Poetry

Mamo, boję się, że zapomnę,
by wstać rano z łóżka i zjeść śniadanie,
że od lat nie piję już kawy, 
a herbatę słodzę jedną łyżeczką,
tylko dlatego by kupić choć kilo cukru 
w pobliskim sklepie.


Mamo, boję się, że zapomnę,
jak być szczęśliwym,
że kąciki ust powinny być lekko wygięte ku górze,
a oczy powinny się śmiać w radości.


Mamo, boję się, że zapomnę,
kim jestem,
że rano wstanę z łóżka 
i będę szukać twojej bezpiecznej dłoni.


Ale ciebie już przy mnie nie będzie,
tak jak i mnie nie będzie.