Najnowsze prace:

Poezja

	Roberto Szymański
	PROFIL O autorze Przyjaciele (3) Poezja (16) Proza (1)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Roberto Szymański, 12 listopada 2011

Świątynia Kłamstw

W Świątyni kłamstw spokój znajduje
Gdy prawda w serce kłuje
Gdy wychodzi na jaw co knuje
Gdy na śmierć czekam radosny

Spoglądam na swe czyny
Natchniony i przeklęty
Widzę szarość spokoju
Gwałtowność i naiwność swego stroju

Czasami nienawidzę się za kłamstwo
I za prawdę co w głowie huczy
Czasami myślę, że rozdziobią mnie krucy
I żadnego pożytku z tego kłamstwa miłego

Bo prawdą się karmiąc truję
A kłamiąc w śmierci się zapamiętuje
Okłamane ego zwraca się do właściciela swego
A własnością moją jest mój własny fałsz.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 5 | szczegóły

Roberto Szymański, 12 listopada 2011

Osąd Osądów

Nienawidzę miejsc niezrozumienia
Miejsc sztucznego odkupienia
Kolorowego upojenia

Wolę mrok swoich ścieżek
Powietrze, woda i ogień
Lepszym są kompanem
Od ludzkiej głupoty

Kocham uciekać w miejsca odpoczynku
W miejsca pełne energii jednolitej
Dziwaków tam pełno
Podróżników dróg poskręcanych

Nienawidzę ludu iluzyjnego śmiechu
Wolę lud śmierci i prawdy
Wina i brandy
Dźwięków i wspomnień

Epoka wierszy żarówiastych
Pisarzy mądralińskich
Sądów tłustych i naiwnych
Nudnych ulic obsranych przez drące się psy.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

Roberto Szymański, 7 czerwca 2011

Bogowie...

Nic mi nie jest
Znów z kolan powstaje
Jak feniks z popiołów
Znów Bogowie ucząc mnie
Upokorzyli mnie
Gdy już psa swego jadłem na obiad
Nadzieja spadła z pluskiem
W kałużę łez przede mną
Nie pytajcie czemu i jak to?
To życie jest dziwnym kręgiem
Nauki głupców
Mądrości małych
Upadkiem i wzlotem ciągłym
Szarym i czarnym
Czerwonym i zielonym
Znów to nadchodzi
Dni w dolinie śmierci
Już za horyzontem widzę...
Okiem krwawym
Topór wbijam w ziemię i rum piję
Na pohybel diabłom w mej głowie.
O Bogowie...

liczba komentarzy: 4 | punkty: 7 | szczegóły

Roberto Szymański, 14 maja 2011

Chaos i Porządek

Biegiem, szeptem
Spadam z kaskad ideałów

Skokiem, wrzaskiem
Staczam się z kryształowych schodów

W poszukiwaniu chleba...

Powściągliwe sądy brodatych głów
Cierpliwe pohukiwania ślepych sów

Z olimpu skał mglistych
Krew spływa soczyście

Z rezydencji sądów i piorunów
Szepty słychać ploty

Oto Bóg upadł....

Plotka jak to plotka
Z czasem mchem kłamliwym porośnie

Mitem przaśnym się stanie
Zapomni o żywych czynach

I martwym osądem osiądzie na laurach...

Mity mitami, lata wylatywały białymi oknami
Wieki przykryły powieki nad erami kolejnymi

I wtedy plotka powstała z mitem razem jak upadły anioł z dna...

Mówić zaczęto w srebrzystych pałacach dziwne rzeczy
Dzieci uszami ciekawie łowiły sensacyjne wieści

Matki chowały je w jaskiniach nieświadomości
A ojcowie ambrozje sączyli drapiąc się po brzuszyskach

Aż wreszcie fundamentem wstrząsnął gniew...

Kłótnie strachem, głupotą pchane
Pogrążyły boski świat ideałów w chaosie

Jedni mówili:to głupota!Nieprawda to przecież!
Drudzy: Zabić, ukrzyżować natychmiast!

Oto wrócił Upadły czarny jak noc...

Olimp w końcu zrozumiał strach i żal, gniew i ból
Lecz będąc po stronie stabilizacji

Pragnął bronić swej boskiej cywilizacji
Wojna wstrząsneła umysłami poetów i pijaków

Jak wściekły ogar upadły wpadł w serce spokoju mięso rwąc...

Wraca to coście dawno w ślepocie zasiali
To czegoś się bali i o czym świadomie zapominali

To kaznodzieje na ulicach głosić poczęli mądrość po szkodzie
Jak gdyby to coś wnosiło nowego do jeziora chaosu boskiego

Upadły zabił światłego po czym spojrzeniem spalił jego dzieci
Kobiety zgwałcił bólem by swe zasiać ziarno

Te co otrzymał kiedyś, gdy spadał w dół
Strącony za zbyt wielkie pragnienie w duszy

Ziarno kołem się toczy, chaos i porządek jednoczy...

Upadły odszedł w dal z pogardą. ukrzyżował się sam
Poeci wiersze na jego cześć poczęli pleść

W strachu bogowie pozostali
Pokory nauczył ich upadły bękart światłego

Lecz teraz i maluczcy poznali bunt
Trzeba przecież o porządek dbać

Poetów zabić, księgi o mitach spalić musimy
By upadek nie wrócił gdyż to byłby nasz koniec

I wtedy urodziły się upadłe dzieci....

liczba komentarzy: 18 | punkty: 7 | szczegóły

Roberto Szymański, 9 maja 2011

Z Biegu

Nie musisz wiedzieć
Kim jestem
Nie musisz patrzeć
Jak idę po szarym chodniku

Niewolnicze kazamaty
Dotyczą nas wszystkich
W galerach płyniemy
Po nasze wypłaty

Krążymy szaleńczo jak elektrony
W okół jąder miast
I systemu głowy
Szeptem daję wam znać
Kiedy skończę pracę
By wybrać się
Do wiersza....spokoju
W pokoju....nie ma nikogo...
prócz mej duszy
Po piwie suszy
Ale piwo dni jednakowe kruszy
Prawię zgniotłem dzień ten
Wierszem pisanym z biegu jak leń!

liczba komentarzy: 3 | punkty: 2 | szczegóły

Roberto Szymański, 6 maja 2011

Wolność

Jestem swobodny
kwiatki wąchać i od spodu mogę
Jestem istotą
Mogę od końca czytać dzień cały

Obiadem westchnąłem do prostoty życia
Dźwiękiem okrągłym
Szybkim gestem
Świstem...wilczym kłem
Rozdarłem zasłonę świątyni!
Mogę utyć na swoich słowach

Jak chomik gromadzić mogę
Pokarm ducha w polikach wypukłych
Mogę...nie zabronisz!
I tak zrobię by w radośc perlistą
Wbiec móc, na skrót i z zapasem

Na długi czas...
Rosę spijam ze skał mchem przyprószonych
Wyję do drzew zielonych
Do ludzi brudnych naturalnie
Kocham się z ziemią matką swą

Kazirodczo czcze jej łono
By perły pradawne wywołać w sobie
By ukochać to co kochane być musi
To co niezmienne i delikatne zarazem
Ziemia jest srebrem a woda w słońcu złotem.

Ja jestem bogiem jej i czczicielem.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 8 | szczegóły

Roberto Szymański, 5 maja 2011

Tron Światów

Błyszczące korzenie nieba sięgąją
splątane istnień powrotami i...
Tron światów mglisty i prawdą nieskażony.
Lekko wizji drogą prowadzony
podążam pierwszą drogą w ostateczność
i uleczony nerwem absolutu spokojnego patrzę...

I widzę..wieczność biało - niebieską.
Nakreślone kreską mleczną
Stoją tam kurhany wspomnień
Zamglone jak opiumowe wizje

Skąd ja teraz wezmę tyle słów
by wpisać w ten nasz zwykły świat
tą wiecznośc przejrzystą...
Wycieram pióro i pędze!

Do lasów i łąk spokojnych
tam przecież kapkę tego znów znajdę
po co żyje...i po to w śmierć spadnę
By pisać o tym czego jeszcze nieodgadłem.

liczba komentarzy: 17 | punkty: 8 | szczegóły

Roberto Szymański, 5 maja 2011

Ciało

Ciałem przywłaszczony.
Skórą związany.
Przyjemnie naćpany.

Oglądam się jako ja drugi
przeszkadzają trochę lustra smugi
zapowiada się dzień długi.

Niedoskonałością obdarowany
Wstydem śmiesznym obwarowany
Konwenansem - na co dzień - ubrany?...

Mówię: koniec ciała zniewolonego
od dziś na kolację seksu miseczka
i żadnego na kroczu listeczka!

Adam i Ewa przeminęli
Teraz nastała epoka cielesnych meneli
Krocz więc sprawnie w ciele niewyrażenia.

liczba komentarzy: 11 | punkty: 6 | szczegóły

Roberto Szymański, 5 maja 2011

Sram na poetów

Prosto - oryginalne słowa
Utopione w rzece urojonego Boga
Poezja wyuczona formą
Krojona z werwą uczniaka

Slodkie wyznania miłości i zazdrości
Gówniane stoliki z szanownym jury
Spaszteciałe społeczeństwo miastowej dziury
Nigdy nie stanę w tym szeregu milionowych jegomości

Prostota - głupota - jak twarz rozjechanego kota
Wersy, wersiki - szare buciki
Skrop komputer swą kawą poranną
Bo tym chlustem tylko
Możesz dźwięk z siebie wydać inny
Niż w deszczu samochody i rynny.

liczba komentarzy: 10 | punkty: 2 | szczegóły

Roberto Szymański, 3 maja 2011

Moje Tętnice Otchłani

Jestem tu dziś jak Ty
Czekam na śmierć w drodze rozpoznania
W snach tunelu błądzę orgazmicznym wrzaskiem

Krwawą ścieżką armagedonu
Kroczę szaleńczo chłonąc mrok w usta chętnie
Rozumem serce mordując a sercem świat, krwią spływając

Jestem nikim w niczego sensie
Nie próbuj mnie zrozumieć wędrowcze miły
By i Tobie liryczne me koszmary realne się nie spełniły

Błądze w labiryncie znaczeń
Na granicy bieli i mroku
Gniew i ekstaza decydują o moim kroku

Albowiem kto ma siłę w sobie
Ten siłą zniszczon będzie
Świat zmieni duszą zapłaciwszy

Chyba, że siłę odrzuciwszy złoty środek wybierze
I schowa się w strachu
Nad śmiercią, na królestw dachu.