Poezja

 
ucz się od piły, młody, tylko ona potrafi czytać 
najgłębsze elementarze. zamknięte parki 
kryją w sobie pustych ludzi (nie musisz znać imion 
przedstawiają się ładnie) 
  
w nich emocje są zbyt ciasne, to garnitury 
ze związanymi rękawami 
imiona zlewają się, tu wszystko jest tanie 
  
kobiety straceńców rozkładają książki 
(zatknij nozdrza, gdy przechodzą obok, damule) 
można w nich znależć resztki sukienek 
i zimnego makijażu, mikrofaunę
  
tytuły wracają podarte, całe we wrzosach 
z wielodniowych eskapad po najlichszych bibliotekach
później właścicielki zapominają pseudonim autora
wszystkie milczą podobnie 
  
odwróć ją, przetnę pępowinę. fenol stłumi zapach sierści 
przytrzymaj wargi, młody. teraz dobrze, pękła 
podaj jej pamiętnik
 musimy zetrzeć płyn i ślady podeszew