Poetry

… słyszę wiatr…

… nie… ― nie słyszę wiatru… ― tylko twój daleki szept ― piękna dziewczyno…

Wołasz
mnie
― od tylu lat…

…

Ujmując
moją
― dłoń…

… prowadzisz w milczeniu tam ― gdzie skończył się twój czas…

… do miejsca ―
opuszczenia
― i rozkładu… ―

… tajemniczej ziemi…

…

Nagły

… b ł y s k!

…

… stoję teraz
samotnie ―
w wysokiej
― szumiącej trawie…

W lipcowy
dzień…

… na stepie… ―

… przy pokrytej pajęczyną pęknięć ― ścianie ― zrujnowanego domu…

…

… promienie słońca ―
przecinają ciemne
― kobaltowe niebo…

…


… słyszę wiatr…

… nie… ― nie słyszę wiatru… ― tylko twój coraz bliższy szept ― piękna dziewczyno…


Czekasz
na mnie
― od tylu lat…

…

Znowu

… b ł y s k!

…

Efekt stroboskopu ―
wywołuje u mnie
― gwałtowny atak epilepsji…

… jakby doszło ―
do krótkiego
spięcia ―
w krętych
korytarzach
― mojego mózgu…

…

Gdzie ja jestem?

… chyba straciłem przytomność…

…

… stoję ―
przy
samej
― ścianie…

… dotykam ją… ―

…

… jest ― taka zimna…

…

B ł y s k!

…

… dotykam ściany rozdygotanymi palcami…

Tym razem ―
parzy
― pulsuje i oddycha…

…


… poszerzają się rozgałęzienia pęknięć…

Zwężają…

…


… tak bardzo ―
oślepia
mnie
― słońce… ―

… migocze…

*

Leżę na podłodze ―
opuszczonego
― zdewastowanego pokoju…

…

Szeroko otwarte okno …

Na resztkach tapet
― świetlista smuga…

… wirujące drobinki kurzu…

…

Zbudziłem
się?

… zasnąłem?

…

Ktoś szepcze mi do ucha... ―

… czy to ty ― piękna dziewczyno?

…

… b ł y s k!

…

Widzę ciebie w oknie samotnego domu
― skąpaną w pomarańczowych smugach zachodzącego słońca…

…


… jest taka wielka cisza… ―

…

Rozwiewają się ―
twoje długie
― jasne włosy…

…

Przeskakują obrazy ―
jak na starej
― celuloidowej taśmie

…

Zbliżasz
się…

… oddalasz…

…

… jesteś na wyciągnięcie ręki…

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-11-01)

***

https://www.youtube.com/watch?v=xtiyVuLsBF0