Latest items:

Poetry

	emilo1
	PROFILE About me Poetry (3)

latest best rating most commented

emilo1, 28 may 2012

Odetchnąć

Przyszedłem tu znów
To mój azyl odpoczynek
Od świata tamtego
Od pracy niespełnionych marzeń

Tu mogę rzucić kilka słów
Nie ważne czy piękne i barwne
Tu mogę zamknąć oczy
Wyżalić i nie płakać wcale

Wszystko wokoło denerwuje
Wyjątkowo i uparcie na przekór
Kiedy trochę spokoju gdy brak
Sił na plany sił na myśli

Kłębią wierzgają grzmocą
Nagłe pioruny głośno
Swą zadziornością targają
Resztki zmęczonego ciała

Nie nie pozwala mi odetchnąć
Wiatr słońce a potem wieczór
Tylko wydziera wydziera wnętrze
Wydziera ochotę wydziera spojrzenie

Tu usypiam na chwilę zostawiam
Usłane wśród słów tych stos zmartwień
Choćby na chwilę przez moment
Może padnie ten mój organizm

Widły kolce szorstkie szumy
Drażnią przymykane oczy
Wstaję i jak automat na nowo
W ruch ten niechciany raniąncy

Bronię się zapieram sił tych brak
Dokoła jak w szeregu batalionu
Tysiące czarnych flag ze sztyletami
Brną do mnie zbliżają ostrza

Próżno czekać kojącej melodii
Którą potrafią ptaki nucić
Próżno być myśleć o pragnieniu
Nie zostanie ugaszone

Tu cicho w zgiełku na chwilę
Urywam plakaty z napisami
Które przed oczyma szyderczo
Wskazują porażki wskazują koniec

Pukam i krzyczę nie słyszą
Bo głos nie wydobyty bo nie chcą
Zadławiony cichy bez energii
Jak kwiat ku zmierzchu

number of comments: 0 | rating: 9 | detail

emilo1, 24 october 2011

Onieśmielony

Zarumienił się bardzo
i chciał coś powiedzieć
Lecz nagle głos mu odebrało
Usłyszał swe serce
jak mocniej zabiło
Spojrzał więc tylko z uśmiechem na nią
i bez słów telepatycznie pytając
chwycił za dłoń delikatnie
Nie wiedział, może ucieknie
lecz przecież przesłany całus
Mówił mu sercu spójrz głębiej na nią
Z delikatnym rozkosznym dreszczem
gdy poczuł jej dotyk wzajemny
Jeszcze bardziej się zarumienił
i czeka co będzie dalej...

number of comments: 0 | rating: 20 | detail

emilo1, 24 october 2011

Zarzucam sobie

Zarzucam sobie

Nicość - władczy sen za każdym dniem i każdą chwilą

kiedy mam rozpoczynać coś normalnego

Wiarę - naiwnie patrzę jak rosną uśmiechnięte dzieci

Prawdę - zagubiła mnie i się śmieją szyderczo wskazując na inwalidę

Tęsknotę - męczę się gdy czuję jak mi brak i jak brak mówić kocham

Pomysły - tysiące ich na minutę i śmieją się ze mnie, że w podartych skarpetach

Ciszę - nie umiem krzyczeć a krzykiem zdławić złość

Czułość - gniotą wtedy jak robaka, widzą mnie jak w karykaturze

Miłość - nie chcę...

number of comments: 0 | rating: 14 | detail

10 - 30 - 100

Other poems: Odetchnąć, Onieśmielony, Zarzucam sobie,

Latest items:

Poetry

Odetchnąć

Onieśmielony

Zarzucam sobie

Latest comments:

contact with us