Prose

To, co ufnie i butnie nazywam narracją jest nierzeczywiste jak flirt z duchem powietrza, który nigdy nie przekroczy niedostrzegalnej otchłani fizycznej odrębności. To świadomość okruchu doskonałej próżni unoszącego się zawsze za moim spojrzeniem zmusza mnie do tego, by wycofywać się z pozycji naszego ewentualnego utożsamienia.

Bardziej kochałem ten anielski lament, który ukształtował się we mnie z obsesyjnego niekiedy badania wszelkich napotykanych powierzchni i z głębokiej wątpliwości co do własnego poznania, z rozdzierającej świadomości przestrzeni którą chyba jednak rozumiałem lepiej, niż jakiekolwiek jej wypełnienia, choć to rozumienie długo nie przynosiło ze sobą spokoju.