Poetry

na początku tęczy 
ukrywają się ludzie
obrzucani kamieniami
za swoją inność
 
wkładani do worka
razem z czteroliterowym
synonimem 
samotnej śmierci
 
odcięci mrugnięciem
żyjemy jedną myślą
za szklaną szybą telewizji
róg dywanu uniesiony
 
zieleń nadzieją
żółty ciężką pracą
czerń niewolnictwem
biel nienawiścią
 
na piersi naszej matki
umierają dzieci
zabijane przez 
kolor własnej skóry
 
bohaterowie zmienili dewizę
oślepieni krzyczą
zabierajmy biednym
sami stańmy się bogaci
 
gdy za plecami
kosą niosą się
choroby z artykułów
na ostatnich stronach gazet
 
jednym brzuch wypełnia
ciepły obiad
drugim sucha kromka chleba
pamięcią z tamtego tygodnia
 
płaczą ci niewidzialni
i rzucający się w oczy
gdy stawiam znicz
za choroby tego świata