Proza

zatrzymali konie u bramy  rycerze
w dalszą drogę bez kopi trzeba  na rowerze
na dwór króla zygfryda bo tam właśnie  jadą
trzyślady znaczą gumą czarną padół
na trasie przejazdu w majestacie zbroi
wreszcie są na miejscu stoją u podwoi
zamczyska seniora co ich wezwać prosił
zsiadają z rowerów podają gosposi
która teraz wryta jakoś całkiem bez pojęcia
że nagle rowerów tak wiele do wzięcia
dla niej biednej dzieweczki  sierotki niebogi

zostawmy już gosposię przecież i podłogi 
czekają na rączki jej sprawne i paluszki gibkie
słychać  zatem na schodach panów kroki szybkie
spieszących wasalną swą służbę potwierdzić
w sali tronowej król  zygfryd na żerdzi
siedząc drapie się zdziwiony po brodzie i głowie
najstarszy z rycerzy silny widać w mowie
sławą krasomówczą znaną nawet w rzymie
pochyla się nisko choć ledwie się trzymie
ugięty od stali co ją był okryty
pokazując  na podarte w dłoni jakieś kwity
woła podnośnie chociaż sam wciąż w skłonie
- królu! słońce naszej wiary! całujemy dłonie!
i rąbek płaszcza 
dziękując  za pamięć
za którą wdzięczni choć na świecie zamieć
mróz siarczysty że nie masz nadziei
to wierni przecie na wić twą przybieżeli
gnając bez ustanku  miesiąc i dzień jeszcze
pięć koni zajeżdzając że tylko tak  streszczę
na wezwanie stajemy w ordynku bitewnym
rozkazuj panie!
czy bronić królewny?
tronu? ziemi? mowy?
a może pacierza!
rozkazuj panie bo życia nam nie żal
stawimy je śmiało na jedno skinienie

na obliczu zygfryda pęcznieje zdziwienie
próbuje pojąć ni w ząb nie rozumie
myśli kapią ... ciekną ... wreszcie płynie strumień
coś już mu tam świta coś se przypomina
pisał coś do panów po beczułce wina
że bardzo dziękuje za ich służby w znoju
zarówno w czas bitewny jak i ten w pokoju
i że wdzięczny za nie bedzie teraz le
przy bywajcie zdrowi - 
 zakończył list swój - 
chyba że coś spieprzył?