Najnowsze prace:

Poezja

	Askar
	PROFIL O autorze Poezja (12)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Askar, 6 listopada 2015

"Słodycze na receptę"

białe z czterech stron
głuche pytają o ciszę
strach odbija się oddechem
wciśnięty w okienne kraty

zimne powietrze pełznie
ciężkie od przekleństw
wypełniając nieobecność
głaszcze dreszczem

trzask zamykanych powiek
zapada się w posadzkę
ocieka lepką czernią
myśli pod sufitem

spadają z nią gwiazdy
wspomnienia marzeń
pchnięte ze skraju łóżka
ustępują miejsca

dźwiękowi urojeń
zawiasom skrzypiącym
otulających ciepło
poczuciem bezpieczeństwa

spokój w lateksowych rękawiczkach
zetrze krzywy uśmiech
usta próbując rozewrzeć
mówiąc że będzie dobrze

szeptem przerywanym
śmiech szyderczy
oznajmia że przyszła
pora na cukierki

już mi lepiej
chyba

liczba komentarzy: 2 | punkty: 1 | szczegóły

Askar, 4 listopada 2015

Umierający Poeta

nici między sumieniami
płaczą błagalnie
wiążąc ludzi
stryczkiem do drzewa

labirynt między nami
skropiony dobrymi chęciami
zgrabnie plecie
życzenie nienawiści

pętlę na sercu
palcami własnymi zaciskamy
goryczą drżącą
kieliszek przechylając

odbija się tępo
spojrzenie za szybą
tak boleśnie
zgodne z oryginałem

kiedy izolowany świat
za oknem łka
dotknięty niemymi wargami
pisząc epitafium

na własnym nagrobku
naszymi rękoma

liczba komentarzy: 13 | punkty: 7 | szczegóły

Askar, 30 października 2015

Znieczulenie Ogólne

cieknie po bruzdach
zgorzkniał atrament
na twarzy papierze
wymięty krajobraz

goryczą kleksy
samo-tnie się życie
wstyd odszedł
przeżarty głodem

palce zimne
odbicie wieku
wyciągną się prośbą
nieśmiało pytając

dreszcz fałszywy przeszyje
kieszenie do ziemi
twarz przylgnie od razu
przełyk protestuje

szmatą na oczy
rzucony szybkim krokiem
jak kamień
za kromkę chleba

ze śmiercią się brata
bieda bezdusznie
podziałów nie uznając
pukają akwizytorki

zmiany stanu
majątkowego mamidła
dzielą się po równo
naszymi adresami

jutro ty poprosisz

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Askar, 20 października 2015

Półcienie

wzrok rozmazany jak farby
nie chcesz
zostawiasz zmiany
pędzlem czasu pisane

spróchniały stelaż
płótno żółknie z wolna
krajobraz wspomnień
bruzd poszarzałych obrazy

mętne niebo w odbiciu
źrenice wątłym płomieniem
egzystują w półmroku
marne półżycia cienie

kontrast mdleje na dłoniach
sumienie ciągniesz nieprzytomne
poszło w zapomnienie
wszystko co było dobre

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Askar, 16 października 2015

Przyjaciel

zalane krwią
nie zostało więcej
pod stopami dno
przebite serce

opadają smutno
mylone z deszczem
świat przenika zło
przeszywa dreszczem

skrywają twarz
palce przebiją skronie
prysnął czar
przyszedł smutny koniec

oddane za nic
witają brata
stracone obie
za kata

słowa ostrzą noże
maskując fałsz
zabrał obie dłonie
pozostał żal

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Askar, 15 lutego 2013

(Moja) Nie-boska Tragedia

zostały zmarznięte
samotność przymarzła do kolan
łzy zamieniła w sople
lód przebił pokiereszowane serca

wychowane przez
powszechną nieobecność
oczy zamknął
szczery porcelanowy uśmiech

płakały żywą wodą
przybite do ściany
słowa pacierza rozdzierały
nadzieje jednym strzałem

katyńska egzekucja
w potylicy ciężki ołów
smutnej dziecięcej nienawiści
pustka martwych myśli

krzyczały obietnicą
ust brudnych zdradzone
przez złudzenia
osób trzecich

oddychały szarym powietrzem
osamotnione przy chrzcie
przeżartych gardeł
wysokoprocentowym alkoholem

z nimi mamo czuję
że powinienem cię kochać
dobiłaś mnie
brakiem miłości

liczba komentarzy: 1 | punkty: 6 | szczegóły

Askar, 6 czerwca 2012

Paragony

Wyżej nieco niż, gnioty pseudodekadentów,
Dziesięć metrów głębiej, od Mickiewicza trumny,
Ubrany w łachmany, za szybą siedzę durny!
Pośmiewiskiem dla rzeszy swoich oponentów.

Zrównany z wycieraczką, u drzwi supermarketów,
I kiepem żarzącym się brudnym znakiem dymnym,
Pisałem paragony z sercem - choć naiwnym,
Że mógłbym się spodobać, gronu konsumentów.

Kolejne bibułki głaszcząc pieszczotliwie,
Bo nadal nie dla mnie pióra i zeszyty,
Kasjerem swego serca tłukę, ceny ckliwie,

A on znów ląduje, zgnieciony przegnity,
Leżąc na chodniku, umiera cierpliwie,
Bo wyrzucił go przecież krytyk znakomity!

liczba komentarzy: 9 | punkty: 10 | szczegóły

Askar, 5 czerwca 2012

XXI Wiek

na początku tęczy
ukrywają się ludzie
obrzucani kamieniami
za swoją inność

wkładani do worka
razem z czteroliterowym
synonimem
samotnej śmierci

odcięci mrugnięciem
żyjemy jedną myślą
za szklaną szybą telewizji
róg dywanu uniesiony

zieleń nadzieją
żółty ciężką pracą
czerń niewolnictwem
biel nienawiścią

na piersi naszej matki
umierają dzieci
zabijane przez
kolor własnej skóry

bohaterowie zmienili dewizę
oślepieni krzyczą
zabierajmy biednym
sami stańmy się bogaci

gdy za plecami
kosą niosą się
choroby z artykułów
na ostatnich stronach gazet

jednym brzuch wypełnia
ciepły obiad
drugim sucha kromka chleba
pamięcią z tamtego tygodnia

płaczą ci niewidzialni
i rzucający się w oczy
gdy stawiam znicz
za choroby tego świata

liczba komentarzy: 3 | punkty: 8 | szczegóły

Askar, 12 lutego 2012

Pusty

zgasł płomień
wosk ślepo zastygł
słonymi łzami
upadł w niezamkniętą ranę

bez świec skamieniały
na splamionym obrusie
świecznik w mroku pustego
pokoju

w przepaści
martwy wzrok
i spadająca w dół
żarząca się zapałka

skwierczy cichym żalem
skóra na której
z hukiem
przygasa

brak duszy

liczba komentarzy: 0 | punkty: 7 | szczegóły

Askar, 28 stycznia 2012

Morze Czerwone

postawię stopę na lustrze weneckim
rozstąpią się płomienie
morze szkarłatu gorąca cierpień
paląc ciernie wbite w skórę

taflą rozejdzie się dźwięk
krzyku gorejących kwiatów
w marmurowych dzbanach
wypełnionych parzącym olejem

przejdę patrząc na łzy potępionych
twarze wbite w gorącą smołę
król życia własną drogą
zamienię w popiół pamięć

z ukrwionej gałęzi smutku
sfrunę oglądając ten obraz
ubrudzony sadzą obsypany solą
spłoną pióra upadnę

jako czerń pyłu i złoto żaru
własnych nadziei ojciec
własnych urojeń rzeźbiarz
wykuję ścieżkę w granicie

potem rozpłynę się w powietrzu
razem z wiatrem w świat
drżącymi dłońmi rzucony
z dachu najwyższego wieżowca