Grafika

"Dla Pounda od początku było jasne, że poeta, który chce jedynie wyrazić siebie, nie może posunąć się zbyt daleko. W tekście wyjaśniającym swój wczesny tomik wierszy Personae (Maski, 1909) napisał: „W poszukiwaniu siebie, w poszukiwaniu prawdziwej samorealizacji błądzi się po omacku ​​i natrafia na pozorną prawdę. Ktoś mówi: „Jestem tym czy tamtym” i przestaje być tym, zanim jeszcze słowa ucichną. Poszukiwania esencji rozpocząłem od książki „Personae”, usuwając z każdym wierszem jakby gotową maskę siebie”. Jego samego nie dało się uchwycić w jego maskach: przemawia przez nie w swoich wielkich chwilach jako ktoś zawsze inny, by potem znowu się wycofać, tak jak oddalają się od niego cienie: „...jak dusze wielkich ludzi / czasem przemijają przez nas „…wtedy jestem przez chwilę Dantem, nazywam się Villon…ta jedna chwila, a potem płomień gaśnie”." /Wieland Schmidt, Die Zeit, 10.11.1972/