Dziennik

Mam ochotę zacząć od słów dawno dawno temu, gdy nie było jeszcze telewizorów, gdy świat poznawało się z opisów w książkach i rysunków podróżników... Tak rzeczywiście historia rozpoczęła się bardzo dawno temu, nie jest wymyślona, ale mimo to nie będzie miała dobrze określonego początku, będzie miała za to zakończenie jednego z wątków. Rzecz działa się z początkiem XX wieku, bardzo młoda piękna kobieta znalazła się w Rabce ze swoją pięcioletnią córeczką. Nie przyjechała tu na wczasy, próbowała ostatniej deski ratunku dla swojego dziecka chorego na białaczkę. Wiele tygodni spędziła samotnie  przy słabnącej dziewczynce. Możliwości uwczesnej medycyny nie sprostały nadziejom. Gdyby przeżyła byłaby moją ciocią-kuzynką, a tak po tamtym zdarzeniu pozostały dwa portrety duży, pięknej mamy w eleganckiej sukni i znacznie mniejszy w owalnej ramie, równie ślicznej dziewczynki, której nie dane było dorosnąć. Zgodnie z przekazywaną wolą portretów tych nie można rozdzielać, razem więc wędrują do spadkobierców.  Ostatnio częściej bywam w Rabce, zbliża się 1 listopada, postanowiłam odszukać grób małej Anusi, przez tyle lat wydawało mi się to prawie niemożliwe, opowieść traktowała o czasach, które były tak odległe,  minęło przecież prawie sto lat od jej śmierci. Okazało się, że wystarczy wykazać zainteresowanie, puścić w ruch pytania i pilotowana komórką dotarłam do częściowo  omszałej płyty nagrobnej, na której ku mojemu zaskoczeniu zastałam niedawno wypaloną świeczkę. Dołożyłam swoje znicze, tradycyjną modlitwę i pomyślałam o mocy pamięci zaklętej w kamieniu. Podobno tak długo żyjemy, jak długo żyje wspomnienie o nas. Czy to jest ważne dla zmarłych, nie wiem, ale myślę, że jest to ważne dla żywych, bo jak nudne byłoby nasze istnienie, gdyby składało się tylko z naszego istnienia.