Najnowsze prace:

Poezja

	Magdalena S.
	PROFIL O autorze Przyjaciele (2) Poezja (27)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Magdalena S., 24 listopada 2018

zdrowo

obralam sie dzisiaj
z wlasnej prywatnosci

w wyobrazni oczywiscie

wiesz, mowia ze
najlepsze jest tuz pod skorka

przy sercu

zalezy jak grubo kroisz

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Magdalena S., 12 września 2015

kobieta pod sufitem leży
na łóżku skrzypiącym
wszystko widzi
wszystko słyszy

dziewczyna czeka na miłość
fantazjami głód opycha
wyobraźnią maluje zdarte
zagrzybiałe ściany
rozpaczy
pożarta przez życie
wymiotuje nadzieją
nikczemnością wegetuje

dziewczynka koloruje
w duszy podarki
lalki wystrojone szczęściem
bogate radością
lalki co pokochają
gorsze dziecko
gniewne nasienie

dziecko płacze nocą
krzyczy bezsilne
zmorą duszone
wie, a wiedzieć nie chce
nie rozumie jeszcze
jeszcze kochane
wciąż niewinne

kobieta pod sufitem leży
wszystko widzi
wszystko słyszy
wszystko rozumie
twarz ma spokojną
życie wreszcie poukładane
i nic już w środku

staruszkę zapomniano
opisać

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Magdalena S., 12 września 2015

Nadzieja

Wstałem, młody i jasny
dokąd iść?
Sąsiadów ogrom, braci świst
niesie mnie ku zieleni gęstej
zieleni dojrzałej
owocnej koralami kobiecymi
oczami ciemnymi
ustami soczystymi

jak silny i bujny się stałem
pan drzewa
czerwonym brzaskiem całowany
jutrzenką
lecz sen dziwnym mając
w śnie ptakiem się stając
wiosną zrodzony

dzień krwawo odchodzi
czerwienią nie kwiatu
a krwi gorzkiej
koralów sięgnąć już nie zdołam
koralów opadniętych , w ziemię
stoczonych, ptakom rozdanych

ukochane snem były letnim
wiatr okrutny tak nęka
leć, leć na śmierć
ostania rozkoszy
zatracenia

starym się stałem,
ubogim w szczęście
lecz pozłacany cały
skoczyłem- o zgubo
ku światu zmarłych
przed śmiercią
i ptakiem się stałem

tu leżę zgubiony
pod domem
koralów już niepamiętny
by zbudził mnie znowu
promnień wiosenny
pana światów
co na nowo braćmi obsieje
dom wielki
i czerwień korali zbudzi
żon jedynych, utęsknionych
Swaróg wiosenny

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Magdalena S., 17 maja 2015

Żona mrozu

kimkolwiek
kwiatem bzu
ostem kolczastym
zapomnianym mleczem

pomyliłam się
nie ma ucieczki
nie ma litości
w sercu mym

kim
jestem

malowana
czerwono-czarna
jego farbami
ja
nikt

kocica śniąca
czarownica stara
młódka i niewiasta
niema

bzdura
apatyczna pani snu
umarła lata temu

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Magdalena S., 30 maja 2014

Władca Snów I

Bezczelnie jak zuchwały rozpustnik
księżyc rozpływa się po prześcieradle
namiętny i niemy,
przeszywa na wskroś, poprzez ciało
i noc
jest dziki

latawce wybuchają lecąc do nieba
kołysanką róż
myśli, myśli wariackie
obnażone, słodkie w ciemności
gorzkie o świcie

księżyc rozpływa się po prześcieradle
delikatnie jak puch
umyka
władca snów

płonę
poprzez powieki
bezkształtne, bezmyślnie
sen
bije pod bluzką, przelewa się w krwi

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Magdalena S., 8 marca 2014

Kocia cisza

w milczeniu
świat nuci pieśń
chcę posłuchać

kroki ziemi
sny zimy
ognie dymy

chciałabym stanąć
nie gnać
życie wykrzykuje
swój czas
swoją nutę
wykuwa
chcę usłyszeć
poczuć

chcę milczeć
chcę słyszeć
trwać w tańcu na boku
na boku zapomniana
wierna
i zatańczyć na końcu
zapłonąć w tańca ogniu

Nie mogę
Dzika Nie rozumiem
nie słyszę
nie czuję
dotyku wiatru fal śpiewu
w gąszczu zaplątanych instynktów
w umyśle się błąkam
ślepa
przerażona do szpiku
gniewna z zewnątrz
prycham prężąc grzbiet
gryzę i drapię
krzywdzę ranię

biegnę
płonę spalam się
jak mnie nauczono
krwią
gnam w żar

strzeż się
Snu co trwa dalej w dzień
krwi wyrysowanej w świt

przetrwać przetrwać w sobie
wrócić

Sobie ludziom
ufać tak pragnę
prawdziwie
klnąc strach
klnąc gniew

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Magdalena S., 24 czerwca 2013

Warkocz ognia

błądzę, upadam, pełzam, wstaję, wzlatuję

dzika i cicha

błądzę, upadam, pełzam, wstaję, wzlatuję

trwam

płonę

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Magdalena S., 24 czerwca 2013

Kochanka

Stracona
zgubiona we własnej otchłani
rozszarpana na kawałki
ruina bladego mięsa
grobowiec obgryzionych kośći

ciało
małe, martwe, milczące

Stracona
zagubiona w zimnej śnieżycy
skruszona na drobinki lodu
topielica wyjąca z jeziora
kochanica zimy

Mięso!
małe, martwe, milczące
zapomnianej kochanicy
ktoś wyżarł duszę

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Magdalena S., 27 maja 2012

Powtórne narodziny

Wobec otchłani niezgrabnie
potykając się o lęki
drogą bez podłoża
krokami bez nóg
ślepo
nieskładnie i nago

Suche krople kaleczące
Błysk gromu w źrenicach
wykręcana bezsilnym gniewem
rozgoryczeniem

strach

powoli wyrywając zaciśnięte zęby z dziąseł
paznokcie z krzywych dłoni
powieki z spuchniętych oczu
jad z czarnej dziury serca

widzę
smak wraca do ust
dotyk do dłoni
jestem
szaro
gorzko szorstko
naprawdę

liczba komentarzy: 5 | punkty: 9 | szczegóły

Magdalena S., 3 marca 2012

Błoto

Pod widowiskowym karnawałem świata
czarno-biała kobieta
w błocie głowę unosi

Czy to jej ręce i czy usta sine
krzywią się w złym grymasie
rozmazane deszczem oczy mrużą
w zwierciadle kałuży
kobieta spluwa na niebo

Tyle dostała ile odjęto
tyle ma ile wydarto
poniżej zera
szare ma pięści zaciśnięte
zwartą szczękę i czarną krwią
w otchłani serca wyje

Mądrzejsza brzydką wiedzą
paskudną prawdą zgorzkniała
rozgoryczona wegetacją w ciasnej pułapce
w kałuży brudnej plwocinie świata
nie wierzy już w obietnice
za późno

Niżej niż błękit kłamstw
kroplami zimnej wody
pluje skurwionemu światu w twarz
w zwierciadle kałuży
gęstej od milczenia
w duchu wyśmiewa naiwność
za późno