uwagą sapera wśród min

kiedy

zasypiają snem sprawiedliwych
we mnie przegląda się łza
kolejną rysą odbijam pytanie

czego im brak

liczba komentarzy: 5 | punkty: 15 | szczegóły

zuzanna809, 7 maja 2016

Strażniczka

muszę pilnować swojego uśmiechu
świat go zobaczy i skrzywdzi

muszę pilnować oczu
by nie uciekały w marzenie
najczytelniejsze z czytelnych

ręki żeby z dawnym zwlekaniem
sięgała po telefon
telefonu żeby jak wtedy
nie zawsze był przy mnie

butów – niech prowadzą
starymi ścieżkami daleko od

ciebie

liczba komentarzy: 23 | punkty: 21 | szczegóły

zuzanna809, 13 kwietnia 2016

Miłosne wyznanie

nieśmiałe i gorące
trafiło na raj wzajemności
zamknięty na cztery spusty

wróciło zawstydzone
połową zmarzniętego jabłka
tęsknotą za namiętnością

czułym szeptem serc i dusz
miodowymi wyznaniami
na chwilę albo wieki wieków
amen

teraz odpoczywa
przed wyprawą na księżyc

liczba komentarzy: 14 | punkty: 17 | szczegóły

zuzanna809, 5 kwietnia 2016

Wszyscy jesteśmy poetami

ale najlepsi
zamiast pisać sieją

ich poematy
to szczęśliwe dzieci
róże w ogrodzie

agwanija w dłoniach

nie piórem lecz ręką
ujmują wschodzące pędy
z pełnymi konewkami
modlą się

rośnij