Dziennik

Fajnie jest poczytać (mogę napisać fajowo), że na Plantach u Zalipianek są świetne omlety. Lubię, gdy menu w krakowskich restauracjach jest chwalone chociażby fragmentarycznie. Sama ciągle walczę ze zbędnymi kilogramami więc najwięcej wiem o sałatkach i kawie.
Ci, którzy przeczytali wiersz pana Wojciecha A. Maślarza wiedzą o do czego nawiązuję, pozostałych domniemanych moich czytelników odsyłam do lektury "Ktoś uwolnił pikoka".

Świetne omlety jadłem dziś „U Zalipianek”,
patrząc na Planty i pijąc poranną kawę.
Ktoś uwolnił pikoka; pióra jaskrawe…
Opalizowały w słońcu złote kasztany...
 
Sprowokowana sformułowaniem użytym w tekście zajrzałam do wikisłownika "mowy krakowskiej". Znalazłam tam wiele słów, które wydawały mi się być powszechnie używane, a wg autora są tworem lokalnym. Wiele słów wymawiam inaczej, ale może je złagodziłam intonacją "salonową" więc nie wiem kto ma rację. Inna sprawa, że wychowałam się w domu, który z niejednego regionu słownictwo czerpał i mimo, że uparcie przypisuję sobie krakowskość, to ta krakowskość poszatkowana była czasowym pobytem moich przodków we Lwowie, Przemyślu, Warszawie, Bydgoszczy, Wrocławiu i bardziej jej do "Klubu Kawalerów" niż do "Wesela".  Wprawdzie  prawie całe życie spędziłam w moim bezkrytycznie kochanym mieście, ale największy wpływ na sposób wyrażania się ma dom. Przyznam się, że przykładowo do dzisiaj słowo baba brzmiało dla mnie  jako kwintesencja chytrości, prostackiego zachowania i zaniedbania, ale wg słownika krakowskiej ulicy ma to znaczenie: żona, kobieta więc przestałam poczytywać określenie krakowian przyrośniętych do miasta jako coś pejoratywnego.
Baba to baba, moja baba. Dziękuję więc panu Wojtkowi, że sprowokował mnie do naukowego podejścia do nienaukowego wysławiania się, chociaż na miasto błaznów, które w dalszych strofach się pojawia się nie zgadzam. Przy okazji ostrzegam, wiele w słowniku Wiki jest podejrzanych archaizmów, dużo z przytoczonych słów widzę po raz pierwszy.