Poezja

Oniemiałem z wrażenia i ocipiałem z zachwytu
Oto dorodny wielokształtny meteoryt zaczyna cumować do Ziemi
Oto długo zapowiadany koniec ery dobrobytu
Ostanie się jedna jedyna osoba na tym padole a będzie nią
pewna nauczycielka chemii
 
Zanim jednak padnie imię z prędkością światła rzucanego
przez świeczkę
Zbliżę się do okna by powitać szopa pracza udającego że robi
wiosenne porządki
Zezowatymi ślepiami uśpię zwierza który przypuszczalnie ma
cieczkę
Zasada głosi by w takich chwilach najlepiej podlewać grządki
 
Ale co zrobić gdy woda obróciła się w popiół z którego
rzekomo powstać miała
A krety usiłujące nie spać pod powierzchnią wychylają
stroskane łby jak peryskopy
Albo po wichurze i gradzie meteorów moja zasłużona konewka
się roztrzaskała
Ah oh i tym podobne zawsze zwykły przynosić na pęczki
kłopoty
 
Razu pewnego kiedy słońce było żółte a nie rozpalone jak
paczka fajek
Roznosiłem ulotki o nieuniknionej katastrofie wywróżonej
przez uczonych
Rozbawieni wszyscy święci i ladacznice spod kolumbryny
odrzuciwszy już okres bajek
Rozwalili mój rower błyskawiczny oraz obdarzyli zdrowym
tytoniowym śmiechem
 
Astronomom wierzono gdy złorzeczyli i koniec wieścili jak
triumf w pokera
Alfonsom zawierzano nawet jeśli z majtek wystawał nie
pasujący do układanki element
Ale dlaczego moje wyśnione proroctwa wzięła w garść cholera
Anty życiowa prawda na kwadrans przed Armagedonem sprzedawana
jako zbędny suplement
 
Za wszystkich którzy nie wierzyli w ulotki rozpowszechnione dzięki
sieci kiosków ruch
Za niedowiarków rzucających błotem i plujących kwasem na
zasady
Zanim nastąpił wybuch
Zrobiłem sporą kupę lecz bez przesady.