Proza

Drżacym głosem, kurczowo trzymając jego dłoń, w końcu zadała to jedno pytanie. - Chcesz wreszcie odejść ? Uciec gdzieś daleko ? - Jego piwne oczy lekko spoważniały, ale nadal milczał. Spoglądał gdzieś za horyznot, jakby w pogoni za płynącą rzeką. - Odpowiedz proszę! - dodała trochę załamując głos. Odwrócił się. - Hmmm czy ja chciałbym odejść ? Nie. Oczywiście, że nie. Nie chcę odchodzić, a tym bardziej napewno nie uciekać. Przed czym ? Czy może przed kim ? Przed miłością ? Przed Tobą ? To bez sensu - oburzył się lekko - ludzie odchodzą tylko w jeden sposób - znów wzrokiem podążył za rzeką - a ja mam jeszcze coś do zrobienia, i nawet kiedy uznasz że uciekłem, po prostu stchórzyłem, ja będę pamiętał o tym by wrócić... I wrócę, jeśli mi starczy czasu. Na pewno wrócę... - Chciała załagodzić całą tę nerwową sytuację, ale on mówił dalej. - Wolałbym raczej zwariować. Zapomnieć się i zgubić wśród ścieżek w pobliskim parku. Zapomnieć kim jestem, i jak ważną rolę mam do spełnienia, zapomnieć nawet jak to jest kochać. Cały problem w tym, że miłość uskrzydla, żaden człowiek przecież nie umie latać. Chciałbym się poprostu zapomnieć, przestać coś znaczyć. - Ale dla mnie znaczysz bardzo dużo, jeżeli nie wszytko, więc czemu?! - wtrąciła szybko Lilie - Właśnie daltego. Żeby nie wzlećieć zbyt wysoko i nie straić Cię z oczu... Żeby w tym miłosnym uniesieniu nie zapomnieć jak błoga jest ziemia. Jak ważne jest stąpać po niej twardo. - rozumiem odpowiedziała dziewczyna - Nic nie rozumiesz. - skarcił ją szybko - To Ty mnie nauczyłaś chodzić, to Ty pokazałaś jak cudownie jest razem stąpać po Ziemi... Ja byłem tylko szarym, biednym gołębiem... Wszystko przez Ciebie ... Nie przepraszaj - dodał szybko - Wszystko tylko dzięki Tobie...