Proza

 
Komu ty służysz? – zapytał Ciekawski jakiegoś ubranego na biało Obwiesia, wyglądającego na balwierza, a może nawet znachora. Zdrowiu – odparł zapytany. Czyli komu? – dalej dociekał Ciekawski. No, zdrowiu, czyli zdrowiu -  z głębi swej mądrości odpowiedział pytany, już lekko poirytowany. Nie wiesz, co to jest zdrowie?
Nie wiem - rzekł Ciekawski.
 
Zdrowie to jest brak choroby – odparł zapytany.
To po jakiego ty mu służysz? Jakiemuś brakowi – nie ustępował Ciekawski.
 
Nie służę jakiemuś brakowi tylko zdrowiu, które jest brakiem choroby – rzekł Obwieś. Czyli jednak służysz brakowi. Skoro zdrowie to jest brak choroby, to choroba jest brakiem zdrowia. A brak zdrowia to na przykład źle działająca wątroba, licho pracujące serce, zżerający od środka płuca rak albo biała krew zamiast czerwonej. W braku zdrowia występuje nieskończenie wiele ciekawych przypadków, którym można służyć, natomiast brak choroby, czyli zdrowie, jak powiedziałeś, jest sytuacją absolutnie nieciekawą, rzekłbym, jednowymiarową. Ot, wszystko jest tak jak należy, każda część pracuje dobrze, nic się nie dzieje, nic się nie psuje, żadnych perspektyw na zmianę, ot, nuda sama. Lepiej więc być służbą choroby, czyli braku zdrowia – zakończył swój monolog Ciekawski..
 
Ale to też brak. Tamto brak i to brak! I czym się tu ekscytować. Same braki – nie wytrzymał zapytany. A jak się tak zastanowić, to można pomyśleć, że sam jesteś wybrakowany. Ciekawski upierdliwiec - prawie krzyczał Obwieś, któremu brakowało cierpliwości by dogłębnie wytłumaczyć braki służby zdrowia, któremu to zdrowiu brakowało choroby, a może wręcz przeciwnie, sam się już pogubił.
 
Ciekawski, nie chcąc kontynuować kłótni, odszedł na stronę i zadumał się  prawie filozoficznie. Zdrowie to brak choroby a choroba to brak zdrowia. Same braki. Same braki w zdrowiu i w chorobie. Wybrakowana sytuacja. 
 
Bo o ile zdrowiu brakowało choroby, to służbie zdrowia, sądząc po wyglądzie Obwiesia, brakowało wszystkiego. I aż dziw brał, że  Obwieś jakoś w tej służbie zdrowiu trwał.
 
Może lubił zdrowie i lubił mu służyć. Może pani minister od zdrowia była tak atrakcyjną i pociągającą kobietą, że za całe zdrowie wystarczyła. Można by może rzec, że sama była jak zdrowie, ba była zdrowiem samym i to już służbie zdrowia wystarczało?
 
Wiedział król Ambroży co czyni, czyniąc symbolem zdrowia, a zarazem odpowiedzialną za zdrowie w królestwie Domlandii,  tak zdrową kobietę.
 
Pacjenci na sam jej widok mówili: ale zdrowa .. – i już czuli się nieco zdrowsi. Pewnie podobnie było ze służbą zdrowia, która być może była nieco zdrowsza albo tylko mniej niedomagająca poprzez fakt, że kierowała nią taka zdrowa .. kobieta. Stąd może ta nieuświadomiona radość ze służby samemu zdrowiu, którą odczuwał Obwieś i jemu podobni na biało ubrani.
 
 A Zdrowie jak to Zdrowie miało się różnie. Trwało w egzystencjalnym dualiźmie z Chorobą, tak jak Bóg trwa z Szatanem, Dobro ze Złem, Piękno z Brzydotą, chociaż starało się o tym nie myśleć, tak jak człowiek, mogący się podejrzewać o posiadanie w organizmie okazałego raka nie chodzi do lekarza, by nie żyć już w pewności nieuniknionego.
 
Tak też było ze Zdrowiem. Po prostu udawało, że nic mu nie jest i że wcale nie jest brakiem tylko wręcz nadmiarem. Nadmiarem zdrowia oczywiście, chociaż było już tylko nadmiarem choroby.
To udawanie, jak zaraźliwa choroba, przechodziło na Służbę zdrowia królestwa, która także starała się nie myśleć, że cokolwiek jej dolega.
 
Chociaż bogiem a prawdą tak starali się nie myśleć ci jedynie, którzy kosili Zdrową kasę, czyli cyrulicy (nie mylić z hydraulikami), rozdawaną im pełnymi garściami przez panią minister i jej urzędników. Natomiast tacy jak Obwieś, o ile myśleli tak, jak mówili, czynili to jedynie z zamroczenia urokiem uroczej pani minister, który to urok skutecznie zaczęły im wybijać z głów płaczące z głodu w domach dzieci. Pewnie stąd brało się to zdenerwowanie Obwiesia i ta nieumiejętność sformułowania właściwej oceny.
 
Kiedy król zorientował się w problemie było już jak zwykle za późno. Zdrowie zamieniło się w swoje zaprzeczenie, czyli w brak zdrowia, czyli w Chorobę, a właściwie w jej nadmiar.
 
Ogłoszono w Królestwie stan nadzwyczajnej epidemii. Właściwie nie znano nazwy choroby, ale znano jej źródło. Otoczono kordonem sanitarnym Szpital Królestwa i postanowiono go spalić świętym ogniem, by zabić to, co było chore i chorobę po Królestwie roznosiło.
W szpitalu nie było Zdrowia, więc Zdrowie miało szansę się uratować. Śmierć ponieść miała choroba, zaraza, która opanowała Szpital królestwa i jego służbę zdrowia.
 
Płomienie wzbijały się wysoko. Ludzie twierdzili, że widzieli lecące w chmury powykrzywiane duchy najwięcej biorących, szkaradne choroby, znane z reklamy domestosa, a także piszczący rozkosznie – nawet w tej sytuacji - duchy Pani Minister i jej urzędników, nie mogących sobie poradzić z reformą.
 
Zdrowie siedziało pod krzakiem i spoglądało w oczyszczające płomienie. Wokół niego tańczyli miejscowi czarownicy i znachorzy.
 
Mieszkańcy Domlandii wyglądali zza węgłów domów i głowili się, czy będzie im ze Zdrowiem po drodze.
 
W Pałacu Królewskim Wielka Rada Królestwa szykowała im i Zdrowiu nową, tym razem ostateczną reformę. Nazwano ją Ostateczne Rozwiązanie.