Prose

W tym robaczym świecie chadza się korytarzykami. Brutalizm równoważy się z czułością. Dobrze jest pojednać się ze swoim robaczym bratem, poczuć swą robaczą solidarność. Niektórzy w człowieczeństwie widzą wartość - jak w kwiatach. Wydaje się, iż to stalaktyty znaczeń, kiedy jest tu niemal wiosennie. Przez chwilę - godzę się. Dociera do mnie żółć światła. Biegną kucyki. Czy to na prawdę jest to, do czego zmierzamy? Szczęście? Przeciągnięcie się po dniu pracy i przytulenie małżonki, bycie hobbitem? One też mieszkały w norach. Jest to przyjemne, owszem. Jest to dobre jako życie codzienne, szczególnie wówczas, kiedy opanowało się rytm rozpaczy. Jest to przeniesienie się w krainę dzieciństwa, w której chuligan częstuje cukierkami. On sam, prawdopodobnie, chciałby zatrzymać się chwilę przy tej oazie, spić z niej słodycz - na mój gust nadmierną - przebywania wśród ciepłych, prostych warzyw bulwiastych. Może to z resztą jest jakiś opatrunek, może nie trzeba się skarżyć, może trzeba wziąć pod uwagę, że zaświatowa Siostra aplikuje nam właśnie morfinę, a poza naszą świadomością odbywa się jakaś ciężka operacja. Długo walczyłem o to, by każdy mógł poczuć się na tym świecie jak u siebie w domu, ale kiedy ja sam czuję się jak u siebie w domu - zaczynam nabierać podejrzeń. To nie jest mój dom, zacznijmy od tego, ponieważ nie mam domu. Mit tej czy tamtej religii zapewnia mi dom na wzgórzach, dom na szczycie góry. Umysł ludzki górę i dolinę - w dzisiejszych czasach - sprowadza do kwesti szczęścia i bólu. Szczęście i ból. Które jest lepsze? Czy trzeba między nimi wybierać? Czy nie można powiedzieć: zakwaterowaliście mnie nie tutaj, gdzie trzeba? Brakuje mi tkliwości tragedii... brakuje mi hymnu o bitewnych ranach... brakuje mi trofeów z wypraw szaleństwa... jest tu, owszem, błogo, ale to nie mój dom... jestem w gościnie u niezwykle miłych i szlachetnych istot, odwzajemniam wszelkie gesty; a jednak pragnę - pragnę czegoś innego...