30 september 2011

Schizofreniczne narastanie



 
Jutro, miał zdarzyć się cud. Za zakrętem czekałam tęczy z
garnkiem złota. Uczyłam się jak przechytrzyć krasnale. Śmiejąc się głośno, skakałam
na jednej nodze…
Łykam przeciwbólowe i udaje, że to, czym jestem, to postawa
wyprostowana. Opuszczam tren i udaje, że nikt nie widzi. Składam ofiary całopalne, ale nie przestaje boleć.
Wbijam drut w kolano, w dzieciństwie, to pomogło, nie myśleć
o niczym. Nie potrzebowałam kogoś, kto przyjdzie chuchnie i wszystko się zagoi.

- Dzisiaj przyjdź!
Zrezygnuję z tej cholernej werandy i ogrodu. Rozstanę się, z
książkami i kolorowymi łatkami.
Nie potrzebuję francuskich perfum i uznania. Mogę jeść
czerstwy chleb albo nic, to nieważne.
Stoję naga w sienie, nie gryzę, nie wysuwam pazurów, czekam.
Założysz mi płaszcz na ramiona, zamkniemy noc. Strach gnębi urwanym zawiasem,
skrzypi, przypomina, o swojej obecności. Kucam, by ukryć głowę. Na podłodze
marszczą się wyzwiska. Wieczorem ścieliły się pod nogami teraz nakryte słoikiem
umierają. Otwierają pyszczki, zgrzytają zębami i milkną. Kiedy je podnoszę
kruszeją w dłoniach, jak stary naskórek złuszczają się.
- Teraz przyjdź!
Tracę przyczepność myśli. Popadam w obłęd ciasnych instrukcji.

- Rozbierz się, rozłóż nogi i zamknij się!
Narastają w głowie, drażnią, za chwile zabraknie miejsca.
Kładę się na brzuchu. Chronię piersi. Pod palcami błony
prześcieradeł, miały sny, że płyną.
Rozpychają wodę, unoszą się, nurkują… Grunt, że nie świadczą
temu, co widziały.
W stoliku nocnym trzymam pralinki, ostatnia przyjemność.
- Śpiesz się!
 
 
 
 
 




Terms of use | Privacy policy | Contact

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


contact with us






Report this item

You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1