Poezja

Biegnę
Nie ma odwrotu
Nadszedł czas zemsty
Pokażę, na co mnie stać

Walka się zaczyna
Ostre klingi ruszają w tan
Lśnią ostatnimi promieniami
Gdy naznacza je szkarłat krwi
To już nigdy się nie skończy

Twoje życie jest tak kruche
Tak łatwo rozbić Twe serce
Aż się dziwię, że jeszcze tego nie zrobili
Chwila nadchodzi, a ja stanę się tą
Która dokona ostatecznego wyboru

Ogień zniszczenia trawi Twą duszę
Ja tylko patrzę zamglonymi oczami
W rozszerzonych źrenicach tańczą płomienie
Tak samo ja zatańczę na zgliszczach
Moi wrogowie wiedzieli, że się zemszczę

Uciekając z pola walki
Ciemne krople na mych dłoniach
Co się stało?
Czy nie było innego wyboru?
Pokazałam na co mnie stać

Zniszczyć jest bardzo łatwo
Naprawić - sztuka, którą trzeba opanować
Niektórzy są stworzeni do jednego
I nawet w całkowitej świadomości
Nie powstrzymają nadchodzącego zła

Gdy znów staję na polu walki
Tylko wiatr mam towarzyszem
Wokół pustka
Bezlistne drzewa - martwe
Pustynia, cmentarz Cieni

To, co się tu stało
Wcale nie było snem
Opętanie to prosta nazwa
Przeznaczenie tu się kłania
A podświadomie wiedziałam, co nastąpi

Pozwoliłam, by marzenia się urzeczywistniły
Teraz tego żałuję
Gdybym tylko to powstrzymała...
Proszę wybacz mi...
Jedynie Twój cień majaczy na horyzoncie

Biegłam ile sił w nogach
Tyle chciałam wtedy zmienić
Jedyne co ceniłam - zniszczone
Nie wybaczę sobie tego
Nawet jeżeli ty tak zrobisz

Chcę stąd uciec, zapomnieć
Nigdy nie byleś moim celem
To, co tyle dla mnie znaczyło
Zmieniło się w koszmarny sen
Sama jestem zmorą zgładzonych

Uwieziona pomiędzy życiem a śmiercią