Latest items:

Poetry

	jarek kozikowski
	PROFILE About me Poetry (7)

latest best rating most commented

jarek kozikowski, 3 november 2013

silniejsza niz przyjaźń

chciałbym ci powiedzieć
jak bardzo cię kocham
w ciszy maków polnych
w różanych obłokach
w dzień słodki co serca
układa w niebiosach
w noc
co gwiazdy szeptem utula
w włosach

chciałbym słów urodą
przepleść barwny taniec
spleciony w sznur malin
korowód motyli
w zakamarkach ciszy
powiedzieć jak bardzo
brak mi
twoich marzeń
i tej właśnie chwili

pod ognistym deszczem
błogich pocałunków
w głuszy płatków róży
w rosie słów miłości
ciepły oddech uczuć
przykładam
do serca
i drżący na ciele
zapraszam ją w gości

ofiaruję radość
silniejszą niż przyjaźń

number of comments: 2 | rating: 5 | detail

jarek kozikowski, 3 november 2013

świadomie

dojrzałem smutek
który patrzy na mnie
z punktu co stoi w poprzek
ludzkiej wyobraźni

dorosłem też do żalu
bezradnością zwanym
w ustach co zasypiają ze smakiem
czereśni

i co dzień widzę rękę
która gasi radość
a zapala świadomie
puste obietnice

a sen wyśniony rankiem
budzi kolejną nadzieje
na godność

number of comments: 1 | rating: 7 | detail

jarek kozikowski, 24 february 2012

trzy kolory zazdrości

zazdrosny jestem o tę rzekę
która dotyka ciebie czule
gdy ciepłym rankiem swe nagości
tulisz w błękitnym wody tiule

zazdrość ma kipi o to słońce
które promieniem pieści ciebie
o wiatr co głaszcze twoje usta
a pózniej skrycie mknie po niebie

serce me drażnią srebrne gwiazdy
kiedy w noc ciemną po kryjomu
przez baldachimy moich ramion
zerkają wprost do twego domu

złość mnie ponosi o to jabłko
które w twych ustach soki gubi
o księżyc który nocą ciemną
blaskiem weselnym Cię zaślubi

zazdrosny jestem o mą miłość
majestatyczną i powabną
o garderobę którą nosisz
i tę z koszulki nic jedwabną

jakby dwie siostry od matki
rzekłbym nie kłamiac - blizniacze
jedna skowronkiem w sercu
druga zazdrości i płacze.

number of comments: 1 | rating: 8 | detail

jarek kozikowski, 24 february 2012

kochanek wiatr

w poświacie jabłoni nagiej
słowa zakazane
dzień szarobury płowy
oczekuje nocy
i tylko wiatr kochanek co wczoraj śnił w łożu
dziś zaplata już inny
słodki sznur warkoczy

a ty malujesz usta
rumieńcem rozkoszy
i w złotej bramie chwili czekasz
na kochanie
tęczo co promieniami kusisz pierścień złoty
ty deszczem w szyby układasz
wyznanie

gdzie tańczysz smutku mój ?
na jakiej łące ?
ja czekam na dotknięcie twoich
ciepłych dłoni
chór szczerozłotych marzeń oratorium tworzy
a życie namacalną pieśń
łzawej symfonii.

number of comments: 1 | rating: 9 | detail

jarek kozikowski, 22 february 2012

pantoflarz

jeszcze tylko pochodzę po puchu
cichutko
by nie skalać twej dumy
krokami olbrzyma
opuszczę głowę w geście
świętego rozsądku
wiedząc kto w tym domu
berło trzyma

pozamiatam z szacunkiem
twoje złe spojrzenia
byś nawet wzrokiem nie
potknęła się o nie
wezmę kromkę razowej litości
cichutko
w pokornym ukłonie

telewizor ci włączę byś
mogła chłonąć
obrazki jak żyją ci inni ludzie
ja w kąciku przycupnę
byś mogła odpocząć
po calutkim fizyczno-psychicznym trudzie

a na koniec ma pani
łóżko twe pościelę
sam położę się w kuchni
by wyspanym wstać
jutro zrobię znów wszystko
bo bardzo cię cenię
za to że mówisz mi
co mogę brać

number of comments: 1 | rating: 10 | detail

jarek kozikowski, 22 february 2012

na starość

siedzimy otuleni dymem z papierosa
pijąc codzienność w kieliszkach od szampana
z zewnątrz wyglądamy jak boskie niebiosa
w środku zdławieni starzy jak kasza gryczana

marazm przygniata radości do ziemi
spaczeni przełykamy lata utopijnych żądzy
toast za resztki chleba życiowej jesieni
na pohybel dobra które wokół błądzi

z czeluści pokoju nutka wrażliwości
ktoś śpiewem zaczyna pisać ,,list do M,,
sentyment przesłania w środkach naszych gości
na starość i noc staje się dniem

wypijmy po lampce za etap zamknięty
wypijmy za czasy burzliwych dusz
urodzeni gniewni teraz spokój święty
na koniec amen i już.

number of comments: 1 | rating: 7 | detail

jarek kozikowski, 21 february 2012

ściana

gdzieś tam po drugej stronie ściany
siedzisz oparta o myśli moje
gładzisz me dłonie nutką wyobraźni
ja gładzę twoje

pomiędzy ciszą a oddechem ściany
rodzi się pustka brak uczucia
od pierwszej chwili kochałaś mnie łzami
prowadząc do zatrucia

razem mogliśmy dojść na koniec świata
osobno błądzisz po ulicy marzeń
w śmiesznych binoklach oszklonych fantazją
ja noszę torbę pełną życiowych wydarzeń

zastawiasz stól codziennych problemów
na środku kładziesz kłębek wyobraźni
idąc po nitce nie dojdę do celu
za mało w tobie zwykłej kurtuazji

spotęgowana zazdrość myśli zżera swoje
miłośc uciekła gdzieś w obce. nieznane
siedząc oparta o ten mur nie gładzisz mnie
lecz to co dzieli zimną ścianę