Proza

(Jeszcze nie skończona, ale zaczęłam. oceńcie to srogo,jesli tak zrobicie może to być początek fajnej lektury w charakterze prozy)

 Wioletta miała piętnaście lat, ledwo  szesnaście. Była osobą … trudną do opisania.
Miała wiele twarzy, każda dla innej osoby. Byłą nietolerancyjna, miała
wyrafinowany gust w odniesieniu do wszystkiego- muzyki, charakterów…  . Nie próbowała i nie chciała nikomu
imponować, uważała, że jeśli ktoś ma ją polubić i zaakceptować nie powinna się
nikomu przypodowywać. Nie miała wielu przyjaciół, co nie oznaczało, że nie
lubiła towarzystwa ludzi. Chciała być w centrum uwagi, być przyjaciółką
wszystkich, jednak nie umiała wybić się ze swojego małego świata. Była z
rozbitej rodziny- gdy miała parę lat jej rodzice się rozwiedli, może to
uzasadnia jej szlachetny charakter. Mimo wielu przykrości, dzielnie szła przez
życie i cieszyła się nim własnym, niepowtarzalnym sposobem. Spoglądała na
siebie w  pozytywnym świetle, zupełnie
przeciwnym do tego, w jakim spoglądały siebie jej rówieśniczki.  Doceniała swoje pozytywne cechy, tolerowała i
nie chciała zmieniać wad, twierdziła, że tworzyły ją. Starała się robić to, co
kocha najlepiej, chociaż jeszcze szukała swojej życiowej pasji.  Umiała zobaczyć w sobie coś ładnego,
sprzyjającego urodzie i charakterze, nie mijając się z negatywami jej osoby.  Była dziewczyną bardzo ciekawą,o bujnej
wyobraźni,posiadającą jednak zbyt mało pewności siebie. Wystarczyłby mały krok
w przód,  sięgnięcie po nowe możliwości,
a  zyskałaby  niemałą sympatię wśród ludzi. Empatia. Z
pewnością posiadała jej wiele, jako człowiek o zdrowym rozsądku nie mogła jej
nie posiadać. Pomagała na lewo i prawo, dzieląc się  duchowo, jak i materialnie.