Poetry

Długo czuję nic, które nie jest zerem ani brakiem.
Z każdym strumieniem wytchniętym z płuc staję się
cieńsza i coraz bardziej giętka, jakby niematerialna.

Łatwo mieszczę się w wąskiej szparce między szafą
a ścianą w ślepym ciasnym przedpokoju,

zagrożenie ustępuje, mogę swobodnie oddychać.

Serce znowu kurczy się rytmicznie, odzyskuję
swoje mięśnie, jest dużo lepiej, nic nie czuję.