Poezja

Biec w morze zbóż ręka w rękę
Jak zaczarowani zaplątać w sidła serce
Uciekać przed deszczem zmywać z twarzy strach
Widzieć co za pierwszym razem... to szczęście ten czar...
Nauczyć się jak w miejscu czas zatrzymać
Nie mówić nic... milczeć... nie nazywać
Czulej bliżej widzieć więcej
Niech ma być co będzie... :)
Wtulić się w blask księżyca nie słuchać ludzi
W starej szopie na miękkim sianie o poranku się budzić
Szczerym uśmiechem szeptem nie słowem tulić się co dnia...
To co daje nam życie pełnymi garściami brać :)
A w tym słońcu będziemy kąpać się co dnia
Będziemy czuli jego ciepło i smak
Wpatrzeni jak dzieci na kolorowy świat
Będziemy przy nim rozkwitać jak wiosenną porą kwiat :)
Zabłądzimy pewnego razu wśród szelestu drzew
Będziemy przed światem uciekać... w niewiadomym kierunku... nie wiadomo gdzie :)

Zamknij oczy... przecież wiesz ze tu jestem...
Jestem w twoich myślach.. w głowie Twojej szeptem
Widzisz.. patrze na Ciebie choć mnie nią ma
Chodź... zabiorę cie tam gdzie nikogo nie zabieram
Widzisz? To jest mój świat...
Tu nie ma łez cierpienia i wad...
To tak zwana kraina szczęśliwości
Pełna nadziei, pełna miłości
Tu nie ma ludzkiej zgorzkniałości
Nie ma obłudy ani zazdrości
Jestem tylko ja... cała w kwiatach usłana
Jest ze mną moja cisza... moja cisza ukochana...
Daje mi siłę wiarę i nadzieje
Czasem mówi że  przyjdziesz tutaj że będzie lepiej :)
I widzisz... jesteś choć się nie spodziewałam
Byłam pełna obaw czasem się bałam
Bo kiedy człowiek już nie widzi promyków słońca...
Wypala się powoli... aż wypali do końca...
Ale wiem ze zgasnąć mi nie pozwolisz
Że moje serce załatasz łzy moje ukoisz
W zamian mogę dać Ci jedno... po prostu siebie
Będziemy malować serca na naszym małym niebie