Diary

Znowu jest Sierpień i znowu tak strasznie potrzebuje uciec. Skoro K. i M. zaakceptowały moje plany i zapewniły wsparcie w trakcie terapii, teraz już powinno pójśćn z górki. Przez ostatnie kilka dni nie mogłam nigdzie nabyc 'Czas uzdrowić swoje życie.' Ale dziś zebrałam się w sobie, ściągnęłam PDF i poszłam wydrukować. Pan w punkcie ksero był tak miły, że pomogł mi przy oprawianiu. Muszę przeyznać, że trochę się obawiałam tego drukowania. Szczególnie, że zaraz po odpaleniu pliku pojawia się wielki podtytuł "Podręcznik samopomocowy dla dorosłych dzieci alkoholików." Tak jakbym miała wypisane na twarzy'jestem ofiarą.' Na szczęście to tylko moja paranoja. I wszystko byłoby świetnie gdybym nie czuła tak wielkiej potrzeby mówienia o tym.

Przez tak długi czas chciałam wszystko w sobie zabić, zatrzeć i zapomnieć. A teraz czuję, że muszę o tym mówić. Jak najwięcej i jak najczęściej to nie oznacza, że nie obawiam się reakcji. Wręcz przeciwnie i potrafie doskonale przewidzieć. Siostra zareagowała śmiechem, natomiast matka przewróciła znacząco oczami. Zawsze się uważała za wzór pedagoga, a mnie się nie chce jej uświadamiać, że wzory bywają nietrafione. Babcia się obraziła, bo 'znowu jestem egoistką'. Mam ochotę kazać wszystkim spieprzać i wyjechać gdzieś daleko. Czyli jak zwykle. Ale teraz już wiem, że sama nie dam rady. Na dodatek czuję się tak pogrążona w smutku. Jakbym tonęła w zastygającym betonie, jak długo jeszcze?