Poezja

Łabowa 4 maja 1995, napisała śp. Anna Mąka "Konwalia"

Pamiętam me dziecinne lata,
Kiedy ujrzałam zieloną łączkę
Tonącą w barwnych kwiatach.

I jak rój pszczółek przylatywało
I słodki nektar po kwiatkach zbierało
Z kwiatka na kwiatek przelatywało.

A jak patrzałam z wielkim zachwytem
Jakież wesołe wiosną jest życie
Brzęczenie pszczółek i śpiew słowika,
Jakaż przepiękna jest ta muzyka...
Ja po tej łączce poranną rosą
Chodziłam co dzień po łączce boso

I przyglądałam się pięknej urodzie
Jak się stroiła w perlistej kropli wodzie
Dodając jeszcze piękności tej urodzie...

A kiedy słońce perły te pozbierało
Znów roje pszczółek się pozlatywało
I znów słodki nektar wesoło zbierało,

A motyle barwne siadały na kwiatki
Spadając z nieba jak kolorowe płatki,
Wachlując dla ochłody, spijając krople wody.

A tam dalej za łączką łan żyta się kołysał,
Pod powiewem wiatru uginały się kłosy,
Jakby pod batutą dyrygenta kołysały się do taktu

Splecione z kwiatami jak najlepszej tkaczki
W Konkole, Powoje, Chabry, Bławatki i Bratki:
To ręka Zbawiciela to wszystko utkała... 

To Pana Najwyższego są te wszystkie dzieła,
Że przyroda w kwiaty ubrana i słowik w zagajniku śpiewa,
Że skowronek pod niebem swą melodię dzwoni

I dziękuje za te dary Panu Jezusowi.
I unosi tą melodię wysoko w przestrzeni,
Żeby usłyszeli ją i w niebie anieli.

I ja pamiętam do dziś me dziecinne lata
Jak chodziłam po tej łączce zakochana w kwiatach.
Dnia jednego coś mnie podkusiło i narwałam kwiatów,

Żeby je podarować rodzicom i bratu,
A tata zamiast przyjąć kwiaty skrzyczał mnie wielce 
I powiedział: "Nie rwij kwiatów więcej!"