Poezja

Samotności! Dopadasz nieoczekiwanie…
Nieraz nie rozpoznam, czy to rzeczywiście
Ty się kryjesz w takim stanie…
Czy siedząc wieczorem wśród szaf towarzystwa
Mogę mówić o tobie? Czy wypada mi cię obgadywać?
Gdy jesteś tu ze mną we własnej osobie?
Siedzę z tobą twarzą w twarz,
Mówię, żalę się… co w zamian dasz?
Spoglądam z tęsknotą na szaf smukłe cienie,
A ty dajesz mi swoje milczenie…
Dzisiaj jesteś mi jakoś dziwnie obojętną…
Chyba się już przyzwyczaiłem…
O ty jedyna mnie nie zawiedziesz!
I pomyśleć żeś kobieta…
A może ja się w tobie zakochałem?
Myślę czasami o tobie,
Gdy w ludzi jestem tłumie.
Czy to świadczyć może o mojej chorobie?
O chorym rozumie? Z miłości do samotności?
Samotności dziwna jakaś jesteś,
Bo gdy ktoś przyjdzie to ty już uciekasz, już cię nie ma,
A może ten ktoś chciałby ciebie poznać?
Może cię pragnie tak, jak ja cię nienawidzę?
No i co tak siedzisz? Co się gapisz? Przecież wiesz,
Że nie będę z tobą szczęśliwy… Nie licz nawet na mnie,
Bo nigdy mnie nie posiądziesz na własność!
No i jak można z tobą wytrzymać, gdy milczysz?
Oj ja nie lubię takich milczących kobiet,
Bo ciągle muszę podtrzymywać rozmowę.
To mnie męczy, gdyż daję wiele od siebie
Nic nie otrzymując w zamian.
Jak na jakiejś beznadziejnej randce…
Oj kiedy ja się ciebie wreszcie pozbędę?
Ty ciągle jesteś przy mnie pomimo chwilowych przerw,
Gdy jestem z kimś innym… Natrętny baboch!
Jak ci mówię, że cię nie chcę to po co przyłazisz?
Nie jest ci głupio? Ja bym się ze wstydu spalił,
Jakbym takie coś od kogoś bliskiego usłyszał.
No i słysząc to dalej nie odchodzisz.
Wierna jak pies… suka…
A ktoś kiedyś powiedział: ‘Milczenie jest złotem’-
Możliwe. Lecz samotność- ołowiem…