Diary

Parę lat temu przywiozłam z Krety owoce palmy na długich łodygach (o ile to można nazwać łodygami). Jako dekorację, ale sporo z nich powsadzałam w doniczki, ciekawa, co z tego wyniknie. I wynikło – palmy skiełkowały, lecz gdy postanowiłam rozmnożyć ich więcej – owocki okazały się puste. Po pewnym czasie na mój stół do pracy zaczęły emigrować, nie wiadomo skąd, malutkie jak ziarnka kminku robaczki. Nawet się ubawiłam, wykorzystując to w jednym z rozdziałów „Ciotki…”. A potem zajrzałam do tej mojej nieszczęsnej dekoracji i złapałam się za głowę – to już nie była dekoracja, to było mrowisko kołatków. Usunęłam, wyczyściłam i pomyślałam, że będę mieć spokój. Akurat. W tym roku, na wiosnę, zaczął się wyż demograficzny, w rezultacie czego przez trzy tygodnie tłukłam kołatki w ilościach niepoliczonych i co rusz wylewając kawę, do której miały jakiś specjalny sentyment. Zestresowana do granic możliwości uznałam, że jedynym sposobem jest usunięcie kuchennych mebli, gdzie widać zdążyły się już nieźle zalęgnąć, no i sprawienie sobie nowych. Specjalnie nie bardzo mi się chciało wyrzucać forsy na taki zakup, gdyż mimo iż szafki były socjalistyczno-paździerzowym starociem, to jednak, odnowione i przyozdobione w witrażówki i ozdobne listwy, całkiem nieźle spełniały zadanie. Ale cóż – perspektywa następnego wylęgu skutecznie wybiła mi je z głowy. Tak więc zamówiłam nowe i od tej pory tkwię, jak nie na drabinie, to na kolanach – z młotkiem w ręce i gwoździami w zębach, bo przy okazji rozhulałam się i powymieniałam, co się dało. W chwili obecnej moje mieszkanie przypomina skład rupieci, a ja jestem zdziwiona, że mąż jeszcze nie wystąpił o rozwód.
Nie miała baba kłopotu, to sobie sprawiła palmy. :)))