Poetry

Spoglądając w okno widać uliczny gwar
Ludzi pędzących do pracy
Dzieci wybiegające na podwórza
I gwar ludzkich rozmów, szeptów.

Słychać głos donośny gazeciarza
Przekleństwa kierowców stojących w korku
O poranku rozlega się tupot
Tysięcy stóp o chłodny chodnik

Ludzie gonią własne szczęście
Tracą przyjaciół zyskują bogactwo
Trudzą się by być najlepszym
Rywalizują, kłócą, śmieją

Wieczorem, gdy gasną światła zakładów
Niknie złość, rywalizacja
O złote, nieosiągalne runo
Współczesnych snów

I ludzie idą do klubów
Kin i teatrów
Tańczą, bawiąc się do białego rana
Piją drogie drinki i palą markowe papierosy

A gdy gasną wszystkie światła
I ulica pogrąża się w swoim śnie
Wracają do domu
Gdzie wita ich pustka czterech ścian

I kładą się do swoich łóżek
Złudnie szczęśliwi z tego, co mają
A każdy kuli się w sobie
Bojąc się otaczającej go ciemności

Nie, nie ciemności się boją
Ludzie XXI wieku nie tego się boją
Lecz samotności, pustki w sercu
A mimo to rankiem znów gonią
Za złotym runem

Za szczęściem pełnym
I bliskością drugiego człowieka