Latest items:

Poetry

	laura bran
	PROFILE About me Friends (25) Forums (7) Poetry (61) Prose (6) Postcards (5)

latest best rating most commented

laura bran, 10 april 2020

Życia nie pomieścisz w małym pudełku

Za tysiąc spacerów i ten ostatni
Za cztery łapy rozbiegane
Za wielkie serce zawsze na miejscu
Za charakter

Miliony chwil
Jak wiosenne płatki
Ziarnka piasku
Pęki promieni

I jedno życie

Wszystko za wszystko
Za to, że z nami byłeś
Kochamy Cię, Wicher

Życia nie zmieścisz w małym pudełku
Więc na wielki świat wyjdę
W tę cichą noc księżycową

Gdziekolwiek jesteś
Jestem z tobą
Słyszysz?
Jestem, płaczę, wyję

07.04.2020 2:07

number of comments: 3 | rating: 4 | detail

laura bran, 9 december 2018

Moja stara lodówka

Moja stara lodówka

nocą przemierza odległe krajobrazy
pędzi przed siebie pogwizdując
i postukując radośnie

rano znów stoi na posterunku
mrozi, chłodzi
a nawet podświetla swoje wnętrze

by dać z siebie wszystko

number of comments: 15 | rating: 8 | detail

laura bran, 3 april 2015

Mały listek

- tak spieszy się
być wielkim

- może dlatego
wciąż tak szybko
mijają lata

* Życzę Wszystkim Wesołych Świąt Wielkanocnych :)

number of comments: 4 | rating: 11 | detail

laura bran, 1 august 2014

jak pięknie tańczy

w poszumie wiatru w pląsach
- deszcz na urlopie

number of comments: 10 | rating: 11 | detail

laura bran, 4 april 2014

Sygnały

Na przygrobnych ławeczkach zasiedziałe
kopy śniegu odmawiały modlitwy.
Drzewa kwitły białym puchem.

Gdyby to był przynajmniej pierwszy, a nie czwarty kwietnia.
I ta aura szklanej śniegowej kuli.

*

Niedorzeczny kondukt nieznajomych ciągnął w milczeniu.
Poeci z dramatycznie odsłoniętymi czaszkami.
Ja w kapturze, na oczy, by nie widzieć, jak płaczą kobiety,
mężczyźni ze wzrokiem wszystkowiedzących, wszystkowiedzą lepiej.

Tyle razy opowiadał o swoim pogrzebie,
że teraz jego nieobecność na nim trąciła groteską.
„Miał schować się za jakimś drzewem i obserwować.” - rzuciłam z głupia frant.
- „Już sprawdzałem” - burknął Zbychu.

Nasze oczy spoczęły na czarnej urnie. Za mała, jak dla niego,
więc wbiliśmy wzrok w packi śniegu na czubkach butów. Boleśnie.
Ręce w przemokniętych rękawiczkach i stopy chyba krwawiły.
Deszcz ze śniegiem. Plucha.

I tylko adresat, mam nadzieję, pamięta
te wiecznie pożegnalne wiersze i odciska
ślady na śniegu jak w piasku i sypie
śnieżny puch ptasi z rozdartego nieba,

wsłuchany w litery stukające do bram
szeregiem reporterskiej czcionki Saint Serif. Piszczą
czarno na białym zziębnięte buty.
Coraz mniej sygnałów dociera do mnie. Cisza.

04.04.2013.
(z cyklu "Fedorczyki" )

number of comments: 7 | rating: 10 | detail

laura bran, 2 september 2013

2 września

przy pomniku powstania warszawskiego
w satynowo-białym bandażu kory
z rozwichrzonymi witkami
młoda brzoza stoi

number of comments: 14 | rating: 17 | detail

laura bran, 25 may 2013

Świdermajer

W ogrodzie pełnym mieczyków - Mieczysław
miał zwyczaj przyglądać się pani Wandzie - na werandzie

Zwyczaj, jak zwyczaj
o stałej porze w nadświdrzańskim ogrodzie
wyrasta wieczór i pan Mieczysław
niemo wpatrzony w werandę
na której co noc przepływa
milczący cień pani Wandy

A weranda, jak to weranda
w świdermajerowskich koronkach
melancholijnie wygląda
zarysu obejmującej się pary
i błyszczącego księżyca
nad obręczą splecionych ramion

Zmierzchy się atramencą i gwiazdy dają jazzu
a Miecio spośród mieczyków
nie daje się wyciąć z krajobrazu
powraca też cień pani Wandy
nieco już pochylony
w mglistym szalu werandy

To sen, czy bajer
wiersz, albo nie wiersz - świdermajer

16.05.2013

number of comments: 34 | rating: 28 | detail

laura bran, 8 april 2013

gwiazda

w blasku wiosennego słońca
- wyprężona kropla na gałęzi
błyszczy przed skokiem na główkę

number of comments: 15 | rating: 17 | detail

laura bran, 5 april 2013

Nieobecność

Wczoraj byliśmy u niego. Oddał mi książki, bratu płytę
- ale jego tam nie było.

W kościele zajrzał mi przez ramię, nieco się zamyślił
- lubiliśmy tak pomilczeć, chociaż nie za długo.

Na górce pod lasem śniegu biel i ślisko
marcowe młode słońce zjeżdżało po lodzie
- nie, tu też mnie nie ma - stwierdził bardzo cicho.

Wieczorem dojmujący chłód przemówił do kości
- tu jestem, w kostnicy, sąsiedzi jacyś sztywni ...
posiedź ze mną trochę.

Zapach tytoniu przyniesiony na książkach
gra w pamięci z widokiem
rozrzuconych na stole tomików Gąsiorowskiego
- u niego w domu, od zeszłego roku.

---
ŚP. Piotra Fedorczyka