Poezja

cień łzy 
osuwa się bezwładnie na 
bezimienny policzek 
tnie nożem żalu 
tworzy krwawe bruzdy 
milczenia
nie może już nic 
zrobić i tylko tyle 
osłodzić śmieszne życie 
radosnym wschodem słońca

nic nie zatrzyma
wiatru
gna pędzi wciąż goni
wpędza się w pułapkę
własnej produkcji
nagle ucichł
przecież nie może nic
zrobić i tylko tyle
ocalić zwiędnięte życie
majestatycznym zachodem księżyca

tak często tak mało brakuje

byśmy stracili to nasze życie takie kruche ciastko
które je swój egoizm garściami na srebrnej tacy złożone
aby nierównościom dorównywać jak najlepiej najpewniej
za wszelką cenę gonić za wiatrem w polu

skończę cicho jak zaczęłam 
przecież tylko tyle aż tyle brakuje

doskonałość słonej kropli