Diary

- To budujemy z Lego! - krzyknął młodszy syn Ludwik.
- A może porysujemy - zaproponował starszy, Mikołaj.
Lubię ten czas gdy tylko oni i ja, bawimy się i nikt nie może zakłócić tych rytuałów. Wyłączam telefon, nie gra żaden TV ni radio... nic. Tylko Ja Ludwik i Mikołaj... no i tysiące zabaw.
Klocki rozsypały się z wielkiego plastikowego pudła pokrywając dywanem drobniutkich elementów caluśką podłogę. Pewnie dziś będziemy budować jakieś pojazdy tematyczne. Ostatnim razem była konkurencja w robieniu katapulty. Zasada była taka - musi jeździć i strzelać za pomocą mechanizmu, nie ręcznie. Chłopaki nie mogą się powstrzymać od chichotów gdy wspominają jak przy zawodach powiedziałem Mikołajowi: Celuj wyżej... celuj niżej... w ogóle celuj !
 
No i budowaliśmy. Dziś zadanie było proste. Niezniszczalna kapsuła. Musi przetrwać upadek z szafki. Przegrałem... jak zwykle zresztą :)
Poszło nam bardzo szybko, nie byliśmy za bardzo „przepracowani” to i pomysł rysowania był możliwy do zrealizowania. Pomysł równie szalony co zabawy lego -wymyślony przyjaciel... oj jak trudno mi było wymyślić coś ot tak, przecież już jestem w wieku gdy wymyśleni przyjaciele od lat są na emeryturze. Dlatego chłopcy zdążyli już nawymyślać stado przyjaciół, ja dopiero malowałem głowę...
- Ale mi powoli idzie. Mało mam zmyślonych przyjaciół. – powiedziałem. Ludwik odpowiedział bez odrywania się od pracy.
- Nie przejmuj się tato, dokończysz jutro.
- Fakt, nie ma co się spieszyć – potwierdziłem, przecież zmyślanie przyjaciela to nie w kaszę dmuchał!
 
Wtedy właśnie Asia zakrzyknęła z łazienki
- Kończcie już, Ludwik, do kąpieli ! - odłożyłem kredkę świecową.
- No to rzeczywiście muszę go dokończyć.... - słowa utknęły mi w gardle. Nagle uświadomiłem sobie, że Ludwik pójdzie się kąpać. Mikołaj jeść kolację, a ja... muszę wyjść na pustą ulicę i powłóczystym krokiem pójść do pustego wynajętego pokoju.
- Dokończę go za tydzień -powiedziałem przez zaciśnięte gardło.