Poetry

Zniewalająco skostniałe kreacje wcielonego
słowa zatrzaskują się w tradycji, schematyzm
zamyka przestrzeń, odcinając korytarz

wznoszącej się myśli, która traci lekkość
i gwałtownie spada. Na ziemi wyraźnie
marnieje ogłuszona nadmiarem bodźców,
rozdziobana przez ptaki usycha
gdzieś między cierniami.

Popękane i spierzchnięte usta modlą się
o ciszę, nie chcą usprawiedliwiać dobra
odwiecznym zaistnieniem, a upadków
wypowiedzeniem boskiej woli.

Jesteś inny, nie przywłaszczasz sukcesów
nawet tych najmniejszych, na przekór
prawdziwym i fałszywym prorokom,

ubłoconym myjesz stopy bez podnoszenia
głowy i mydlenia oczu, że poświęcenie
siebie to przepustka do wieczności,

nie poznam raju,
dopóki (roz)puszcza(m) się w piekle.