Poetry

IV
 
 
 
A tu szlif porcelanowy
 
Bardzo ładny i z niebieską wstążką
 
W płową nieskończoność.
 
 
 
VII
 
 
 
Pusto jest na polu i brzęczy próchno
 
Tam las wymarły od zielnej miłości
 
I dźwięki nitek ukrytych.
 
 
 
VIII
 
 
 
Jakby sąd czasu na wąskiej dróżce
 
Gdy idę po łące i tylko światło i brzozy
 
Tak piękną ruiną jest wiosna.