Proza

Myśli. Burzliwe, kłębiące się myśli. Te najbardziej nienazwane dopadają nocą. Chcą zostać zapisane, ale ona nigdy nie ma dość samodyscypliny, by wstać i je nazwać. Myśli, mówiące, że bycie dobrym człowiekiem nie jest wystarczającym powodem, aby być razem tak naprawdę. Bycie dobrym człowiekiem znacznie utrudnia sytuację. Nie można tak po prostu odejść. Jej przeznaczeniem jest wędrówka. Wieczna wędrówka przez życie, bez stałych punktów zaczepienia. Bez bagażu. Nie chce utonąć w powodzi przedmiotów, dlatego jedynym bagażem będą myśli. Narastający zbiór myśli z całego życia. Za dużo myśli. Może stąd wynika jej problem z komunikowaniem się. W zasadzie komunikaty wydaje jasne, problemem jest rozmowa. Ona chce rozmawiać tylko o czymś. Myśli dają wyraźnie do zrozumienia, że może się skompromitować mówiąc coś, co wszyscy już wiedzą. Według niej powinni wiedzieć. Dziwi się, gdy nie wiedzą tego, co ona. Wydaje się im, że jest lepsza od nich, bo wie. Ona tak naprawdę boi się, że któregoś dnia nie będzie miała nic do powiedzenia. Oszczędza słowa. Może kiedyś przyjdzie taki czas, że powie już wszystko. Boi się pytania o to, co u niej. Będzie musiała powiedzieć, że nic nowego, ponad zwyczajowe kolekcjonowanie myśli. Obserwacja. Gdyby tyle nie myślała, z pewnością byłaby ciekawszym rozmówcą. Myśli, że mówiąc mniej, na pewno będzie słuchana. On poza tym, że był dobrym człowiekiem, nigdy nie umiał słuchać. A może nie chciał. A może nie myślał. Ona pyta, co sądzi o kaczych jajkach, których nikt nie chce, znoszonych wprost do rzeki. Jego to nie interesuje. Możemy ich poszukać, jeśli chcesz. Odrzuconych kaczych istnień przecież nikt już nie odratuje. Tak samo jak niesłuchanych myśli. Brak skupienia nie nazwie zabłąkanych w czeluściach głowy myśli. Nie pozwoli im się wyciszyć, znaleźć punktu ujścia. Nie spowoduje, że bagaż stanie się lżejszy. Raczej na odwrót. Bycie dobrym człowiekiem wszystko utrudnia. I burzy nakazaną samodyscyplinę. Przyjdzie znów. Tak jak od kilku lat. Wbrew narzuconej samodyscyplinie.