Poezja

malo istotne, 29 lipca 2010

sekwencje

sekwencje; szósta, schematy (wsteczność)

dogorywam w swojej roli 
ja szkic 
zarzucam sobie farby 
by wyraź nie j być



wrażenie jak przez otwarte okno kiedy akurat kończy się deszcz 
wychodzi słońce i świerszcze zaczynają cykać 
moment jakby specjalnie ze świata bajki włożony tu 
i tylko tu bo okno dalej staruszka nadal sennie liczy krople 
po śmierć, nie zapomnę 
ona mnie też 
wychylam się by powiedzieć cześć 
i moknę i kończy się jawy sen bezpowrotnie 
a kobieta w oknie obok patrzy i się dziwi 
nieznajomy macha do niej więc odruchowo 
uśmiechnęła się i znikła chwila 
znów pada deszcz, a staruszka to znów piękna dziewczyna



sekwencje; piąta

pamiętane przez lata traumy ze świata 
a jego już nie ma. i co 

migrena rozlewa się po czole i skapuje nosem, brodą 
zalepia rzęsy 
rozsadzana czaszka w poszukiwaniu złóż nie daje 
owoców ni nic 

to tylko kwestia spojrzenia 
dziś mam zamknięte











dzisiaj będzie tak samo jak jutro (sekwencja II)

w windzie tylko nas dwoje 
bo trzeci bez twarzy kołysze się 
do boga 



mam manię co przesuwa czas w lewo 
zegarom to nie psuje szyków 
ale 

mam wrażenie dejavu 
a czego konkretnie 
tego że tak tu jesteśmy i robimy co robimy 

miałem to wrażenie ale bez precyzji że to ono 
otwarte oczy chłoną każdy gest 
i ten zapach senny co nie pasuje jawie 

idź się umyj 
zmień ubranie 

i jest wieczór 
i kończy się kolejny ten sam 
dzień 

a jutro nic nie poprawię 
pozA SPODNIAMI co za szerokie 
a pasek znów się obudzi z dziurką za mało 

jak i e jest wspaniałe 
to ja już nie kocham cię 
tak mówi a w południe i szuka sposobu żeby odwrócić się do słońca 
więc pada na pysk 

takie pierwszy raz to samo










sekwencja I

mam dwa dni w dniu 
dziś zaspałem 


denka okularów sennie patrzyły 
to szybą a oknem przelatywał smok obibok 
i obijał się o meble, dywan żarł nogami 
pokój tym co jeszcze nie odkryci 

jeszcze. różo podobne słońce we wschodzie 
przez mgły do zamkniętych powiek 
wwleka swój pył, cement zastyga, umiera rzeka