Poezja

Słowa rozparte i pyszne

Rozpłatane (niedbałym ciosem komiwojażera)

Niepoznane magiczne ogrody zmysłowych wrażeń

Udawane (nikt na nie nie czeka)

Paroksyzmy rozkoszy

W cichej klęsce toną

W jednej chwili

Na dźwięk przemocy i siły

Wieszcząc upadek (ogrodu zapomnianych bogów)

Słodkich czarów i złudzeń dzieciectwa pieknych kwiatow
Tajemnych mandal pełnych światła wszechradości klombów


Przedwcześnie zerwane

Śmiertelnie zawstydzone

Obskurnie
nagie

To co powinno być piękne
ciepłe i dojrzałe

Zimne się stało i wyrachowane

To co powinno być spełnieniem żarem

Wyśmiane pogardliwie i wykorzystane

Poranione serca

Kwiaty połamane
zmarnowane
uschłe
...

W ciszy żal się rozpłynął

Nienawiścią przebarwił

Przebrzmiał gniewem i płaczem

Na pustyni spoczął

Zasiał nowe ziarno

Na złe czeka żniwo

Owoce serca niedobre niechciane

trujące na poboczach gniją

Pęd szuka cierpienia aby ból swój zadławić
I trwogę
Własnego wynaturzonego bytu
jakże pragną nie czuć

Ogrody pełne pustki niespełnionych marzeń

Kwiaty na pożarcie rzucane w szare paszcze kominów

(Kramatoria światła)

Im także czasami śni się trwanie


Byt przed byciem istota za istotą idzie
lezie pełza gaworzy od ziarna po ogień

Zło wisi niezmiennie nad ich małym światem
Nie wchodź tutaj uciekaj czym prędzej czym dalej
Zanim zranią cię pożrą w nieświadomym szale

Istoty niegodne litości
I wzgardy niewarte

Oto zagłada człowieka chociaż ręce nogi
Tors biodra piersi i twarze piękne nieskalane
niewidzialne rany krwawią nieustannie
ropieje dusza

(Czy obojętność to jedyna droga
Nie mów że szarość jest jedyną barwą
Śmierci i Złudzenia jedyną możliwością Życia)

Pierwszy krok

Z domu na klatkę schodową

jezu

Jezu?!

Przystanął
(za nim słońce czerwone i Golgoty w cieniach skryte krzyże)

Quo vadis Domine?