Diary

"nie wierzę żeby udało się opowiedzieć świat bez słów" to tytuł pod bardzo malarskim zdjęciem Światłoczułej. Trochę przypomniał mi mój wiersz "niezliczone", mimo że ja tam idę w przeciwną stronę. Zgadzam się z nią, że kodowanie słowami tego co rozpoznajemy zmysłami oprawia doznania, wymaga przy tym dużych zdolności, niektórzy nazywają nawet tę umiejętność inteligencją. Po sposobie wysławiania się oceniamy najczęściej umiejętności intelektualne.
Trochę się rozgadałam, bo kusi mnie odświeżenie pewnego projektu, któremu patronowałam bardzo intensywnie kilka lat temu. Tytuł projeku narzuciła firma Motorola Solutions Systems Polska, która od wielu lat organizuje dla młodzieży konkurs Diversity na stronę o tematyce przez nich wymyślonej. W 2006 roku był to "Świat bez słów". Nie będę przynudzać jakim sposobem wypełniłam z zespołem treścią naszą stronę. Komunikacja między tematami pozostawia dużo do życzenia, trzeba wracać do strony głównej z zakładek otwieranych stron, ale wracam do tego projektu nie dla technologii, tylko dla spojrzenia na temat.
Tu adres strony: http://www.xxxlo-krakow.republika.pl/diversityxxxlo/index.html
Acha - uwaga, aby dostać się do strony głównej trzeba nacisnąć na pomiń intro  (strona była przenoszona z innego serwera i tamten adres jest nieaktualny).
Przy okazji przejrzałam linki na stronie emotikonów wchodzącej w skład projektu. Niektóre się zdezaktualizowały, niektóre domeny są na sprzedaż i przypomniała mi się przy okazji historia, która brzmi wręcz anegdotycznie.

Miałam świetnego, ambitnego ucznia, który jest przykładem tego jak szkoła może przeszkadzać w rozwoju indywidualnym wychodzącym poza kadry programowe. Uczeń był pasjonatem turystyki rowerowej i fotografi. Na portalu swojego autorstwa zgromadził przebogaty materiał na temat Nowej Huty, tu się wychował i NH uznał za swoją małą ojczyznę. Relacjonował wiele wydarzeń z dziedziny cyklizmu w Krakowie, Masy Krytyczne, zloty itd. Czasem konsultował się ze mną przy tworzeniu strony, ale trzeba przyznać, że był świetny i beze mnie. Jego strona zdobywała laury w konkursach lokalnych i miała wysoki page rang. W pewnym momencie zlikwidował ją, przeniósł na inny serwer. Ja cała dumna, że mogę się pochwalić takim uczniem, gdzie się dało to tam adres nagrodzonej strony na portalu szkolnym umieściłam. Od czasu do czasu zaglądałam co u niego i dawałam znak, że śledzę rozwój, aż tu pewnego dnia wchodzę, a tam treści dydaktycznie podejrzane - najzwyklejsze strony dla dorosłych.
Okazało się, że zwolnioną domenę zakupił ktoś, kto skorzystał z wysokiego page ranku. Jak łatwo się domyślić, całą noc, przeglądałam mój HTML, aby pozmieniać niestosowne odwołania. Całe szczęście, że kilka lat temu strona szkoły była okazjonalnie odwiedzana z braku powszechności internetu i nikt nie zdążył trafić z mojej strony szkolnej na rzeczony adres.
Paweł nadal działa, jest świetnym fotografem, komunikatywnym instruktorem, społecznikiem i ma swoje strony bardzo piękne i nowoczesne. Kogo pasjonuje fotografia przemysłowa i sportowa może zajrzeć tutaj: http://www.pawelsuder.pl/. Zdjęcia są fantastyczne!