Poezja

wkładasz mi w usta i czekasz
aż łyknę
 
nic z tych rzeczy
konteksty przeinaczenia niedomysły
zmysły wymysły nielogika
 
nad pień staję się głucha
 
ty wręcz odwrotnie
wyczulony na bodźce wybitnie nasłuchujesz
czy jeszcze żywię
 
tak żyję i żywię - urazę
gdy zupełnie bez celu bawisz się w stwórcę
wszystkowi(e)dzący spoglądasz na dno oka
wtłoczona na siłę belka rozwarstwia się pęcznieje
włókno po włóknie zarasta bielmem
 
za plamą nocy spróbujesz wymazać rzekę by wybielić kamień
zapominając że w szorstkość podrzuconej kłody wrasta się po omacku
 
pewny siebie
sprawdzasz czy kruszeję
 
opuszkami wetkniętych palców
gładzisz wrzące zachody
aż po rubinową czerwień win                
słodko obrysowując brzeg pucharu                
by cierpkość przelana z ust do ust
nie nosiła znamion spierzchniętej ziemi
     
proszę nie teraz
 
w poskręcanych tętnicach
rozległe ogrody krwinek polarne róże i wrzosy           
zetlałych powiek
 
pospiesznie zrywam skórę
wyjmuję żyletki z oczu
w końcu ma być krwawo i dosadnie
tak jak lubisz
tatuuję nadgarstki
 
inaczej nie stłumię
a ty nie odpuścisz
 
zanim stanę ci kością w gardle
nim piasty słów wytoczą kolejne koła
oswajam kwadraturę zaciśniętych łożysk
 
rozebrana do żeber
swobodnie wprawiam w ruch piersi i biodra
w esencji skropleń sylabizuję twoje imię
opowiadając ci siebie cicho zagryzam wargi
 
spójrz
 
poza wstęgą wilgotnych traw
skarlałe słońca zastygają w kryształach soli
na ruchomych piaskach wyrasta niepewność
osadzona na palczastych słowach
 
pamiętasz jak wianki podkreślały naszą młodość
wplecione chabry pachniały chlebem
w cieple rąk spragnione policzki
rumieniły się niczym jabłka zebrane w kosze
 
maki miały barwę rozpalonych ognisk
pokonywaliśmy szczyty by dotrzeć do
polan gdzie górskie echo niosło radość
i melodię szeptanych wierszy
 
a teraz
 
przydrożna cisza uwięziona w kapliczkach rozrasta się w pokrzyk
zapomniane ścieżki proszą o stopy wśród wyschniętych źdźbeł
 
nie mówisz nic
ale twoje splecione wokół piersi palce
i pulsujące źrenice obiecują źródło
 
dobrze wiesz że jestem tylko kobietą
 
zanim po(d)kornie przejdę w stan kambium
pączkująca we mnie wiosna znów
pachnie nasiennie zieleń zadrzewia korę
 
ciepłolubna
z podprogową wrażliwością
wciąż uczę się
jak unikać
 
spopielałych warstw