Prose

***Wrzucone z prowokacji Jeśli Tylko.


V. Rozkuć kajdany racjonalizmu choćby dla samego siebie - i dla przechodniów, a przynajmniej tych, którzy śledzą wszystkie słabości tego cudaka, którym jestem. Trzeba do tego jakichś pokładów energii psychicznej, trzeba w pewnym sensie ćwiczyć histerię albo coś jeszcze innego, dzięki czemu nasza nadzieja ma szansę stać się silna i czysta jak u genialnego, otoczonego opieką aniołów - dziecka. Przypominają się wówczas apollińskie akordy, wstępujące wciąż o krok wyżej, aż ku krystalicznej czystości przemienionej Ziemi. Wtedy można coś zrozumieć, coś zapamiętać, zintegrować w sobie radość, taką radość, która następuje po dramacie albo tragedii, diament zrodzony ze śmierci. Jakże wówczas roztkliwia światło padające na świat - mam na myśli to zupełnie fizyczne światło, niezależnie od tego, czy widzimy je w ogrodzie, czy w lesie, czy na przedmieściach. Światło staje się czasem i muzyką, światło staje się słowem. W pewnym sensie nawet da się go dotknąć, dotykają go nasze oczy. Można położyć dłoń na oświetlonym miejscu i poczuć jego łagodny żar. Światło staje się milczeniem, w rejestrach niedosiężnych na codzień, musimy dopiero starać się o to, by móc je pochwycić. Myśleć o tym, czym światło jest w istocie, jeszcze ponad naszymi zdolnościami poznawczymi, które dostrzegają zaledwie zapowiedź jego pełni. Zdaje się, że światło było zawsze i wszędzie, w drewnianych barakach na grzęzawisku i w osiedlach pozbawionych podmiotowej egzystencji, było tam i milczało, było jak czas, jak przestrzeń, pozornie obojętne lecz głęboko emanujące.