Najnowsze prace:

Poezja

	Katarzyna
	PROFIL O autorze Poezja (10)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Katarzyna, 25 lutego 2012

prośbę swą układam

jest we mnie takie dziwne oddalenie
Ująłeś je sobie w nawias
głębokich spojrzeń dwojga oczu
i tajemniczych uśmiechów
kryjących się w kącikach ust
[Twoje didaskalia melo_dramatu…]
Utkwiłeś we mnie zapał czynów
mimo wiotkich kroków
i balansu w biodrach
sięgam wyżej i wyżej
aż do niedalekiego nieba
gdzie ażurowe firanki w oknach
i słodkie skondensowane mleko
– a tak prywatnie to lubię
tulić rumianki w dłoniach
i czuć się Twoim pocałunkiem w glinie
[nie potrzebne mi fanfary ani wawrzyny
nie mam tylko z kim zatańczyć…]

liczba komentarzy: 0 | punkty: 4 | szczegóły

Katarzyna, 15 grudnia 2011

L.O.V.E – Enter

– nie umiem cię, Skarbie…
– nie muszę…
cicha biada wymyka się
z ust niedorosłego mężczyzny
– lecz twoje oczy błyszczą jak
dwie bursztynem złocone broszki
głos rozfruwa się niczym dźwięki fletu
[śpiewające motyle]
włosy masz czarne jak
koty z dobranocek
lśnią gwiazdami…
widzę, że ty taka kontenta z wyrazu
i ten nie stygnący wstyd na policzkach
wynurzasz się powoli z głębokości
swego kobiecego opuszczenia
wierzysz mu
i nawet światło lamp
pokusy przed tobą nie ujawnia
tymczasem niewierność czai się jak
trędowaty karzełek pod oknem
[jej cień zawsze jest garbaty]

post scriptum:
jesteś plagą!

liczba komentarzy: 4 | punkty: 3 | szczegóły

Katarzyna, 15 grudnia 2011

/***/

krew w żyłach skrzepła
im prawie na kamień
lecz ich uparte lędźwia
nadal skrycie pragną
[w porywach głodu wiecznie
takie rozdarte i krzyczące]
jednak ich twarze są jak
niepewne swej urody
kwitnące jabłonie
co lubią się lekko rumienić
już na samą myśl o owocu
[obłudnicy czy marzyciele
a może grzesznicy?]
nie_pokój tchnień
ich duszami stale targa
wiodąc swój własny żywot
u stóp Króla
[zuchwałe!]

post scriptum:
nie zbieram już łez
w nadstawiony kapelusz,
proszę tylko zadaj im śmierć
choć na chwilę, Panie!

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Katarzyna, 13 grudnia 2011

pejzaż wzgórza

szaniec Trupiej Czaszki
ciało człowiecze rozpięte na drzewie
jakby w przytuleniu niedomknięte
usta skargą nie_tknięte są ani lamentem
widzę jak kona Oblubieniec
[kiedy znów przyjdziesz
czy będziesz miał dla mnie czas?]
garście rozdarte przeokrutnie
i na wylot skaleczone śródstopia
widzę jak kona Mocarz Jakuba
uniżenie (p)oddaje swego ducha, Ojcu…
za nieprawości ludzkich mrowię
[lubię Twoje pieprzyki na powiekach
i ten cichy uśmiech też]
nagle błękit zgasł
a ci co lżyli jadowicie
trwogą zdjęci polękli na twarzach
rozdarta zasłona powiewała
uklękłam…
potem pamiętam już tylko
Jego szept przecinający powietrze
– zapłacone…

liczba komentarzy: 3 | punkty: 7 | szczegóły

Katarzyna, 22 września 2011

***

jak filiżanka
krucha
najpierw tylko patrz
nawet nie podziwiaj
tylko patrz
bez_szumnie
lepiej nie dotykaj
niech na razie
nie dzieje się nic
jej majestatyczne piękno
niech zapiera ci dech
później sięgnij i
delikatnie ujmij
w swoje dłonie
wciągnij powietrze
poczuj woñ kardamonu
trwaj tak przez chwilę
w bezruchu
nim ustami muśniesz
jej krawędzi i...
skosztujesz

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Katarzyna, 19 września 2011

monologi (7)

jesteś jak ten chłopiec
co lubi łapać
na język kropelki deszczu
który ukradkiem
jak nikt nie patrzy
układa łakocie w pudełku
– swoje uczucia… emocje…
zamyka oczy i
sięga po nie
by posmakować,
– a może zapamiętać?
[i znów widzę ten grymas
– nie lubię miętusów…]

liczba komentarzy: 5 | punkty: 14 | szczegóły

Katarzyna, 19 września 2011

bezowocna

z opuchniętych palców
zsuwają się linie papilarne jak
izobaryczne pierścionki z mapy ciśnień
dotyka przywiędłego łona Muzy...
i natychmiast tysiące oceanów łez
jak szklane kulki usypia grzecznie
w różowych pudełkach
by niechcący nie przerwać tamy
lecz utkany z przędzy fantazji
malutki embrion plecie już
nierozerwalną więź pępowiną
serca... życia bicie – puk puk puk
poczęło się w myślach urojonych
w białym pokoju niby całym z waty
później...
zostaje jej tylko skraj poduszki
wrzynający się w policzek

liczba komentarzy: 0 | punkty: 10 | szczegóły

Katarzyna, 17 września 2011

monologi (6)

moje wspomnienie o tobie
w talii staje się coraz smuklejsze
skóra na jego przegubach
jest już taka przezroczysta
[znikasz powoli w
atmosferze duszy]
jest jak garść wody
co wyślizguje się spod palców
kiedy chcę ją uchwycić
albo jak puch
owocującego latem mniszka
uciekany wiatrem
[zapominam cię już,
tylko te pocałunki jeszcze…
na dłoniach]
jest jakby iluzją tła
co rozpada się tysiącem iskier
o kanty obłej pamięci
a czasem plątaniną linii
naśladujących fale – nieskończoną
[smutek mi nie ciąży raczej,
tylko niedosyt]

liczba komentarzy: 6 | punkty: 12 | szczegóły

Katarzyna, 17 września 2011

sennik(t) praski

tam i z powrotem
aż wyśni się wszelki sen z powiek
i dnieć będzie perłowo nad Pragą
zwiastun ogłosi kolejny dzień pracy
posypią się kolorowe confetti i śrubki serpentyn
– jakby było co świętować...
świat zastany upiły wódką otworzy swe mętne oczka
ziewnie, powalając nieświeżym oddechem
omiecie niepatrzącym wzrokiem pokój
i jak zwykle wypełznie z motyką
szukać wiatru w polu
albo swego słoñca – wariat?!!
niby_przyjaciele, szpiedzy, sąsiedzi
wyglądający z okien kamienic
pozdrawiają przechodniów gestem książąt
jarmarczny chichot w uszach dudni
to roztañczona rzeczywistości satyra
transem skuszona – dzi(e)wka!
w głębi duszy straszliwie udręczona
żebrząca skrycie o miłości odrobinę
nocą ciemną wspina się na palcach omdlałych
nie sięgając Ojcowskiej dłoni – niestety...
potem zmierzch w poślizg wpada jak śliwka w kompot
tam i z powrotem nim dośni się sen radosny

liczba komentarzy: 6 | punkty: 12 | szczegóły

Katarzyna, 17 września 2011

***

w istne pandemonium wpadła
pewna śliczna narzeczona
jej świat wewnętrzny zadrżał w posadach
począł rozkruszać się na kawałeczki
naraz ogniem mefista zapłonął
buchnął palący gorąc
id z właściwą sobie porywczością
wszczęło gwałt dziki
siejąc hańby otulinę ze wszech stron
ego wyło torturowane nie szczędząc wysiłku
by od łajdackiego orgazmu uciec...
padło później śmiercią niegodną
jak w sidłach paszczy
zdycha zwierz
superego ukryć się już nie zdołało
gdyż żądne ofiar id dopadło je
nim tamte krzyknąć zdążyło
pewna śliczna narzeczona
straciła osobowość swą
utraciła tożsamości bliźniaczej krztynę
opuszczona przez kochanka
i tak zupełnie nieoczekiwanie wdarta
w samotności sam środek

liczba komentarzy: 11 | punkty: 9 | szczegóły

10 - 30 - 100

Pozostałe wiersze: prośbę swą układam, L.O.V.E – Enter, /***/, pejzaż wzgórza, ***, monologi (7), bezowocna, monologi (6), sennik(t) praski, ***,

Najnowsze prace:

Poezja

prośbę swą układam

L.O.V.E – Enter

/***/

pejzaż wzgórza

***

monologi (7)

bezowocna

monologi (6)

sennik(t) praski

***

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją