Najnowsze prace:
Poezja
|
| Deadbat |
| PROFIL O autorze Poezja (179) Proza (41) Grafika (1) Pocztówka poetycka (1) Dziennik (8) | |
Deadbat, 27 września 2019
"Rzeźnie"
Zanurzyłeś kiedyś swoje dłonie
W szarej codzienności pełnej smutków i ran letniej brei
(Tym boleśniejszych czasem im mniej realnych zarazem)
Czy kiedykolwiek szukałeś w niej czystych
diamentowych barw szczęścia z niemal histerycznym zapałem
tych grudek chwil które mówią że warty każdy twój wysiłek
chociaż wiesz już na pewno
że samo sięganie szalonego ślepca
sprawia w pierwszym rzędzie
jego absolutną jałowość
I gasząc pragnienie tylko wzniecasz ogień
Oto mięso i krew
Oto rzeźnia w tobie
Oto na ołtarz wyuczonym tańcem
zmierzasz prowadzony rytualnym krokiem
Wszyscy zostaliśmy namaszczeni tym życiem
W czego imię oddasz dzisiaj swoje namaszczenie
Twoje pierworództwo w czyje przejdzie dłonie
Nie masz prawa żądać nic w zamian
nic przecież nie wniosłeś
Odrzuć miłe kłamstwa
wiesz że wszystko już było
i będzie nadal po "Tobie"
Błagam opuść mury twego więzienia spokojnie
w tej rzeźni gdzie światło nieprawdziwym światłem
miejsce które tak naprawdę nigdy nie jest miejscem
I kiedy ujrzysz nieświętego kapłana z rytualnym nożem
na chwałę i dla dobra masowej konsumpcji
nie walcz i nie rozpaczaj
pochyl pokornie głowę
Deadbat, 17 listopada 2014
Miałem
Miałem iść spać
miałem odpocząć
Miałem nauczyć się żeglować
miałem popłynąć po wodach
Miałem czasem czas znaczyć
Poza czasu niewolą
Miałem sen dobre sny poznać
sny co rany goją
Miałem być silny waleczny i mądry
miałem garniec złota wyjąć spod podłogi
Miałem sobie wybaczyć
I wybaczyć Bogu
Miałem czynić co dobre
nie szkodząc nikomu
Dzisiaj wiem już że nie ma takiej możliwości
wobec braku tejże nie mam powinności
nic nie mam wszystko miałem
więc z niczym zostaje
Oto rozpoczynam swoje królowanie
Deadbat, 24 grudnia 2019
Zimowa Eucharystia
I naraz spadły łuski z ich oczu
jak drobne płatki śniegu z nieba
Otwarły się niebiosa
Te nagle zamilkłe
przerażone własną ciszą
teraz w niemym zachwycie
Ciemność nocy rozświetliło
nieziemskie światło
I choć nic się nie zmieniło
zdarzyło się naraz wszystko
Ciepło wybuchło radością
w samym środku zimy
Płomienisty żywioł
rozświetlił ich
wypełnił z wielką mocą
zmieniając samą rzeczywistość
Stali
jakby stali zawsze
tutaj i teraz tak samo
zarazem jakby na kolanach
jakby wiecznie
tacy właśnie byli
Nie mogąc pojąć tego co się stało
nie mogąc zrozumieć jak tak długo bez siebie przeżyli
W tym jednym wiecznym teraz
nie pamiętali już nic poza tą chwilą
rozpaczliwie łaknąc kolejnej tak pięknej
wciąż zmiennych emocji witrażem
Przepełnieni drżącą energią jedności
nic więcej już w sobie zmieść nie umieli
słowami milczenia mówili
jezykiem bezbrzeżnego szczęścia
przynależnym najwyższym niebom
językiem aniołów
unosił się ku niebu
niczym woń Bogu przyjemna
okna dusz rozświetlone
uchylone na oścież ku sobie
zlały je naraz w nieustającą najwyższą komunię
Obłoki dawniej tak odległe
tuż pod ich stopami
kiedy teraz muskane łągodnie
osadzały rosę na ich palcach nagich
napełniając radością
naraz nieczułych na chłód zimowej nocy
I tylko trzeszczenie śniegu
spod stóp mijających ich przechodniów
zadawała kłam ich wieczności
wprowadzając herezję czasu
w ich najświętszy sakrament
Deadbat, 3 września 2018
Miazmaty
Dwoistość natury rozpoznawszy w sobie
otarłem z twarzy maskę którą w takim pocie stwarzałem
i na sieć którą sam uplotłem spojrzałem
Jej widok wzbudza wiarę która mnie zniewala wypadłszy w obszar oderwanych podstawowych znaczeń
jawne niejawnym przez napiętnowanie
koronkami marzeń
na moich ołtarzach ofiarne milczenie cicho w niebyt
i już nawet nie krzyczy
zdumiony zapadam się w sobie
nieboskłonu kolory w nieziemii koloryt przemienię
nim spłonie
Upadłe dziecko upadło i kwili
a ja nieświadomy tej najświętszej chwili
Czekam
rozpoznając siebie
Oto nagie dziecię który Wartę trzyma i Pieczę a szlocha żałośnie bezsilnie
i rozpacz moja ucichła
nie warta konania
kiedy w swojej marności I w swej nędzy zdycham gdzieś na rogu duszy i ciała w zaświatach
i patrzę na równie mi obcych złowrogich nienawistnych kochanych
z marności w marność wpadam i ciszy w hałasu cisze jeszcze większą.
W gwałtownych chaotycznych nienazwanych splotach nie-prawdy
zanim przeminą
Czy trwać można inaczej?
Deadbat, 18 grudnia 2019
Miejsce kaźni jako źródło wolności
Wrzaskiem milczę do ciebie
Błagam ciebie bezgłośnie
proszę
nieprzerwanie krzyczę wgłąb siebie
Oto ja ja jestem
odrażający jestem sam dla siebie
Zmiażdżone skruszone są moje oczy usta wnętrzności i serce
Unikam twego wzroku
Unikam myślenia o tobie
uciekam przed tobą kryję w mroku
bez żadnej nadziei na schronienie
bez szansy nawet najmniejszej
płynie ciche skomlenie
płynie nieśmiała skarga
Nie rozmawiamy ze sobą
Nigdy nie rozmawiamy
Ty tylko patrzysz srogo
Ty tylko oceniasz z tą swoją
racjonalną chłodną wrogością
i wiem
Nie dość dobry
Takie mi imie nadałeś dawno temu
Krwawy aniele
Ty którego nazwać nigdy się nie ośmielę
Nienawidzę cię kochać
I nie mam wyboru
jesteś przecież mną
a ja jestem tobą
w jednym jesteśmy uwiezieni ciele
Gniew mój przy twoim jest niczym
płatek śniegu w środku lata naprzeciw lodowej zamieci
Twoja wrogość przerywa mój sen
Twoja nienawiść poucza o śmierci
Dzień po dniu i chwila po chwili
Boję się ciebie
podziwiając szczerze bezmiar twej potęgi
Twoje nienazwane słowo zapiera mi dech
zabiera moc nogom nie otworzę swych ust nie uniosę ręki
Przecież wiem nie ucieknę
nie jestem w stanie na dłuzej
Nie mogę porzucić cię w lesie tysiąca idoli
ani przybić do krzyża na rozstajach dróg
ani rozstrzelać na czerwonym murze
nawet nienawidzieć siebie nie mogę
nienawiść mimo twoich nieustannych jej lekcji
obca jest mojej naturze
Czemu zabijasz natychmiast wszystko w co uwierzę
każdą przelotną radość i każdą nadzieję
uśmiercasz pustym spojrzeniem
zimnym bez radości wszelkiej
czarnym jak noc ostatecznej śmierci
antyśmiechem
Bestio w gęstwinie
Ostateczny wrogu ukryty najlepiej
Znów spotkałem ciebie
Tak wiem że by istnieć chcesz mojej rozpaczy
I dlatego ze współczuciem odmówić pragnę ci tej karmy
Dziś znowu u stóp twych
muszę się na ziemi wić
pełen nienawiści frustracji i gniewu
w najwyższym możliwym poniżeniu
Jak długo jeszcze
pytając sam siebie
sam w sobie ja najgorszy niewolnik schorowany i słaby
sam sobie najwymyślniejszym katem
najskuteczniejszym bewzględnym oprawcą
ostatecznym kaleką
(i jedynym zbawcą)
Cóż jeszcze możesz zrobić mi ty
obcy
dlatego idąc na nasze spotkanie
jestem od lęku wolny
Deadbat, 20 listopada 2014
Po co z Tobą mówię?
Czasem nie mówię wam nic
choć czasem chciałbym coś powiedzieć
może
nie mówię nic wiedząc ze nie masz ochoty mnie usłyszeć
Ściszam wtedy głos i wypowiadam to
badam sam czy tylko bolesne jest czy też prawdziwe
czasem jednak usłyszysz coś łaskawie
Jeśli krytyką nazwiesz to co powiem
natychmiast straci całe swe znaczenie
(ile razy słów tych niewinnie spalonych żałowałem)
Jeżeli pochwałą momentalnie zapomnisz
że stały się ciałem
Ja wiem
Polubisz moje słowa jeśli przyklasną
Twojej bieżącej zabawie
dostarczą rozrywki
Kochasz słowa
Lubujesz się w słowach
niekoniecznie prawdziwe rozstrząsasz wciąż treści
nie szkodzi na końcu przecież nie dbasz już o prawdę
zatem niepoważną zabawą są Twoje słowa wszystkie
a ja stwierdzam - pozwolisz przy swoich zostanę
wciąż sięgając sobą poza swoje i znane
co rusz głębiej i dalej
Tobie czas prędzej zleci
mi zostanie pytanie
Deadbat, 17 maja 2015
Własność cz.2 (epitafium)
Znasz ludzi
Ci co emocje w słowa przekuwają
w kuźni życia pałace stawiają własnych świętych racji
im starsi tym pałac bardziej złożony i trwalszy
Oni sami w nich służą i duszą i ciałem i chcą by im służono
święcie przekonani w tym pijackim widzie
że świat tak działa tak jak wyrozumieli
nieszczęśni narzędzia z dziełem myląc
czasem dumnie trwają uwikłani w błędzie
wtedy zobaczysz ich w poniżających rytuałach
pełnych przywiązania i poddaństwa
bałwochwalcy
Oto przecież sobie tylko cześć oddają
i cierpią gdzie źródło cierpienia
ty nie ujrzysz a oni nie znają
w siebie uwikłani sobie przecież złorzeczą
nienawidzą szydzą ostatecznie
boją i pokłony biją
raz za razem
(Jeśli to nie śmierć i piekło to ja nie wiem chyba co te słowa znaczą)
...
W tym szaleństwie tęsknią przecież za harmonią
i struna niestrojna brzęczy im fałszywie
W świątyni nadziei
oczekuję że jutro jakieś światło ciemność dziś rozświetli
mocą prawdą radością popiół ich rozgrzeje
rozpali aż stanie się słońcem i życia i sensem i chwałą
nakarmi serce zdumione swym szczęściem w każdej chwili
prawdziwy i godny człowieka cel się uwidoczni
miasta wojną spalone z zgliszcz się podniesie
i wskrzesi martwe prawa którym miłość najmądrzejszą panią
w radość zmieni bezgraniczną rozpacz płaczącego dziecka
wdowca i wdowę pocieszy oddając im ich serce
Ciemność stanie się złudzeniem
Zło marną anegdotą o dawnym błędzie dla przyszłości zachowanym skrzętnie
Cierpienie maszkarą i złym snem w otchłań zepchniętych niewiedzy i niezrozumienia
Dziś jednak
Posiedliśmy pamięć więc ludźmi jesteśmy
to ciężkie brzemię i wielkie zadanie
Być może kiedyś z wdzięcznością w innym życiu zapłacimy za nie
a może przyjdzie polec i głowę położyć pędząc w niebyt/Szeol
Oby nim się to stanie człowiek był nie gatunkiem ale stał człowiekiem
nie zabijał innego dla groszy kilku marnych
nie zjadał innego przez wzgląd na swoją korzyść
nie gwałcił innego dla chwil kilku swojej przyjemności
nie szukał korzyści własnej w powierzonej władzy
nędzy nędzą nie leczył i zranionego bardziej nie kaleczył
nie bił bezbronnego
nie kopał leżących
nie pogardzał najmniejszym swej skali nie znając
nie widząc własnej małości i nędzy nie wyśmiewał z mniej obdarowanych
...
próbujemy żyć sobie jakby Bóg nie istniał
(reklamą próbować trud życia zastąpić
to jak starać jeść zamiast dania papier)
W swojej ucieczce w niebyt pustych niczym cymbał choć smacznych słodyczy
dekalog dziś jest przestarzałym dawnych czasów świadkiem o którym więcej niż mówi się milczy
naprawdę?
kogo to obchodzi
Deadbat, 9 sierpnia 2016
To niemożliwe
To niemożliwe
W pustce mojej formę moją od pustki nieróżną oparłem o pustkę
I oto istnieję
I znów płacz pod moimi powiekami czuję
I znów pod moimi powiekami wiosna - (ś/k)wiaty kwitną
zakwita łąka ilekroć zamknę oczy
A przecież nie tak miało być
Miałem być mroczny smutny i zły
Miałem stać niczym samotny głaz wbity w rolę
przeoraną szponami szatana
pełną zbliznowaceń kłamstw
Będąc szczęśliwy zarazem jestem oszukany
Oszukany jest mój smutek
lecz czemu łzy cisną się pod powieki
Oszukana jest moja samotność
Chory jestem lecz jakże słodka trucizna
przelewa się w mych tętnicach
Nawet moja rozpacz najczarniejsza
wydana jest na targu mej duszy na pośmiewisko
Z własnego cierpienia kpię sobie
Z własnego rozdarcia chcę latawce składać
I nikogo nie ma bym mógł go obwinić
I nie ma nikogo
A przecież jest
Deadbat, 7 marca 2016
Fakt że piękno jest w patrzącym nie oznacza, że nie ma go w miejscu na które spogląda
Błogosławieni poszukujący sprawiedliwości
głodni jej i spragnieni jak wyjałowiona suszą ziemia
bowiem oni znaczą drogę Ponad
Błogosławieni ci którzy próbują nie zabijać
ani zwierząt rogatych ani świń ani małp ani bażantów ani kur ani szarańczy ani mrówek w celu ich pożarcia
Uciekają i stronią od maszyn niosących śmierć
jakiemukolwiek stworzeniu
Powiedzą bowiem
Oto Ci Którzy Nie Pragną Niczyjego Cierpienia
i nie godzą się z nim świadomie
i dla własnej korzyści
przez wzgląd na własne przekonania
albowiem kiedy nadejdą Ci Którzy Nadejdą
Którzy posiedli Mądrość większą nad Mądrość Człowieka
niż ta którą ponoć człowiek góruje nad świnią
(czyniąc go zdolnym ją rozmnożyć utuczyć i zabić)
i kiedy użyją Człowieka na swój pokarm
zgodnie z odwiecznymi zasadami Życia
Ci jedynie będą mieć prawo zakrzyknąć:
Hańba Wam wieczna ponieważ niewinnych Pożeracie
swoją odmienność stawiając ponad Dobrem
Prawdą i Prawem
albowiem my wiedzieliśmy że niesłusznym jest czynić cierpienie
i zabierać życie by własne zycie umacniać
/Ofiarę z innych czynić dla własnych przekonań/
I niegodne jest Rozumności stawiać ponad jakimkolwiek Życiem
ale Słuszne jest użyć jej jako bramy do chwały na cześć cudu wszelkiego Bytu
jakie Był Jest i Będzie
Oto dlaczego zeszliśmy tego dnia z drogi tchórza i obłudnika
i podjeliśmy trud jakiego nikt od nas nie wymagał
i którego od nas nie oczekiwano
Bogosławieni Ci którzy nie zniewalają aby posiąść
pomimo wyższości swojej nie wywyższają się ponad Innego
albowiem Ci jedynie nie upadną na duchu w dniu Zagłady
Bowiem Śmierć nie może mieć władzy nad Sprawiedliwym
I nadejdzie dzień który owszem już przeminął
I każdy go ujrzy jak ja go ujrzałem
Dzień niewyczerpany i nieskończony poza Dniem i Nocą
I wszystkie ziarna Prawdy zbiorą się na brzegach Wiecznego Jeziora
I Pani Jasna będzie im przewodniczyć koronowana Błękitem i Chwałą
Tam zaznają słodyczy Prawdziwej Mądrości Radości Wszechogarniającej
zakończą tam Nieskończoność i rozpoczną nowy Cykl
Aż po kres Stwarzania Światów
A wszystko co powiedziałem jest Prawdą
Deadbat, 20 kwietnia 2018
Rezurekcja i zdumienie
Wstałęm z popiołów
i zobaczyłem światła
Blade niewyraźne emisje
Każda materia energia i wola
Każde słowo myśl i uczucie
barwy splatają się i przenikają
Proste i czyste białe srebrzyste
Blękitne w ciszy w dźwięk się zaczerwieni
Widok barw własnych dodał mi energii
wyostrzyły się i pojaśniały
Jedno wszystkim i wszystko jednym stało
Ani jednym ani wieloma nie będąc w bezczasie
Tylko to jedno jest nie wiedzieć czemu
oczywiste
Deadbat, 29 października 2014
Nie pytaj mnie o to
Nie wiem o czym będzie ten wiersz
Czy może o końcu wszelkich wierszy
na pewno będzie za długi
o wszystkim i niczym
na prawo i lewo
szastający słowami
Nie pisać go lepiej by było
lecz oto spójrz sam się pisze
chociaż jest pisany
czy to nie zabawne?
Możliwe że będzie o ostatecznym smutku zmierzchu każdej rzeczy
co w tęsknoty pełni znajduje ciche pocieszenie
jak nieśmiały ukochany w pierwszym nieśmiałym pocałunku
i tym którymś z kolei odrobinę zbyt śmiałym może wręcz nachalnym
o czasie który uciekł
lecz w Tobie nie przeminął i nigdy nie minie
o łzach uleczonych
i tych co zapomniane wciąż spadają deszczem
w wewnętrznych krainach o każdym możliwym klimacie
O niezasklepionych rozdarciach w tkaninie samej duszy
mojej ostatecznej przestrzeni
źródle mojego strachu
O radości jaka płynie z wiary
i jej braku
O rozkoszy wolności jaką daje świadomość
i wszędobylskim rozproszeniu
nieuchronnej słabości wszystkiego co pragnie być silne
O idealnej pełni doskonałej pustki
i ostatecznej formie bez jakiejkolwiek formy
od której niczym przecież się nie różni
Doskonałości zbyt doskonałej
by jej własna niedoskonałość mogła ją zniweczyć
Piszę te słowa
gdyż same się piszą
i mogę tylko odgadywać po co
chcą być napisane
Ja
k
słodycz tajemnicy
cichej rozkoszy pełnej
narodzonej z najgłębszego jestestwa
naraz wyjawianej nocy pustce i ciszy
niemal bezgłośnym szeptem
aż piętno swoje magiczne odcisnie w pamięci
i tym bardziej staje realnie przed oczami duszy
choć nikt ich nie słyszy
nikt nie wypowiada
nie waży i nie liczy
są w sobie dla siebie
lecz nie same przecież
Nowe znajdź imie dla teraz
i bądź szczęśliwy
chwilę
chwila po chwili
chwila po chwili
aż czas twój przeminie
nie kończąc radości
Nie pytaj co to znaczy
o czym teraz piszę
ja się dzieję tak samo
jak to pisanie
skąd miałbym to wiedzieć?
Bezrozumny rozum
nie może ci pomóc
przejść bezbramnej bramy
otrząsnąć sandały
z kurzu doczesnego bytu
błogosławić koniec wszelkich rzeczy
jako właściwy jedyny początek
z teraz do wieczności
z tego brzegu ponad wszelkie brzegi
z tego mostu ponad wszelkie możliwe przepaści
jeszcze tylko jeden drobny kroczek
naprawdę malutki
ten największy
Deadbat, 16 października 2014
Odwieczni najemcy
My dzieci zagubione
przestraszone i słabe
Poszukujemy spokojnego domu
Określamy błądzące pokoje
i wyciągamy do nich ręce
na całą szerokość
Witamy
Pokoje te są ostatnimi
Lecz nie są ostateczne
Drogie są nam ich wnętrza
i wyposażenie
Zanim wszystko na koniec
okaże się stratą czasu
zanim przeminą światy
i górskie szczyty rozwieją z porannymi mgłami
Witamy
Zanurzeni
w pełne wynurzenie
znużeni
chcą iść spać
w błogie uciszenie
Deadbat, 25 maja 2014
Hrabia Dracula (Vlad) z: Grafomania
Porzuciwszy zamek
rozerwał swoje szaty
pobiegł na spotkanie
przed bogów ołtarze
rozorawszy czoło
pchnął je w popioły
wszystkich swoich ofiar
widząc w sobie ich twarze
patrzył na zorze poranne
Płonąc myśli pożogą
pędził wprost ku ziemi
pragnąc całym sobą
radości jej ciszy i chłodu
spadał lecz wiatr go nie zgasił
ten pęd go rozpalał więc płonął
usta skamlały skargi
niewysłuchane przez nikogo
Wizje niegdyś ukochane
czas dawno roztrzaskał o prawdę
(jak małe dziecko wiary on niegdyś o żalu skałę)
Teraz wyzbywa się marzeń
Twarz swoją zamienia w kamień
(dusza umarła przedwcześnie
w ciemnym wilgotnym lochu
leży i gnije na dnie)
Ach ileż cierpienia
każda chwila najmniejsza
Jak czosnkiem natarty kołek
w krawej ranie umieszcza
Nie wierzył już w nic
I niczym stało się trwanie
Świat już nie jest światem
Czas już nie jest czasem
Umarło wszelkie działanie
Każde zrozumienie kłamstwem
Czekanie już jest tylko trwaniem
Płacz płacz suchy i rozpacz
Rozpacz pozostaje
Deadbat, 15 grudnia 2019
Oto ja: niewierny
Stwarzaj świat proszę
Stwarzaj świat raz jeszcze
(czy nie widzisz?)
Pragnieniem istnienia płonę
(nie czujesz?)
Chłód nocy przejmuje mnie dreszczem
Dzisiaj
Teraz
W Tej chwili Twoją obecnością świętej
Stwórz mnie także
Niechaj nowy z otchłani przybędę
Niech to co mgnieniem w wieczności
Raz wzrośnie w nieskończoność w jedności
chwila zaledwie wiecznym zaś stanie się płomieniem
tańcem wymownym milczeniem
Ognistą burzą pali twój oddech moje wnętrze
Ciemność przenika Jasność
i oto jestem
i raz jeszcze
nasycam pragnienie
Tajemnico Stworzycielu światów wielorakich nieskończenie
Pozwól niech smak nowej ziemi zaznają moje korzenie
Światło obcych gwiazd niechaj mnie ogrzeje
Stwarzaj świat dla mnie na nowo
dzień po dniu i chwila po chwili
Gdyż mój własny by się zrodzić i trwać wiecznie
wciąż nie ma siły
Pozwól trwać
Dopóki słodyczą napełnia moje usta i serce
nasze współ-istnienie
raz jeszcze
Stwórz dla mnie świat
(pozwól oddychać jego powietrzem)
Daj mi ocalenie
Deadbat, 13 czerwca 2019
Plama
Oto punkt
atom
Opuścił opuszczone
tak tak
Zamyka zamykane
Nie w nicość
w całość opatrzoną
niemą
dostrzeż spostrzeżone
Ułamek niecałości
krawędź kryształu
przedziwna
nieforemność bez kształtu
przenika z pustki w niebyt
drzwiami bez cienia
bez światła
poszukuje
W tej jednej chwili
jednak przebywa
zderza się
reaguje
Kropla
w środku czary
plama doczesności
Czysty nieświadomy
punkt
zwleka
nadchodzi
patrząc w oczy
zobacz rodzący się
wszechświat
Deadbat, 14 marca 2016
Drepcząc po mokrej trawie [z:] Depthresja
Kłamstwem słów duszę prawdy usiłuję ścigać
W ciemność patrzeć bez lęku i widzieć
mimo że wpół-ociemniały
a on jest nieledwie szczenięciem
narodzonym dopiero co przed chwilą
może przed stu laty
(czas taki nic tutaj nie znaczy)
Nie widzę celu w ciemnościach samotny
Szamoczę tu i ówdzie zostawiając swój zapach
szczenięcy wilgotny i ciepły
Po polu biegnę wyimaginowanym
z włosem czarnym rozwianym
Po polu pustym i cichym
(którego istnienie potwierdza wyłącznie fakt że ja zaistniałem)
i rosa czarnej nocy chłodzi moje łapy
i wiatr wieje często zimny przenikliwy
Po drodze biegnę którą w bez znaczenia czasie
(kiedy życie wprowadzało zmiany
może przed stu laty)
tak wielu biegło i wielu
deptało tą trawę
lecz biegnę przecież wciąż naprzód choć taki nierówny
tak smutnie nieudany
to zaraz bez granic szczęśliwy jakbym dostał puchar na rasowej wystawie
(bez granic - znaczy formy i czasu -
nieświadomy - nawias się nie zamknął lecz przeformułował i zanikł zupełnie
Nadal nieświadomy lecę
(we własny oddech zasłuchany)
miliardów tych co biegną z boku tam przede mną
i tamtych za mną
co wkrótce rozpoczną swój wyścig
Po drodze drepczę
formuje znaczenia i je formułuję
Odpowiedź a może czasem zapytanie
zaklinam nieświadomie w jedynie sobie możliwy systen wierzeń
ja - jednoosobowe stado plemię z jedynym przedstawicielem
w zamroczeniu z własnej zwierzęcej formy emocjami
ja dzban stłuczony źle wypalony i źle uformowany
biegnę z nim w dzień co niczego nigdy nie rozjaśnia
odu świtu do zmierzchu
(aż Odpowiedź unieważni wszelkie moje pytania)
Idę coraz boleśniej świadomy
że w pustkę i nicość biegnę
własnej bez-formy uformowanej przez fakt samego trwania
lecz kierunku już zmieniać - nie warto - nie będę
I tylko ten jazgot ulic
tylko ten cichy skowyt
cichy żałosny i milknący skowyt
Deadbat, 14 marca 2021
Dzieci iluzji
Dokąd idziesz
dziecię iluzji
Ty tego nie chcesz wiedzieć
gorąco zarazem tego pragnąc
Karmisz się iluzjami
siadasz nad ich sadzawką
i wyciągasz po nie swoje wątłe ręce
w wysokich górach nieraz
poszukujesz ich wodospadów
w trudem nasyconych grotach życia
z uporem wyszukujesz najwłaściwszych szlaków
one to twoje drogowskazy
potem uświęcasz je swoją wiarą
i świętą prawdą się stają
walczysz często o nie z innymi
robiącymi dokładnie to samo
spotkanymi zupełnym przypadkiem
na twojej ścieżce
kolejnej już i nowej nieraz
a tak dziwnie najczęściej wytartej
Dokąd idziesz niewidome dziecię iluzji
świadomie nieświadome
że świadoma iluzja to już kłamstwo
Potrzebujesz ich by oddychać
aby wstawać rano
z tą samą radością i motywacją
potrzebujesz ich tak bardzo
aby w pełni czerpać ze zdroju życia
potrzebna ci jak ta brudna szmata na twarzy
kiedy przeczuwasz że słońce może wypalić ci oczy do nagiej czaszki
potrzebna ci jest
fałszywa tożsamość
Deadbat, 13 maja 2016
algorytm ciszy
Cisza: nie jest brakiem słów
:[dźwięków zbyt pustych by docierać głębiej niż do sedna]
Kiedy dziedzina zawiera wyłącznie zbiór 'jednoelementowy
pusty sam w sobie i urojony jak liczba
[[słuchanie
patrzenie
odczuwanie
myślenie
wszystko jest tylko częścią wspólną
wypadkową
wektorem nakierowanym w przyszłość
niepewną bo skończoną
brakiem metadanych
nieskończenie milczącym śpiewem
posłuchaj]]...
Deadbat, 5 października 2017
„Postęp”
Opowiedzieli mi o tym sami
Ludzie dla ludzi są źli wprost nieludzko
Opowiedzieli mi o tym
Krzywdzą nieświadomie
Wyrobaczywiają się z Ziemi
kołyszą rytmicznie lub pędzą w maszynach
pełnych hałasu i smrodu
wciąż indziej
gnają do Niemaczasu
Opowiedz mi o tym
Dlaczego
depczą i gniotą
rwą i rozszarpują
rozcinają Jej ciało na części
maszynami i stalą
trują i mordują Tę która ich zrodziła
Opowiedz mi o tym
Dlaczego
Zjadają siebie nawzajem
pod postacią zwierząt
i nadal uważając za dobrych
chlubią niepamięcią Umarłych
O domu Koniecznej Hipokryzji
O święty Burdelu Obłudy
Jesteś Panem dnia dzisiejszego
I finansową nierządnicą Jutra
O Pełna Lęku i nerwic
Pani Marzeń
Rozdawco drogich złudzeń
Ile jeszcze istnień
poświęcisz do budowy swej wieży
Deadbat, 12 października 2017
"rewolucja I"
Obciążony rosą
Złocisty kwiat oparł swój boski Kielich
pełen świetlistości przetykanej czerwienią
o niebiański Pałac
Noc uwolniła myśli
Przeczyste pomknęły przez nieboskłon
pusząc się i prężąc
przemieniły się w drodze w stado rajskich ptaków
Druga fala pomknęła za uciekinierami
lecz część zbladła i zanikła
Ucichł ich śpiewny gniewny świergot
reszta dołączyła do prowodyrów
Milczący Bogowie skomentowali zajście
Bezgłośnie
sucha seria przecieła noc na dwie części
Nocny lampion oświetlał pustą ławkę
Deadbat, 17 października 2017
Nic właściwie nie czynię - rozmyślanie 2
Nie umiem milczećMilczenie mi nie wychodzinie ma prawidłowego krztałtu tembru ani wydźwiękuNie potrafię znacząco nie mówić niczegoo wszystkim i niczym więcej milczeć nie zdołam( nic przeważa szalę na niekorzyść wszystkiegonieustannie)Wpadam głową w dół wprost w niebouderzam głową w nic i staje się haczykiem i wędkąłowię ciche spolegliwe gwiazdy a gdy nieprawdziwezagasną na wiekipłaczę nad ich urojonymi duszamiNie umiem mówićMówienie mi nie wychodzinie uśpi powora nie zdławi rebelii myśli nie przekonamyśli same się myślą lecz słów odpowiednichwiem że nie znajdę zanim po mnie przyjdą inne myśli co tamtym przeciwne i wrogie...Nie umiem pisaćPisanie mi nie wychodzijak mogłoby kiedy napisawszy zdanie drugiew pierwsze już i tak nie wierzę Pisanie jest więc nieskutecznei absurdalnie groteskowym i zbędnym zdaje się mi wysiłek jaki podejmujęmozolnie starając się wierzyć i pamiętaćpatrząc na słowiany nagrobek myśli co jeszcze przed chwilązdawała się mi duszą tak bliską zdrową żywą żywotną i wolnąPrzeraża mnie myślże tych cmentarzy pełne są stronice ksiąg najznamienitszychgdyby tylko nimi być się okazały i gdyby ktoś je spalił na stosie narzuconej odgórnie niewiarykiedy zaoranoby cmentarze pod mijskie parkiCzy ktoś jeszcze pamiętać będzieco da się pomyślećCzy gdy słowo odejdziei umrze ostatni człowiekzwierze będzie spokojniejsze i szczęśliwszew swojej prostocie dzikiej egzystencjiSkąd też mam to wiedzieć gdzie granica biegniepomiędzy człowieczym a tym co zwierzęceNic właściwie nie czynięwięc może zwierzęciem dziś już jestem bardziejniż człowiekiem
Deadbat, 21 lutego 2018
Nie musisz pamiętać
Niewola strachu
Niewola bólu
Niewola ciągłości nieciągłego bytu
A my tak kruchego wciąż spragnieni życia
które przecież tak cieszy bo tak boleć potrafi
Jacyś tak jak się tylko uda nim staną czymś tylko
(Niepamięć wymaże brudną nieprzyjemną prozę)
Nie musisz pamiętać rozumieć i myśleć
Kłaniajmy się więc nisko swoim panom
Tak dzisiaj jak wczoraj i jutro
Ten człowiek z władzą nade mną żelazną
na parcianym pasku
To szkoła nienawiści
Ta sprawia radość i złości naszych właścicieli
Wczoraj chleb jutro śmierć
z rąk ich będziemy jedli
do końca wierni
Nie ma innego prawa
tam gdzie głód jest prawem
Nie ma wewnętrznych zasad
gdzie rozkazem przetrwanie
Idziemy gdzie każą jak każą i kiedy
umieramy tak samo
Ciałem w ziemię wtuleni
Wreszcie ukojeni i wreszcie bezpieczni
(...)
Czy to ostateczne ludzkie przeznaczenie
Czy świat ludzki może być inny niż taki
Ból i strach przecież kradnie wolność w każdym
Niech każdy zrozumie że jest ideałem
do której zbliżyć się można
lecz nie da osiągnąć
Wolni - kto gdzie kiedy
półnagie zwierzęta owłądnięte strachem
czasem przez chwilę moment lub przez całe życie
walczymy o tydzień dzień noc czy godzinę
Walczymy przecież jeszcze
taką mam nadzieję
(I chociaż ciąży mi ten kredyt zaciągnięty w banku zwanym szczęściem)
walczymy
Dlatego dziś też wstanę
Deadbat, 19 maja 2017
Dojo I
Ty nie wierzysz w nic
Tak Wolisz
nie czuć
nie widzieć
nie pamiętać
nie spijać goryczy rozwianych złudzeń
Czysty profesjonalizm
Czynów myśli uczuć
Gdy
krwawymi łzami zdają się dziś wspomnienia dawnej radości
Rozgromionej obecnym zrozumieniem
Fałsz wyziera spod kamienia
A wierzyłaś że to jedyny złoty samorodek
na tej planecie
A to nędzna podróbka
łuszczy się złota farba
i cierpisz
I tak przecież starałaś się odnaleźć
A kamień tak przecież starał się być odnaleziony
Obopólne rozczarowanie
I wszystkie święte prawdy tchną dziś falszem
drań
nieprawda (ż)
Lecz mnie wciąż zastanawia
kto jest czyim (draniem)
Mówisz - nieprawda )(ż)(nie cierpię
Mówisz - wiara nadzieja zagasły
(Gdzie jest mój Bóg - nie żył i nie ożyje)
I nienawidzisz się za to
Spójrz dziś proszę w światłość
wgłąb Prawdy
Nawet jeśli Cię dziś oślepia
sprawia oczom oczyszczające cierpienie
To ból który leczy
Tak
To Ty tak jaśniejesz
Tam w swoim sercu
jak długo potrafisz
pozostań
Deadbat, 17 listopada 2021
Oto takie czasy
Nawet papież się ugiął pod ciężarem skały
I ciężar w końcu przygniótł go niepowstrzymany
Kiedy głosił do tęczowych wybrańców
swoje urbi et orbi
Zamknięte usta i oczy
otoczone wszechoceanem wód płodowych
krzyczały bezgłośnie o pomstę
nieświadome własnej niemocy
ręce swoje raz po raz wznosząc ku niebu bezwolnie
na próżno
Oto człowiek
Oto Produkt krzyczały reklamowe trzewia
I człowiek stał się Produktem
Innych tysiące i setki tysięcy
Codziennie go kupuje
W ryczałcie na kredyt na raty
Ciemność przemianowano na światło
tak przecież ciekawiej i znośniej
i taniej więc po co komu prawdziwe światło
ratując setki skazuje się tysiące
lecz wzbronić nikt nie ma odwagi
Jedną ręką zabija górnictwo
Drugą wypala się tropikalne lasy
i cnota stała się hańbą
A hańba najgorsza - zaletą
Anioł Albionu nie płonie słusznym gniewem
oparł się o bramę zaszczaną i drzemie
zaćpany nie widzi parady cyrkowej
i kobiety z brodą która już dawno nie dziwi nikogo
Oto takie czasy
I tylko pośród tłumu matni
I wymuszonego śmiechu z puszki
Jakaś się czai w kącie smutna nagość
o jeden mały krok za tym ostatnim
Deadbat, 25 września 2022
Cuda
Co powiesz mi przyjacielu
teraz i tu świadomy Bezcelu
spójrz jakie śliczne światła igrają na spadających kroplach
Wejrzyj w serca miliardów mikroskopijnych tęcz
w ich słowa nie mieszczące się w słowach
w ich serca nie zamknięte w żadnych klatkach
Co powiesz mi przyjacielu
Kiedy posłyszysz nadchodzący wiatr
a może odwrócisz się plecami kwitując wzruszeniem ramion
przedwieczne góry pnące się pod katedry nieb
lśniące światłem tysięcy słońc globy
tańczące tak dostojnie w cichej wielkiej nie-pustce
Tak wielkie z tobą na czele cuda
Rzucisz mi być może z pogardą
To już było
I to zdumiewa mnie najbardziej
Deadbat, 30 października 2014
płaczę w ciszy
Kiedy liczę na to
że nikt mnie nie słyszy
płaczę w ciszy
Kiedy boję się
że nikt mnie nie słyszy
płaczę w ciszy
Kiedy wieczorem z lękiem potrząsam
skarboną swych myśli
Kiedy kładę do łóżka z obawą
że ona znów mi się nie przyśni
płaczę
płaczę w ciszy
Otworzyłem wszystkie okna domu
w środku zimy
Wyrwałem deski z podłogi
zabiłem nimi drzwi piwnicy
teraz patrzę jak śnieg spada
na pościel w łożnicy
Jak kandelabrów świece rozpalają
zasłony kurtyny
i jeszcze zanim smagnie mnie pierwszy
bezlitosny oddech jej bezkresnej słodyczy
zanim huk świętego ognia co ponad głowami pieśń swoją
w ucho wprost wykrzyczy
zanim spłonie ma trwoga
ja płaczę
ja znów płaczę w ciszy
Deadbat, 2 listopada 2014
Do człowieka - przepowiednie wioskowego głupka
Zbyt mocne słowa
zwroty zbyt zawiłe rozwlekłe
zbyt kleiste ciasto wspomnień
za mało mąki
bakalii zdarzeń zbyt wiele
twardsze miejsca w cieście
zaburzają gładką harmonię
niczym ozdobiony polnymi wiankami
ołtarz z wypalonych cegieł
Męczennik uśmiecha się tylko patrząc z góry
na wszystko
ma gotową odpowiedź
on wie
Reszta musi się domyślać
zgadywać
Pokaż mi o wielki rozległy i dumny
na co dziś stawiasz na jaką myśl wpadłeś
czy jeszcze pamiętasz jaka była zaprawa
którą wczorajszy swój dom budowałeś
Dziejesz się człowieku
tylko tu i teraz
lecz ty wciąż naiwnie sądzisz
że jesteś niezmiennie
Szyderco
kłamco obłudny i nieszczery
w stałości swojej niestały
w wierności niewierny
w prawdzie nieprawdziwy
w szczerości nieszczery
swoją małość przypisałeś naturze
by poczuć się lepiej
to jedna z twoich sztuczek
ty swoje gry prowadzisz raz za razem
z innymi narzędziami z plastiku metalu szkła słów i prądu
ich przestrzenią
czasem
O jakże cię nienawidzę
kochając zarazem
Deadbat, 13 listopada 2014
Ponowne narodziny
Oto prapoczątek
świat cudzy i wrogi
odrzucony i odrzucający
nienawidzący i znienawidzony
Mroczny zimny i obmierzły
niczym opuszczony dom obłażący ze skóry
surowy i obcy
a jednak
były wizje szalone
wielkie i najnędzniejsze
potężne i te żałośnie wątłe
niedorozwinięte
w nich najwyższa chwała nieraz
zmieszana
z największym poniżeniem
Raz królem nad światem
raz matką co beznadziejnie błaga
o życie dla nowonarodzonego
bandę pijanych morderców
Raz na tronie z diamentowych myśli
szczycie architektury wszechświata
podnosząc do rangi bytu światy całe
podziwiałem Boga
Częściej umierając i schodząc do piekła
grzęznąc w błocie brudu co zalewał usta
myśli uszy oczy
na wszystkich moich drogach
żyłem
Dzień po dniu
Boże
Dzień po dniu
ani kłamstwo ani prawda
Ani ból największy ani wstyd i hańba
nic nie mogło się równać
z bólem który sprawiał
że choć ciało trwało uciszone
cała dusza wrzeszczała
Ten krzyk nie chciał ucichnąć
zostawał i brzmiał
niczym niemy akord
ponad fugą życia
zamieniał dziań najmilszy
w noc najkoszmarniejszą
Lekarstwa
Czas
Niepamięć
Nieświadomość siebie
Wieczne rozproszenie
skazany na Niebyt być przecież
musiałem
skazano mnie na to poprzez
narodzenie
byłem więc i jestem
lecz mnie nie ma
nie czynię tego co jest moich rąk zajęciem
nie pęta mnie widok które oczy moje
podziwiać chcą i wielbić patrzenie na niego znajdując rozkoszą
nic już nie znaczą słowa największe najpiękniejsze
ani te najmniejsze najzwyklejsze najskromniejsze
także nie są już potrzebne
Mniejszy od atomu
lżejszy od najlżejszego pyłka
Czyja dłoń zdoła mnie pochwycić
czyja wola skrzywdzić
"sam sobie sterem
żeglarzem
okrętem"
Nie
wspólczucia nie chcę
lecz portu co być może nazwę swoim Szczęściem
być może już go widzę
tuż tuż za zakrętem
...
Nie ma mnie tam gdzie sądzisz że jestem
Odkryłem tylko fragment nastroju który już przeminął
oto jak go zapisały słowa półpijane niczym
błądzące we mgle i we śnie
To nowy mnie początek
Oto moje ponowne
lepsze
narodzenie.
Deadbat, 25 czerwca 2020
Dlaczego życie jest piekłem
Drogie dziecię podaj dłoń
Przed pieniążkiem główkę skłoń
Poprowadzę cię po świecie
w końcu moim ty dziecięciem
Przyjacielu podaj rękę
Szykuj się na chorób mękę
Poznaj zawiść żal i ból
Poznaj co to strach i głód
Towarzyszu podaj ramie
razem iść jest znacznie łatwiej
Nie patrz jeszcze śmierci w oczy
Jeszcze przyjdzie zauroczy
Niech pan zrobi mi tą łaskę
I dziadkowi poda laskę
Nie-wolności nadszedł czas
mózg nie ten i sił już brak
To co zyskać stracić muszę
Obojętność pożre duszę
Ostatnie marzenie umrze
Moje ciało złożą w trumnie
Deadbat, 29 sierpnia 2016
Quo vadis Homo - grafomania I
Oto jest przybył
On Anioł upadłej godziny
W nicości srebrem zanurzony życia
W złoto i błękit niebiańskich porównań
wzbił się
niebezpieczny i piękny
posłuchaj
Wyzwolić przybył formę okiełznać niezwłocznie
schronić w cieniu widoczne ukazać ukryte
W nicość zamienić ten czas co nie spocznie
zanim w pył i nicość wszelkie zetrze życie
Idziesz przed siebie lecz sam nie wiesz dokąd
I wierzyć śmiesz na przekór wszem bogom
przed siebie krocząc niezbadaną drogą
że sens mają tylko te słowa co mieć go nie mogą
Nie mieszka tu przecież zwierz nawet najmniejszy
I Diana trawy nie musnęła piętą
więc gdzie idziesz człowieku w uporze zacięty
wierząc że graal czeka tuż tuż za tą ścieżką
Deadbat, 27 sierpnia 2022
Tajger
Witaj obłąkany przyjacielu
Te granice których nienawidzisz nadają ci formę
Te granice których się wstydzisz sprawiają że jesteś jaki jesteś
Te z których nauczyłeś się chlubić spełniają tą samą rolę
Tylko nauczyłeś się odbierać je różnie
Dlatego
Witaj w świecie szaleńców
z płonącymi brodami biegaczy w zaświaty
technokratów oddających swoje życie dla maszyn
fanatyków szaleństwa równowagi
i szaleństw skrajności w stopniu umiarkowanym
Wybierz własną wiarę
i wybierz swoje włości
Oto będą ci dane
i będziesz je zdobywał i zabiegał o nie
nie opuszczą one ciebie aż do śmierci
bowiem
klątwą takie oto bo oto z takiego
splątany zostałeś od dnia swych narodzin
I aż do śmierci ciała które twym więzieniem
granicami i klatką
a na równi z ciałem
mózg jelita nadnercza i reszta organów zmysłów członków
to człowiecze konsorcjum które ja mianem przywykłeś określać
na podobieństwo tobie podobnych milionów
To przez ich knowania
żyć będziesz odtąd w strachu przed utratą
oto jako swój własny niewolnik
do dnia aż zaczniesz staczać się czym prędzej
aż utracisz siebie
I wszystko czym jesteś
Deadbat, 19 września 2016
Ucieczka od sumienia
Jest pewien dom
Płaczu i żałoby
Jest cierpienie
wilka idącego do kapturka na przeszpiegi
Jest pewne miejsce w parku
Święte miejsce
gdzie splotły się dłonie
Nawet jeśli nad nim świecą inne gwiazdy
Jest drzewo bez liści
Jest czas bez sumienia
Jest początek i koniec
wszystkiego
zrozumienia
Deadbat, 1 października 2016
Iluzje
Kto cię nastroił moja mała pozytywko
chleb mi przynosisz
i radość jest twoim darem
Kto cię tak nastroił moja mała pozytywko
że nie słyszę fałszu
w żadnym z twoich dźwięków
Kto cię nastroił moja mała pozytywko
odpowiadasz mi na każde zapytanie
nawet to którego jeszcze nie wypomyślałem
Kto cię nastroił moja mała pozytywko
czasem na szarej dziś-porcelanie ty dźwiękiem
niebiańskie malujesz pejzaże
Kto cię tak nastroił moja mała pozytywko
Kiedy spadniesz z parapetu mojego okna
roztrzaskasz na bruku ulicy
Jak świat swój zrozumiem
bez słodkiej twojej melodii
Deadbat, 24 czerwca 2022
Meta-Insektoida
Oto jestem
Oto jesteś
Oto jesteśmy
zakrzyknąłem
zakrzyknąłeś
zakrzyknęli
Ja Wiem
Nie to Ja Wiem
Nie to On Wie
Nie to My Wiemy
Ja Jestem
To On Jest
To my Istniejemy
Kulka choć ciężka znów pchnięta mocą tylnych odnóży obróciła się nieco
Nowe idee przywarły niedbale do pozostałych resztek
Świadomość i życie potoczyły się zgodnie ubogacając nawzajem swoim aromatem
Żuk gnojarz spojrzał na piętrzącą się przed nim ciężką sferę z niechęcią
Po co to wszystko pomyślał
nim skonał
Deadbat, 11 października 2016
Kintoki
To co noszę w sobie
w tym najbardziej niepewnym miejscu
To pewność że dobre jest to co nierozpoznane
że kromka pasuje do dżemu
poprzez masło
To w co wierzę
to wiara w wiarę ponad wszelką nadzieję
ponad szczęście osobiste
prywatne intymne światy
kombinacje znaczeń i bezznaczeń
bez względu na to która jest godzina
pora roku
rasa
planeta
To co teraz widzę
to szczęście
niewysłowione i niewyrażalne
bez żadnych sensownych uzasadnień
To ku czemu biegnę
To wolność od nóg
pośpiechu
znaczeń
Deadbat, 19 maja 2022
Wojna
W nieczuły bat pragnień
który tnie skórę mojego bębna
wlewam kolejne pragnienia
oczekując spełnienia
w pustkę rozległych krain
wdmuchuje swoje natchnienia
zdziwiony że nic to nie zmienia
i tylko ja sam więcej krwawię
Niech mojej podróży towarzyszy światło
inne niż to co sam posklejałem
Niech mojej drodze towarzyszą znaki
inne niż te które sam ostrym narzędziem wyciąłem
Oto największe pragnienie
pragnienie przetrwania
oto jego pień korzenie gałęzie i liście
wiem że pragnienie to jest nie do spełnienia
lecz że będę zabijał i rabował aby je spełnić
wiem już także
że
wojna jest drogą świata
i świat rządzi się wojną
złudzenia dobrej woli są niezwykle kruche
nietrwałe i ulotne pragnienie nieranień
Sun Tzu naszym bogiem choć nikt go nie nazwie
i silniejsza armia naszym największym marzeniem
(nieudolnie czasami skrywanym)
I kiedy to nasz porządek zapanuje nad światem
przecież żadna wojna więcej nie powstanie
prawda?
Deadbat, 2 listopada 2016
Upadłe anioły nie robią pizzy
Upadłe anioły nie robią pizzy
One upychają ciemność po kątach nicości
Upadłe anioły nie pragną już zaistnieć
Ale mocą Wszechżywiołu spopielić sam ból
do cna
z popiołu w popiół
do najgłębszej treści
Wartości tak wzniosłe
potężne i wielkie
że bezwartościowe i nic nie znaczące
szukają prawdy
ej
Lecz jej nie znajdują
Biegną do bezcelowego celu
wpatrzone w kroplę oddzielającej się właśnie rosy
bez nadziei na jakąkolwiek nadzieję
absulutnie nieuważne
bez szansy na jakąkolwiek szansę
na ożywienie samej śmierci
Na wypatrzenie i zobaczenie
w tysiącach codziennych spraw
czegokolwiek
grzebią w popiołach domostw i gruzach pałaców
w każdym zapomnianym grobie
w nicości szukają tej odrobiny
z których wnet splotą słońce
Deadbat, 18 stycznia 2024
Dosyt
Dzięki Tobie niech będą Nibbano
Że zabierasz mi myśli słowa wreszcie mnie samego
Że uwalniasz od męki stawania się ciągłego
W praoceanie chaotycznych uczuć
Skazany bowiem jestem na śmierć od dnia moich narodzin
Dlatego
Oddaję ci z chęcią moje złe uczynki
Oddaje ci z chęcią również i te dobre
Nic przed Tobą nie skryłem nic nie przywłaszczyłem sobie
przeniknij mnie do kości i od najjaśniejszych szczytów do najciemniejszych krawędzi
zatrzymaj moje serce i uwolnij od niego
Obym nie musiał już trwonić czasu na próżne istnienie
Na rozdzielenie odłączenie i pustkę
Na odczuwanie nieistniejącego ego
Na puste gesty myśli i uczynki
dzięki tobie zrozumiałem je bowiem i je porzuciłem
jak krab porzuca nieużyteczną muszlę bez żalu czy smutku
Na wydumane rozdzielenie i nieistniejącą jedność
Na własne cierpienie którego sam jestem sprawcą
Na wydmuchane zasługi i zawyżone winy
które głoszą mi inne cierpiące istoty z tego uniwersum
Na własną niemoc kiedy patrzę na ogrom cierpienia które je wypełnia
Cierpień tych mrowie nie do wyrażenia wszystkich istot czujących rozdartych skazaniem na tymczasowe trwanie
Obym puścił się nieistniejącego parapetu
wraz z którym spadam od dnia moich narodzin
i odnalazł radość swobodnego lotu
Niechaj mój umysł stanie się niczym idealne lustro
i nie zatrzymam nigdy już dla siebie niczego
lecz zwyciężę byt niebytem
nienawiść zwyciężając miłością
Stając się w pełni sobą
poprzez zaprzestanie stawania kimkolwiek
Na miliard gwiazd bowiem
człowiek rozpryskuje się uderzywszy w nibbanę
Albo zapada w czarną dziurę pod wpływem własnej masy
Dlatego dzięki niech będą Tobie
Nibbano
Deadbat, 5 stycznia 2020
"Pewnego razu w kawiarni"
Siedzę
i ty siedzisz przecież
Wokół cicha knajpa, przytłumione światła i dźwięki
i tylko twoja twarz jest mi coraz bliższa
Chociaż nie znam ciebie
ani twojego zapachu
Wiem co myślisz
chociaż nigdy dotąd się nie widzieliśmy
Ja tylko pomagam koledze
który usiłuje się z tobą porozumieć
Siedzi obok mnie zaraz tam o całe lata świetlne
I tylko dlaczego biegną do siebie nasze ręce
nie mogę zrozumieć
Kiedy kończę za ciebie każde twoje zdanie
radosną zdumieniem ciągle drży powietrze
i choć wiem że rozstanie przerwie nasze szczęście
to niepojęte
Co jest dniem
a co nocy kosmosem
ja nie wiem
i
nie chcę już wiedzieć
Jestem i jesteś
Patrzymy na siebie i w siebie
Czy spotkam cię znowu
Czy nasze ręce nigdy nie spotkają się więcej
Nie pójdziemy nigdy więcej ręka w rękę
jakie to ma znaczenie
kiedy ja to już wiem i ty to wiesz że jesteśmy
że zawsze byliśmy
połączeni
Wiecznie
Deadbat, 12 grudnia 2019
Podróż
Niejasne są drogi życia
A śmierć napełnia nas lękiem
I to pytanie na ścianie namiotu
Czy zrobiłeś już co należy
Nie ja piszę lecz słowa krzyczą milczeniem
(niczym przytłaczający swoją brzydotą fragment zawalonego muru)
To niesprawiedliwość woła o zemstę
Czy byt mój jest prawidłowy
Czy to co należy zrobiłem
nieustający refren
Czy but zbyt duży usiłuję włożyć
na zbyt drobną stopę
Na wątłe ciało człowiecze
nazbyt ciężką powgniataną zbroję
Nie ma tu dla mnie spokoju
nieświadomy jestem i chciwy zarazem
chociaż przecież nie pragnę
nienawiści widzę naokół płomienie
czasem także gdy patrzę wgłąb siebie
Lśnią światłem ciemnością i cieniem
ja wpatrzony w ciemność zastygam
z odciśniętym na twarzy jak rana bolesnym
zdumieniem
Napełniony lękiem
zgorzkniały przeszłości mlekiem
Powiedz mi Najwyższy w tej chwili
jak mam teraz bez strachu
patrzeć na ciebie
(Gdzie ten raj nam obiecany)
Liść upada bez lęku na ziemię
I życie każde zakończy się śmiercią
I kiedy patrzę na kwiatów kwitnienie
wiem że tuż za mną milionami więdną
Oto jedyne
Oto święte miejsce
jedyne nieświęte
Czy to piękno przetrwa
czy umrze wraz z ostatnim drgnieniem
serca ostatniego człowieka
wraz z czyjąś ostatnią nadzieją
Deadbat, 4 grudnia 2019
Myśl o przetrwaniu
"Istoty ludzkie są w stanie stworzyć i przekazać przyszłym pokoleniom świat, który jest naprawdę ludzki, w którym wszystkie istoty kwitną w wolności i bez strachu, ale ignorancja, chciwość i nienawiść stoją na ścieżce takiego osiągnięcia, a sam świat jest zagrożony przez te elementy" Hikshu Tenzin Giayso r. 2537 EB
Nie śmiem powiedzieć
kontestuję
Nie śmiem twierdzić
że Bóg się pomylił
Nie znam Prawdziwych Nazw i Imion
ani Prawdziwych Słów brzmienia nie słyszłem
Nie znam drogi do Prawdy Świątyni
nie wiem czy i gdzie szukać jej nawet
To tylko ślady pamięci w mojej głowie marnej
Widzę jednak upadek
Nadzieja istnieje
lecz przepełnia mnie lęk
Zawsze jest szansa
aż do tej chwili ostatniej
lecz kto wie która z nich okaże się tą ostatnią
Tak łatwo walczyć jest o wolność i słuszną sprawę
dźwigać ją jednak już jest inaczej
Tak łatwo krzyczeć o sprawiedliwość
gorzej kiedy jest się katem
którego króla król wygnał
zabił i złożył w rowie
Idolom swym na ofiarę
Jest radość i smutek w każdej rzeczy
łza ze śmiechem łączy się przecież tak łatwo i naturalnie
Lecz ja sądzę krzyczeć należy
zanim moment triumfu
chwilą największej porażki się okaże
Oto nadchodzą zmiany
i cierpieć będą miliony
i ginąć marnie
...
nie każcie mi tworzyć pozytywnych zakończeń
optymizmem tchnących zapewnień
i rumianych radością
subtelnych estetycznych wzruszeń
wyszukanych metafor nie ma we mnie
w tej chwili
kiedy czuję całym rozedrganym sercem
że krzyczeć krzyczeć muszę
i że krzyczeć musimy razem
jesteśmy tylko kolejną formą trwania
kolejną cywilizacją kolejną ludzką gromadą
opamiętajcie się lub wyginiecie
a Ziemia ledwo zauważy wasze zniknięcie
tylko hałdy plastiku
tylko szklane "kamienie"
Deadbat, 4 grudnia 2019
Litania do mojego pracodawcy
"WOJNA TO POKÓJ
WOLNOŚĆ TO NIEWOLA
IGNORANCJA TO SIŁA"
Orwell "Rok 1984"
Na twoje warunki
które tak śmiało stawiasz bez żadnej głębszej refleksji
nie zgadzam się
Na bycie narzędziem
bez znamion człowieka
nie zgadzam się
Na nazywanie prawa lewem i na odwrót
dla twojego zysku i bez prawa racji
nie zgadzam się
Na twoją agresję i moralną ślepotę
na nieuczciwość tylko w jedną stronę
nie zgadzam się
Nie zgadzam się że masz do mnie prawo
że mnie kupiłeś
w całości i na zawsze
Ze sznurowaniem mi ust
z krępowaniem rąk i zasłanianiem oczu
Nie zgadzam się
Nie zgadzam się
Nie zgadzam się
Kiedy widzę jak naciągasz wszelkie prawa
kiedy je naginasz i kiedy obchodzisz
nie zgadzam się
Kiedy widzę jak poniżasz innych
jak nigdy nie bierzesz ich strony
nie zgadzam się
Kiedy skłócasz nas ze sobą
aby lżej ci było panować i niepodzielnie rządzić
nie zgadzam się
Kiedy widzę jak wykorzystujesz słabość
aby sam stać się silniejszy
nie zgadzam się
Kiedy ciągle kluczysz
i unikasz ważnych odpowiedzi
nie zgadzam się
Kiedy kłamiesz wprost w oczy
aby i tak wszystko potem zmienić
nie zgadzam się
Nie zgadzam się
Nie zgadzam się
...
Nie zgadzam się
Na świat w którym mam milczeć
Kiedy narasta we mnie krzyk albo śmiech
jako jedyna właściwa reakcja
Na miliony posłusznych bezrefleksyjnych mrówek
produkujących w pocie czoła dla siebie swoich dzieci i świata truciznę
Nie zgadzam się
Nawet jeśli usiłujesz tego nie usłyszeć
Nie zgadzam się
Deadbat, 30 lipca 2020
"Jak przestałem się martwić i pokochałem bombę"
Blade odblaski eksplodujących bomb
na obrzeżach świadomości
To płonie rodzinny dom
To płonie rodzinne miasto
To płonie ukochany świat
Pędzę przed siebie nie czując łez
łez szczęścia co zraszają obficie moją kurtę
Wreszcie wszystko będzie miało sens
nareszcie jutro stanie się prawdziwym jutrem
Sięgam i wiem że nareszcie
jej dłoń jest już w mojej i będzie tam
wiecznie
nie patrzę na jej ciała popioły i prochy
co żarzą się za moimi plecami
miliardami gwiazd w niebo lecą iskier snopy
Kiedy mijam płonące domy
beznamiętnie
Pęd rozmywa ból każdy
kruszy i rozpada i cokół i pomnik
na nim przecież płoną wszystkie koszmary
Patrzę i cieszę jak dziecko
Pan Gniew teraz żałośnie szczekający jamnik
Wciąż pędzę przed siebie
oczy moje drogowskazy
jedyne latarnie
Zanim paliwo się skończy i żałośnie padnę na twardą ulicę
Zobacz jak pędzę przed siebie wolności pełne mając wciąż tętnice
...
Deadbat, 18 listopada 2019
Oto życie człowieka
Oto życie człowieka
Otwórz swój umysł i uświadom sobie
Otwórz scieżki zmysłów i spostrzeż prawdę tych słów
aby je odrzucić następnie
Niczym dziecko co porzuca zabawkę precz od siebie
kiedy jasnym już stanie się dlań jej przesłanie
i pustka rozrywki jaką z sobą niesie
Czyż nie to właśnie nazywamy w pierwszej mierze dorastaniem?
Nie ma innego sensu poza sensem objawionym twojemu umysłowi w tej świętej chwili
ponieważ inna chwila nie istnieje
Nie ma innej wartości poza tą która jest w tobie obecnie
Którą nieraz z całym twym trudem i cierpieniem niesiesz
Nie ma innej wartości poza tą jaką w tej chwili stanowię dla siebie
I wszystko co się we mnie dzieje dzieje się przeze mnie
Ponieważ beze mnie nic się we mnie nie dzieje
Zrozum że beze mnie nic nigdy nie stało się we mnie
Woda łez czy śmiechu bowiem wypełnia taki kształt w jaki ją wlejesz
Nie ma innej prawdy poza tą która teraz skryta jest we mnie
To taka forma tego dzbana sprawia że zła zawartość naczynia mu szkodzi
To taka forma tego dzbana sprawia, że dobra zawartość naczynia błogosławieństwo mu niesie
Tak bowiem działa forma tym jest na tym opiera ona swoje istnienie
(I sama jak wszystko inne jest ona pustką
Chociaż rodzi przyczyny i skutki bezwzględnie)
Nie ma jednego sensu bo ten zmienia się niezmiennie
Dlatego zmiana jest jedynym co pewne
Im pośpieszniej będziesz go szukał tym szybciej skuteczniej ucieknie
Nie ma jednej wartości lecz są one jak fale na wzburzonym morzu
Dlatego jest ona sztormem chwili obecnej
i oślepiony nadmiarem próbuję wymacać obecny kształt siebie
lecz jak ja sam tak i sens tego co czuję jest zmienny
zmienne też niesie lecz pewne dla mnie konsekwencje
Nieuciszony wciąż umysł sprawia że ciągle w środku sztormu tkwię jeszcze
Oto prawda teraz
Minęła cię i uciekła
Była/jest niebytem kiedy przeminęła
Niebyła nie jest
nie była
nie będzie
Jeśli nawet wydaje się tobie że na nowo ją w sobie rozpoznałeś
Ona jest już inna a ty jesteś w błędzie
i żyjesz wspomnieniem
To tylko ślady na śniegu który wciąż topnieje
Lecz spójrz oto nowe błyszczące śniegu płatki przynosi powietrze
To tylko ślady sensu które słowa zostawiają w twoim umyśle
Jedne są wyrazistrze i bliższe prawdy dla ciebie
Inne błądzą niczym gromady obłąkanych ślepców szukających schronienia
w krainach stwarzanych przez ciebie
Lecz takie schronienie trwale nie istnieje
zanim już ich nie było
zanim już ich nie będzie
zaginione
W słowach ograniczonych semantyką gramatyką i sensem
tkwi pewna konsekwencja pewne zagrożenie
Dlaczego wydaje ci się że bez nich nie pomyślisz siebie?
Dlatego raz chociaż
skoro już tutaj jesteś
zanim odejdziesz
właśnie teraz
zobacz prawdę
...
I wybacz fałszywo brzmiące tych słów spisanych przeze mnie zadęcie
Lecz w ten prosty sposób uczynić je pragnąłęm użytecznym narzędziem
Abyś wykuł swe skrzydła i uwolnił siebie
Abyś porzucił tą cierpienia pełną ziemię ostatecznie
Deadbat, 10 sierpnia 2020
Klątwa czasu
Czas uderza w tętnice
niczym skryty zabójca
Ulica tętni ruchem
Pulsujące światła lamp
kolor migocze
pulsuje rytmicznie
Dnie wieczory poranki
przemijają bez skargi
Spójrz
Wokół odwiecznym cyklem
toczy się życie
Cień zastępuje światło
Światła zastępują cienie
Pulsujący dźwięk
napełnia i wzrasta
Wypełnia po brzegi aż przepełni
Niewidoczne naczynie
Narasta falami pieszczącymi bezgłośnie
cichy brzeg
Narasta poza czasem
Szaleńcze wzrasta tempo
Szaleńczy bieg
Nagła cisza wnosi ciepło
Nagły bezruch tworzy
jedność
Wieczną i trwać tak można przez chwilę
Znikam bezpiecznie
poza lękiem i gniewem
wolny od wszelkich uniesień
Deadbat, 16 sierpnia 2020
Prawdziwa opowieść
Iskry wędrują przez ciemność nie gasnąc
one przechodzą do innego wszechświata
Motyle białe to czyste dusze prawych i poczciwych
Czerwone ćmy to głodne duchy co wciąż światła łakną
Lecz nie ma pokarmu co zapcha czeluści ich krtani
i nie ma takiej jego ilości co ich głód nakarmi
Możesz to wyobrazić sobie jako pokój pogrążony w mroku
chociaż nie ma tu ścian żadnych ani nie ma ciemności
To tylko
Sto miliardów motyli wszelkich barw i kształtów
Płynie ku wieczności
I szczelina w ziemi jest ich najszerszą bramą
bezznaczenia
słowa co znaczy w dwójnasób
nic zarazem nie znacząc
Iskry w trzasku wybuchają w nieme konstelacje
wędrują przez ciemność nigdy nie gasnąc
One przechodzą do innego świata
Napełniając moje myśli prawdziwą baśnią
Deadbat, 25 lutego 2020
Przeterminowany
Wydłubuje skrawki
Wciskam zapałki w kasztany
Szepczę monotonnie i cicho o zapomnianym
Marzą dłonie rozmazując barwną plamę wspomnień
Nie było drogi a rowerek opada na niebo bezgłośnie
Nie boję się już milczeć
Kiedy o tym myślę
Śmiech płaczem odbija się od ściany
i grzęźnie pomiędzy dusznymi korytarzami
Czekam w nich ja w niepamięć zamarły
Na szepczącą słodko zieloność trawy
Na porannej modlitwy pieszczące palce
Ciepłą smugę światła na środku pokoju
(w niej uwięzione cząstki kurzu
odbywają swój rytualny taniec)
Na wszystko co niczym jest
wobec zabawy
Deadbat, 27 października 2019
Nowa liturgia
"While we live according to race, colour or creed
While we rule by blind madness and pure greed
Our lives dictated by tradition, superstition, false religion
Through the eons, and on and on" Roger Taylor
Popatrz i zobacz
Wysłuchaj i usłysz
Pomyśl i zrozum
Dotknij każdym zmysłem
i uświadom sobie
Gdzie szaleństwo sensu zagarnia przestrzenie
Wznieśliśmy świątynie na kształt własnych pragnień
Grzesznym światłem je oświetlamy śmierci pełnym czarnym
sami okrywszy się cienia fałszywym bezpieczeństwem
W imię bezdusznych bogów wznosimy swoje ręce
aby pełnić ich wolę choćby za cenę śmierci
aby choćby na chwilę zapomnieć jak bardzo bezsilni jesteśmy
Wypełniamy przepaście bezdenne kolejnym złudzeniem
Kto nas przebudzi nim zagłada na nas spadnie?!
Oto koniec świata lub Apokalipsa
Popatrz i chociaż straszna jest ta wizja
nie odwracaj swoich oczu od tego widoku
Oto wyruszyliśmy kiedyś w długą podróż
lecz sztucznym światłem jesteśmy jak ćmy wodzeni
naszym celem śmierć jest a nie jest nim szczęście w które chcemy wierzyć
Oto idziemy i tupot stóp naszych brzmi już w miliardy
Oto sami sobie przyznajemy prawa by następnie połamać je sami
Ty masz rację swoją ja swoją dostrzegam zmienną prawdę
Ty wiesz co dla mnie dobre
im bardziej ja sam siebie nie znam tym bardziej
Lecz prawda jest jedna wszyscy umieramy
Lecz droga jest jedna i jej rozumienie to jedyne
jedyne o co ze mną tak naprawdę walczysz
Patrzę na ulice oświetleni rzęsiście
idą ludzie pogrążeni w nocy
toczy ich żal i zawiść okrada bezczelnie
zasłaniają ich z lęku i strachu niewidzialne ściany
Lecz udają że świecą światłem własnym
Lecz wznoszą ku kruchym rzeczom kruche dłonie
Lecz wbrew własnej nocy pragną swoje szczęście marzyć
Choćby mieli tylko udawać wobec siebie i przed Innymi
Wypowiadają słowa i czynią gesty zgodne z rytuałem
zanim nad ich głowami ziemia w końcu się zamknie
Grają swoją rolę
w świętej komunii szaleńca
tak w jedność z własnym zlanego szaleństwem
że wszystko poza jego wspólnotą
staje się cierpieniem
a każdy niewierny ostatecznym wrogiem
Liturgia ich ucieczką
Liturgia ich szczęściem
Usłysz jak jęczą czasami pod panów swoich butami
Zobacz jak niewielu jest przebudzonych
Kiedy widzę siebie takim
Jaki obraz pokazać mam moim oczom
Jak przemówić do siebie
Jaką myśl mam przekazać by narodziło się zrozumienie
Jaka prawda i jakie cierpienie obudzić może z tak głębokiego letargu
Ponieważ Sen nasz jest rozległy
lecz brakuje mu głębi
Łatwiej jest zabić pana
niż niewolnikowi zbudzić się wolnym człowiekiem
I kiedy mówię sam jesteś dla siebie nieszczęściem
wiem że drażnię ciebie nieodmiennie
I kiedy wskażę kraty zakrzykniesz
- czego chcesz ode mnie?!
Dla głuchego dźwięk jest przecież niczym poza pustym śmiechem
Jak więc ja kłamca dotknę prawdy a jeśli przypadkiem
Jak bardzo się uśmieję
zanim pójdę dalej
Deadbat, 16 grudnia 2019
Zasadniczy cel
Po co mierzyć
dźwigać
rozwijać
Po co rozpychać
odrywać
zabijać
Po co pochłaniać
przemieniać
i trawić
Po co szukać
ulepszać
poznawać się bawić
Po co jest to pragnienie
Jeżeli już jutro wszystko stanie się cieniem
Dlaczego wiem że oddasz wszystko
zapłacisz każdą cenę
za najmarniejszą i złudną nadzieję
Kwiat ku słońcu unosi swoje ciało
jego liść każdy łaknie zwilżenia
Tygrys w ciemność patrzy z tęsknotą
wypatruje gdyż krew go wzywa do dzieła
Każdy organizm na Ziemi
Pochłania by wzrastać
Aby przetrwać rośnie
Zabij i przeżyj lub daj Żyć innemu kosztem siebie
I módl aby Śmierć nie sięgnęła wszystkich jednocześnie
Przetrwanie jest w ten sposób samym w sobie celem
Dziełem ostatecznym najwyższą nadzieją
nawet jeśli płonną wartą każdej ceny
Wszechbiom jest tej odwiecznej gry źródłem i przestrzenią
każdego nawet najlichszego dziecka matki Ziemi
Jeśli przestanie się bać kuli co je zabija kła noża co je rani
Rozleje się obficie świadomość bezsilności brak chęci do walki zmiany
Brak postępu
Radości życia
Nadziei płynącej z wiary
Droga to najprostsza do samozagłady
Deadbat, 25 czerwca 2020
Dlaczego życie jest pięknem
"Ciągle jutro, jutro i znów jutro
Kręci się w ciasnym kole dzień po dniu
aż po ostatnią głoskę czas-okresu
a wszystkie wczoraj to płomyki liche
które głupocie naszej przyświecają
w drodze do śmierci...
Życie jest tylko przechodnim półcieniem
Nędznym aktorem, który swoją rolę
przez parę godzin wygrawszy na scenie w nicość przepada
- powieścią idioty,
głośną, wrzaskliwą a nic nie znaczącą"
Z: W. Shakespeare "Makbet"
Piękne jest życie
Kiedy serce jest wolne
Od wszelkiej ideologii
Wtedy gdy można wziąć każdy oddech
Niewinny własną nieświadomością
że składa się z wdechu pełnego nadziei i życia
i śmierci-wydechu po nieważkości bezdechu na szczycie
aż do grobu-bezdechu na dnie samym tuż przed
czyniącym swym trudem miejsce na nowy świat i nowe życie kolejnym wdechem
Już poprzez to samo ciało wprowadza harmonię w istnienie smutku i radości
W swoim pięknie skończonym
ponieważ prawdziwym
Przedziwny tka taniec sprzeczności
Światło i ciemność tworzą wszelki obraz
Dźwięk i cisza każdą splatają melodię
(Aiua natomiast je wszystkie splata w fantazyjne wzory
- kosmiczne ultrafraktale w czasie który jest prosty choć złożony)
Lecz nadal wszystkie są jednym i z jednego
zanurzone bezgranicznie w pełnej jedności
Głupiec i mędrzec jednakowi są w różnorodności
Inne części gobelinu który tka się gdzieś ponad w i obok
Nieistotne jacy aktorzy grają aktualnie
Przedstawienie trwać musi
Oto jest sens jego ostateczny
nudny jak flaki z olejem
W tej krótkiej chwili uświadamianej nieświadomości tak pełnej
W chwili która wciąż umyka i mija choć wiem że musi trwać wiecznie
Kiedy ścieżki życia pozwalają się dojrzeć
pragnę biec nimi wszystkimi naraz w dzikim pędzie
Życie jest radością i już niczym więcej
Niczym skowyt do księżyca sama w sobie celem
(Sztuki każdej ostatecznym też uzasadnieniem)
Deadbat, 24 lutego 2020
Oparcia
Okruch spadł
To początek lawiny
Zacieram ręce w zimny poranek
Nie dostrzegam twarzy tak bardzo się śpieszą
Tu była droga
Tego mogę być pewien
Usiłuję nią iść
Lecz okruch już spadł
I lawiną ciąży gorzkie brzemię
Przysypany
Zamieram
Nie wiem
To dopiero koniec
Czy już początek
Deadbat, 27 grudnia 2019
Przybyłem milczeć
Przybyłem milczeć
a głos zabieram choć szeptem
Przybyłem aby być posłuszny
a czasem idę za swoim sercem
Miałem być ślepy na prawdę
a patrzę i widzę naszą brzydotę
Świat mówi codziennie patrząc prosto w moje oczy
Tu nic już nie może się wydarzyć
A ja się śmieje do łez
Wiem dobrze
Nie jestem doskonały
Nie jestem dojrzały ani nawet dobry
Jestem krzywym brudnym paluchem
skierowanym gdzieś indziej (na księżyc na słońce?)
Dumny jestem że istnienie mnie wezwało
dlatego z szacunkiem odmawiam bycia tobą
Nie czuję tak jak ty
Nie rozumiem ciebie i nie zrozumiem
jak ty jestem wiecznie zmiennym fenomenem
Jedynie teraz siebie mogę poznać
i niewiele zrozumiem zanim przeminę
Ale kwiat wzrasta nim zwiędnie
i nie zna przyczyny
Nie potrzeba rozumieć by się cieszyć
radować się i kochać to stany
nie rzeczowniki
Uczyć się pragnę żyć w zgodzie z sobą
nie depcząc kwiatów swej duszy
nie nienawidząc i nie będąc chciwym
ani się niczym nie niewoląc
Po to
żeby nie deptać
i nie zabijać
ciebie
Deadbat, 25 lutego 2020
Powiedz
Jaką trzeba mieć odwagę
Żeby ludziom mówić prawdę
Jaką trzeba mieć w sobie siłę
Aby za skarb największy brać swoją największą porażkę
Wielki Potężny i Godzien
Jak nisko jeszcze upadnę
Światłości Wieczny i Mądrości Panie
Podaj mi dłoń gdy to się stanie
Lecz niechaj nie słowa mówią lecz mówi powietrze
Nie słowa lecz lód i ogień
Niech Ziemia lawą brocząc bezustannie szepcze
Przytul moje serce
zanurz dłonie w jej chłodne wnętrze
Zanim w jedność czas złączy się
i przestrzeń
Może ostatni raz raz jeszcze
Życia wygłoś płomienne uwielbienie
Niech w dzień jasny zawirują wszystkie gwiazdy na niebie
Deadbat, 27 lutego 2020
Kamień
Czystą jesteś szarością
Szukasz wciąż barwy dla swojej substancji
Faktura inna co dzień przygniata cię do ziemi
Lub sprawia wrażenie że wzlecieć potrafisz
A planety i światy mkną po niebie nad tobą
A ciemności i światła gasną i migoczą
Chłód mrozi do głębi a słońce rozgrzewa
Trwasz nietrwały
i zamieniasz w piasek
A wokół ludzie chodzą
bez celu w bąblach nie-światła
ogrzewani słońcami światów własnych
Przystają na moment
ruszają gwałtownie
nie dostrzegając kwiatów co pod ich stopami
giną bez skargi
Bez Boga i racji
Deadbat, 28 lutego 2020
Spojrzenie wstecz
Wpadam w małe formy
Jak piasek w foremkę
Siedzę jak dziecko małe
i patrzę przed siebie
Tam złote pałace
Tam zabawki cudne
Tutaj nic nie cieszy
tu szarość i smutek
Tam
Czerwone jeszcze palce
w weselnej hennnie
Czarny furkocze warkocz
Płynnie przecina powietrze
Z pełnym Wdziękiem
Patrzę na żywioł tańca
objawiany tancerzem
milczę niesiony radością i rytmem
Zdumiony widzeniem
Tańczę
Złote wstęgi ognia
panują nad pustynią
jej ciemnością i chłodem
Obcością jakże bliską
(I jak dziwnie znajomą)
Jestem Wdzięczny
Tutaj
Jestem takim sobą
który nic nie zna
nic nie wie
nie mieści
Gdzie Twoje atrubuty
Bożku z pragnień wyzuty
Zagubione wota zniszczone i stare
potężniejsze od ciebie
Zaginione bramy dawno trawą porośnięte
sczezną
Oto Wiatr niesie twą karę
za twoje winy dawno zapomniene
i właśnie wtedy kiedy pragniesz mówić
Milczeć musisz
I tańczyć
Deadbat, 7 maja 2020
Pałac - sala pierwsza
Między nami zaległa cisza
Tysiąca słów niewypowiedzianych
żelazną sztabą ciąży na naszych bramach
zakutych w ostre kolce przeciw bojowym słoniom
Nasze niezdobyte twierdze niebosiężne
przenika cisza ciepłego wieczoru
i cicha muzyka z oddali
kruszy skały
setki gniazd nietoperzy u powały
O wy czarne luf ciężkich dział otwory
Dodajcie nam sił i przyspórzcie wiary
Latarnie nie świecą
dziś żywi umarli
może to wiatr został jedynym władcą tych przestrzeni
wskazując absurd pokoju zdobienia i ściany
Wieczne zanika w otchłani
co dopiero żywi
lękający się cieni
teraz będący jednością z cieniami
Deadbat, 29 maja 2020
Indie
Gdzie jesteś przyjacielu
Odjechałeś
Opuściłeś nas i nasz kraj
Czy jeszcze pamiętasz?
O jakże piękny jesteś odległy kraju
o jakże piękne są twoje krajobrazy
Zbyt dużo słońca i susza zostały daleko
i teraz już nic nigdy nie ugasi we mnie tego pragnienia
Drżę o was przyjaciele moi
O waszym świecie wolności myślę z obawą
Najsłabszy tutaj najbardziej jest kruchy
Najsłabszy jest zarazem najwytrzymalszy
Zniewolenie umysłu pragnieniem pieniądza
Zalęgło się w waszych miastach także
toczy je zaraza i kłamstwa
(I piękno i brzydota wszystko razem
i każda przeciwność zdaje się tylko
drugą stroną medalu
w tym nieziemsko pięknym wymiarze)
Lecz wszędzie są dobrzy ludzie
Których pomoc jest skarbem bez ceny
Jakże mógłbym opuścić was bez reszty
Jakże miałbym oderwać całkiem swoje serce
Nie potrafię tego uczynić
Dlatego dziś drżę o was nawet bardziej
dlatego morze wzbiera falami łez
Modlitwą serca myślę was przyjaciele
i pamiętam to nasze spotkanie
Deadbat, 12 czerwca 2020
katastrofizm nieznośnej lekkości bytu
Przez kosmiczny bezkres
mkną cząstki najmniejsze
Pustka nie jest pusta i nigdy nie była
Usiłuję widzieć lecz ślepy jestem od urodzenia
Moje uszy mnie zawodzą i już nic nie słyszę
Nie usłyszę już przyjaciela który za mną woła
Chciałbym wrócić do stanu pierwotnego zwierzęcia
i bezkarnie rzucać kupą w ludzi
łamiąc każdą możliwą zasadę
w jego nieskończonej niewinności
W moim statku
Jest tyle nienawiści która mnie obrzydza
tak wiele obrzydzenia odstręcza mnie od istnienia
widzę zło a dobro wydaje się powierzchownym efektem
płynącym z nieświadomości świadomej chemiczno-używkowej
Smutny jest dla mnie błazen który wyłupił sobie oczy by już nie widzieć smutku
nie chce widzieć brzydoty i móc śmiać się pragnie
choćby obłąkańczo
w ciągłym zmaganiu o lejce szaleństwa
umysłu co poniósł i ani myśli stanąć
Tak wiem
Ktoś przecież śmiać się musi
Smutną jest czystość wyrwana z realiów, by pozostać nieskalaną
i pogodną jak bezchmurne niebo
Czy naprawdę by zostać normalnym muszę wciąż wybierać szaleństwo
jak my wszyscy?
Niebezpiecznymi szaleńcami zdają mi się najbardziej
ci co przekonują mnie dziś że świat nie jest szalony
Ile krwi jeszcze przelejemy w imię tego boga obłędu
który już dawno wyrósł poza wszelką religię
i do każdej religii rości sobie prawa tak bezwzględnie
że nauką nazwał kult własny a inne kulty ciemnotą zwie
i bałwochwalstwem
Czy naprawdę wciąż kłamać muszę by trwale stać na straży prawdy
Czy Ty złodzieju prawdy kłamco i oszuście
znasz choć jedną właściwą odpowiedź
w którą tak do końca wierzysz bez tej wiary wewnętrznego przymusu
strażnika który z toporem i szafotem czyha na twoje najmniejsze duchowe potknięcie
tylko po to aby jeszcze raz
po raz kolejny
potwierdzić że jesteś skończonym zwierzęciem
Czy boleśnie świadomy jak łatwo można by ją obalić mniejsze zło wybierać jesteś tak zwykłym i tak jest naturalnym
że sumienia w jedyny słuszny sposób nastrojona harfa
nie zadrży nawet najciszej ani jedną najlżejszą struną jako odpowiedź dysharmonią dźwięku
i czy wobec tego ma ona jeszcze wartość jakąkolwiek
czy tylko błądzimy ślepcy głuchoniemi
kurczowo swoim słabym umysłem chwyciwszy się swego
rozpaczliwie łatając swoje żagle
nienawidzimy wszystkich co czynią tak samo
świadomie ignorując tratwy przez nich uchwycone równie kurczowo jak my własnej
nadajemy im epitety po to tylko by nie nazwać ludźmi
lżymy aby dać upust falom potężnej nienawiści bezsilnej wściekłości która szuka ujścia
lecz zabić nie mogąc i to nie przynosi ulgi
Spójrzmy dziś na siebie
stanowczo twierdzimy że tą naszą tratwa to świat cały
i poza naszą prawdą nie ma już niczego
i gromadzimy współwyznawców aby krzyczeli wraz z nami
odgrywając nawzajem przed sobą że wspólnie wierzymy
w tą jedną tratwę a nie każdy we własną
zastraszając manipulując i uwodząc innych aby też wierzyli w nasze prawdy przenosząc je ponad własne
wspólnie ostrząc przeciw innym ciężkie słów topory
staramy nie widzieć
rozkoszując myślą o zbliżającym zwycięstwie
smakując krew naszych wrogów swoim podniebieniem
widząc oczami duszy ich nieuniknioną nieodległą klęskę
staramy nie słyszeć
zbliżającego się nieubłaganie wodospadu
Deadbat, 16 grudnia 2019
Nie lękajcie się
Bohaterom Życia
Niech będzie Chwała
Bohaterom Ludzkości i Człowieczeństwa
Niech będzie Chwała
Bohaterom Wolności
Tym którzy w broń ostrą i lemiesze przekuli własne kajdany
lecz aby uwalniać i ziemię płodną czynić
nie aby zabijać i nie aby ranić
Niech będzie Chwała
Bohaterom Rodzicielstwa
Chwała zawsze i Błogosławieństwo
Wszystkim którzy odeszli
i materię swoją nam ofiarowali
Tym wszystkim niezliczonym istotom
i tym z nas co życia na Ziemi zaznali
którzy jak wierzymy powrócą do nas z oddali
Niech będzie Chwała
Dzisiaj wszyscy stajemy im wdzięczni
W tym dniu szczęśliwym modlić możemy się za nich
tu i teraz czynić swoje Dziady
My wszyscy którzy idziemy za Wami
Nie było nam dane tej zmienić zasady
Lecz życie potrzebuje śmierci
Kiedy umiera w nas dziecko dorosłe życie się rodzi
Jak z wolna umiera dorosły tak wolno zaczyna żyć starzec
Nic naprawdę się nie kończy w jedności
Wszystko co istnieje żąda nieustannej zmiany
Hańba tym niesprawiedliwym
którzy kradną życie innym
którzy do życia i innych a więc i do siebie
pełni są nieuświadamianej pogardy
którzy przyznają sami sobie prawo aby zabić
ponieważ od dzikich zwierząt ich nie odróżnisz
I gorzej czynią niż te najokrutniejsze tysiąc razy
...
Jednakże
Nie śmierć jest wrogiem lecz cierpienie ich i nasze
(Tak Pusta musi być najpierw filiżanka
aby można było w nią nalać herbaty)
Pustka śmierci jest więc życia domem leżem i wytchnieniem
Musi i pragnie zaistnieć co żyje
Zaistnieć ani trwać już nie może to co nie ma już drogi przemiany
A sens i wina ludzkim są wymysłem
tradycją i językiem naszego życia i naszej walki
W przestrzeni nieznanej bo niepoznawalnej
W przestrzeni której obce są przyczyny i skutki
W przestrzeni do której zaistnienia wystarczy odrobiny wiary
Nie ma zła ani dobra
Tak jak nie ma nagrody
Nie może być i kary
(Nie pytaj zatem kto jest Odpowiedzialnym
ponieważ ty sam jesteś za nią (i za Wielkie Litery))
Deadbat, 18 października 2019
Myśl o potrzebie
Czasem pragnę być po prostu
Chciałbym zniknąć choć wiem - nie istnieję
gryźć ziemię i wysysać soki
pojawiać się nagle i wszędzie
lub bywać gdzieś powoli wlewając w to siebie
I jeszcze
Chciałbym wierzyć że jestem
że jeszcze kiedyś przecież będę
że mną jest to co mnie stanowi
wierzyć w solidną wieczną pestkę
Chciałbym pragnąć namiętnie
niczego w zamian nie pragnąc
Poczochrawszy beztrosko
splątaną codzienność
odejść za zachodzącym słońcem
w ciszę symfonii wiecznej
Czy woda świadomie nadaje kształt fali
Oto spiętrzona z hukiem uderza o kamień
prześwietlona zachodzącym słońcem
trwa niezmienna w zmienności nieustannej
w zgodzie ze swoją naturą
w sile która nią włada i dzierży
w ich jednoczącej nieświadomości
płynie dalej
Tworzą wspólnie tym bardziej wyjątkowe dzieło
Im bliższe niepamięci
bardziej niezaistniałe
Cała prawda i piękno
Cełe światło i ciepło
Całe zimno i ciemność
Wszystkie dnie i noce
nie istnieją
dla kogoś
a jedynie wobec
Deadbat, 9 października 2019
"Czegoś szukamy jeszcze?"
Oto utopia naszej marnej twierdzy
Oto w szczęśliwości bytowanie wieczne
Naprzeciw stanowi własnej świadomości
trwamy jeszcze przecież w tym świecie
Ubawione anioły czy szatani smutni
Oszukani setnie
i bezwartościowi
Choć na swój sposób cwani
i nie bez wartości
Każdy jak małe arcydzieło
artysty pomylonego
zabawka czasów rzeczy innych ludzi
kiedy niepotrzebna porzucana w błocie
Kiedy użyteczna wieszana bez zwłoki
na pierwszym świeczniku tuż przy głównej drodze
To jasne że nie poszukując szukamy przecież najusilniej
bez tchu na tej pozbawianej powietrza planecie
Nie bez nadziei
choć już bez wiary w nadzieję
patrzymy jak gdzieś krąży ponad teraźniejszym truchłem
nienazwana myśl przesycona lękiem
jakby przeczucie nieznośne niejasne własnej skończoności
że musi być coś więcej
i to może dlatego
szukamy jeszcze
przecież
czegoś szukamy jeszcze
Deadbat, 24 czerwca 2019
"Ona on ono Tańczy"
I wzniosła ramiona i dłonie
ku niebu kolana i stopy naprzemiennie
i z niebem próbuje zjednoczyć
(jakby nie wiedząc o swojej niemocy)
to wszystko co z ziemi pochodzi
...
Oto idzie korowodem życia
celebrując ruch każdy wdech i westchnienie
(Cała gawiedź raduje się świętem)
I wbrew surowym prawom niezłomnym zasadom
radość napełnia drzewa powietrze kamienie
O jakże pięknie to bywa
I jakże piękne bywają te chwile
szczęśliwie i szczerze
szczęśliwe i szczere
kiedy ta treść ich porywa
ten zew jednoczy co bywa obce obojętne
i nieraz wrogie wzajemnie
jednym jakże dzikim zamazanym gestem
Boskim i zwierzęcym łącznie i niezależnie
zlewa w niezbędne sobie
nierozłącznie konieczne
Opowiada szaleńczo każdym drobnym gestem
stanowczo obłędne
jedynie sensowne
współbieżnie niezbędne
z potrzeby najczystrzej płynące
szczęście
Wizja ta zalewa dusze słodyczą i prawdy nienazwaną pieśnią
Zamyka usta każde i każde otwiera serce
Rozświetla czystym światem mroki nieprzejrzane
niepodejrzewane wcześniej nawet o najmniejsze cienie
Z ciemności w światło i w światło największe
z bezruchu śmierci w życia poruszenie wieczne
z głodu bezwoli i pustki niemocy
w nieskończonej treści nabrzmiałe pragnienie
Powstań zmień tańca gestem
kąkol dawno wyschnięty
w przesłodkich winogron korzenie
pędź biegnij naprzeciw
czas krótki i barwy przedziwne przeminą
Jutro inne kolory rozświetlą wspomnienie
i właśnie wtedy gdy najbardziej zostać zapragniesz
wtedy właśnie odejdziesz
(płaczem napełni się powietrze)
lecz teraz biegnij naprzód
i tańcz
Czas na Ciebie
Deadbat, 24 czerwca 2019
"Pomiędzy głosami"
Jakże małym jestem i byłem
Wszystko co poznałem upodliłem
Wszystko co czułem roztrwoniłem
Wszystko czego się lękałem zabiłem
i patrzę z pustki ponad obłokami
i nie widzę sensów krzyków ponad ciszy sensami
Ani światła nad ciemność ani życia nad śmierć
Obojętne co sercu bliskie i dalekie
Obojętne ambrozją żyję czy o chlebie
nie wznoszę ich ku niebom
ani z płonących odrzwi ciała
zanim powróci popiołem nie wynoszę
dom mój pusty i cichy
dziwnym zalegnie spokojem
jest jak wata w mych uszach
na oczach sierść jaka
zanim wyruszę w góry
i od śniegu oślepnę
i od wichrów ogłuchnę
i od czasów skostnieję
powracam z mozołem stawania
wstawania
pierwszym krokiem
w trzeszczącym pod stopami śniegu
pierwszym słowem
w mroźnym groźnym pomrukiem powietrzu
pierwszym pytaniem bez pierwszej odpowiedzi
gór na moje bycie zbyt wielkich zbyt wiecznych
Ostatecznego sensu
mozolnym bezznaczeniem
Deadbat, 19 czerwca 2019
"jeszcze próbuję"
Ktoś pytał o kolor nieba
co ja mogę o tym wiedzieć
Ktoś pytał o czucie
Lecz płomienie w mojej krwi
nie dały mi odczuć chłodu
I teraz stoi ten lodowy posąg
Jestem bo byłem
nie nie wiem jak długo jeszcze
czy doniosę ten kielich do ust
Sącząc swoją truciznę
spoglądam na swoje wzgórze
i tęsknię za powrotem
do nieistniejącego domu
jedynego miejsca które ma jeszcze jakieś znaczenie
Próbuje usłyszeć własne słowa
Próbuje wróżyć z własnych treści
Jak obcy ten język jak zapomniany i martwy
Żyję bez rzeczy które próbowałem nazwać
żyję bez światła i wbrew ciemnościom
Wyrażać bez twarzy
próbuję iść bez nóg
próbuję mówić
próbuję
Deadbat, 17 czerwca 2019
"Moje wspomnienie trwać będzie"
Ciepło
Drżenie
dźwięk przeczysty
Światło w niebie
dzwon przejrzysty
Wina czerwień
Czerń i wilgoć
Błękit biały
Jedwabistość
Tu i teraz
Tam i wtedy
Tej pamięci
Święte wedy
głód co z serca
nie wyświecisz
Pieśń co z duszy
W niebo wzleci
Dłoń co sięga
Choć nie sięgnie
Czas co minie
Choć trwa wiecznie
Deadbat, 13 marca 2018
Biel
Z wysokich nieboskłonów
w nędzę ludzkiego teraz
Nienawistne mi to ciało
I kocham je zarazem
"Na taką miłość nas skazano
Taką przbodli nas ojczyzną"
Śpiewa bard
I patrzę w twe oczy zmącone jak moje
i wiem że chcesz bym ci pomógł
Wiem też że nie pomogę
Tak i mi nikt pomóc nie może
Gdy jeśli ja tego nie zrobię nikt mi nie pomoże
Dlatego kiedy dostrzegam całą ironię i rozpacz mej własnej bezsiły
twoja niechęć i wrogość są ciężarami strasznymi
i dźwigać je muszę pchać przed sobą niby
Syzyf w odwiecznym życia teatrze
Ty umierasz
Ty cierpisz
Lecz ja również cierpieć i umierać zacznę
Co mogę powiedzieć pomyśleć lub zrobić
Nie znam odpowiedzi ani nawet pytań
Gdy tylko ty sam jesteś i jednym i drugim
Ty i ty sam tylko i to w co raczysz wierzyć
i to w co uwierzyć zdołasz
Więc dziś życzę Ci wiary
Przyjacielu drogi
Wiary ponad wszelką słabość
która drzemie w ukrytej komnacie
Wiary ponad wszelką zewnętrzną siłę
Która kradnąc czas życia stale zabija cię
czyniąc niewolnikiem
Wiary co świadectwem będąc wszelkiej Prawdzie
uwalnia od wszyskiego co kłam ci zadaje
Lux perpetua
Deadbat, 23 maja 2019
"Kamień na kamieniu"
Kamień na kamieniu
Sparaliżowane palce
Cisza nieustanie błaga o krzyk
A życie o śmierć
Zbrukane co było czyste
Faktem bezinteresownego trwania
Utracone to co niezaistniało
Zapomniane co było wszystkim
Tylko wiatr pomiędzy nagrobkami
Kruszy spolegliwe kamienie
i deszcz w błoto pozamieniał drogi
Stalowe ostrze mknie niepostrzeżenie
Zbyt szybko odchodzisz kochana
Tak nagle się pojawił ten ból
Ta rozkosz
Ta Świadomość przemijania
Rodzi się samonienawiść
Lecz odejdę w pokoju
Niech zachłyśnie się ciszą
Świat co śpiew takiego ptaka
Uciszył
Deadbat, 28 czerwca 2019
"Życie na kredyt" - z: rozważania
Czas kto odgadnie
Czy człowiekiem się będzie
Czy zwierzęciem
Niepewność i lęk
Uwalnia z nas bestie
Dosyt i Bezpieczeństwo
pozwala stawać się człowiekiem
(Tak wiem lecz wyjątek
dlatego jest tak zwany
i czyż jako taki nie bliższy szaleństwu
Być może szaleństwo to najwyższa forma
bycia człowiekiem
Czy bycie człowiekiem oznacza więc bycie szaleńcem
I widzący zazdrości ślepemu
tej wiary w Schronienie co daje nadzieję
Szaleństwo człowieczeństwa jest niezgodne z naturą
dlatego pierwotną odnajduję w sobie naturę zwierzęcia
niezależnie od moralnych zagrożeń jakie w sobie kryją
tego faktu konsekwencje)
Jeśli boisz się w tej chwili
Ja także powody mam aby bać się
Ciebie
Jeżeli jesteś daleko nie zagrażasz mi w niczym
Jesteś naturalnym przyjacielem i sprzymierzeńcem
Lecz to moje terytorium
Zbliż sie a z całych sił
Uderzę
Cy może ulegnę
Nie poniż wtedy mojego biednego ciała
nie zniszcz kruchej duszy którą w sobie tak ostrożnie noszę
Skrywającego w zaciśniętych pięściach resztki dumy jeśli mam je jeszcze
Nie zabijaj
Nie szlachtuj
Nie zjadaj
pozwól odejść spokojnie
(Tak wiem znam zasady wiem proszę o zbyt wiele i proszę daremnie)
I podziwiam codzienie tych którzy
codziennie patrzą z lękiem
Na ostre szpikulce zębisk Groźby nieśmiertelnej
zwanej Nienasycenie
dowodzi nią niewiedza
Nieznajomość jutra skryte na jej grzbiecie
uzbrojona sowicie w zwierzęcego instyktu brzemie
i pragnienie życia
i życia w obfitości nieznośne pragnienie
Depczą razem chwili obecnej kwiaty najcenniejsze
Pośpieszają i gonią wciąż bojąc się i patrząc za i przed siebie
Biedne biedne bestie
I ja także uciekam najczęściej
Oto moja pierwsza rata za bycie człowiekiem
Deadbat, 28 września 2019
"Dzisiejsze wojny religijne -epitafium"
Kiedy widzę kamień w ręce twojej
Kiedy czuję smak krwi w ustach swoich
Wiem tylko że nie mam nic poza tą wiarą
Której twoja pięść wściekle zaciśnięta
pragnie mnie pozbawić
To jakby malowidłem zaprzeczać symfonii
Nie mam żadnych praw ani żadnej wiedzy
(Być może nigdy nie istniały i istnieć nie będą)
Nie głupszy jestem być może lecz i nie mądrzejszy
Pragnę tylko nadać temu zdaniu sensu
Zanim czarną kropką skończy się nad ranem
czasem czyjejś śmierci
(Ten kolejny nieprawdziwy koniec)
Pragnę tylko palec skierować do góry
Jeden z tych których właśnie nienawidzisz
(Te które jak wierzysz przeciwko tobie zawsze skierowane
żeby upokorzyć i skompromitować)
szkodzą tobie wnosząc relatywizm
Tam gdzie ty już musisz widzieć tylko własną prawdę
(Zbyt daleko to zaszło)
Tam gdzie tobie czyny są potrzebne
w twojej doktrynie proste czyste jasne
Szarość wartości i znaczeń natury i pragnień
zabija to co pozwala ci w pełni
uwierzyć że jesteś jedynym prawdziwym
Życia i Prawdziwego Słowa szafarzem
Tak więc nienawidzisz
Lecz zanim siłą swoją znów podejmiesz próbę
mojej wiary jaką by nie ona była rozkładu i degrengolady
zastanów się chwilę może po mnie przyjdzie
silniejszy od ciebie i z twoją cię zgładzi
(Może to jedyny ludzki dobór naturalny)
Deadbat, 11 lipca 2019
Szczęście - rozmowa z Szefem
Oto jesteś
Przyszłaś
Przyszedłeś
Wiesz już że mamy jedyną prawdę o Tobie
Jedyną na jaką stać Ciebie
I byłeś/byłaś i jesteś numerem
Musisz od dziś zastąpić dwa albo trzy inne
Tak bardzo wierzymy że tak dobry/dobra jesteś
Tak tak by było najlepiej
Inaczej znajdziemy kogoś
kto nie będzie nam rzucał kłód pod nogi
kogoś innego lepszego
kogoś kto zechce
Tak wiem że bół lęk cierpienie
Że mdleją ci oczy i ręce
I myśli w kłebach się plączą
stygnąc gęstnieją niebezpiecznie
Nas nie stać na błędy i straty
Przede wszystkim jednak nie stać Ciebie
Dziś masz robić dłużej
Masz od teraz robić więcej i lepiej
Tak dostaniesz czas wolny
Dla swojej rodziny dla siebie
Kiedy to będzie możliwe
W idealnym terminie
(Jeśli tylko pracować będziesz w odpowiednim tempie)
Lecz nie dziś nie jutro i nie w tym tygodniu
Kiedyś napewno porozmawiamy
jestem Twym darczyńcą i przyjacielem
Przecież
troszczę sie o Ciebie
Jeżeli karzę to skutecznie
Karzę Ciebie tak naprawdę dla Ciebie
Żebyś było bezpieczne
wydajniejsze
takie jakim Cię postrzegamy
skuteczne
Za cały nasz zysk
jesteśmy Ci wdzięczni dogłębnie
Numerze
Wiesz że inaczej być nie może
dlatego wiesz że tak jest najlepiej
Ja tylko
Wykonuję działania na zbiorach
Tych niewygodnych liczbach z twarzami
Zbyt indywidualnych trzeba popodcinać
zanim zmienią się w idealne bonsai
(lub odpadną uschną i zapadną w sobie)
Przyjdzie kiedyś przecież piękny czas dla nich
Przyjdzie szczęśliwość i świętowanie wieczne
Kiedy biologiczno-mechaniczne zużycie
umieści ich już poza systemem
Deadbat, 28 listopada 2020
Moja grafomania
Nie piszę słów
składam tylko wyrazy
wyrazy myśli uczuć znaczeń
upadłych i zamkniętych w sobie
jak ja sam
wyrazy gniewu żalu i ubolewania
czasami przekornej radości sprzeciwu na rytm i rym i formę
na świat a w nim na siebie
na to co mogę zmienić a czego nie mogę
nie aspiruję do żadnej etykiety
nawet ta człowiek zda mi się za dużo
jak każdy milczeniem jestem wpatrzonym w ogień
niekiedy wpadam w tory życia znużony przydługą podróżą
spopiela mnie czas zabijają myśli
i gniew niestrawiony
Wszystko to złudzenie
prawdziwe życie czasem mi się przyśni
Lecz ileż będzie można jeszcze śnić na jawie
przecież kimś innym pragnąc sobą jestem właśnie
dlatego prawda każda jest zarazem fałszem
Wzór gubi się i rozpada w chaos
Upadłe anioły nie zbierają poziomek
Świtu różany przedświt podsuwa marzenia
Nadzieja w barłogu agonii ciągle nie chce skonać
może odnajdę kiedyś siłę by skrócić jej cierpienia
Oto czemu trwać tak muszę
jak wpatrzony w przyczynę skutek
obserwując beznamiętnie
pożerającą mnie niczym wstydu płomień
te chwilę
Deadbat, 7 grudnia 2020
Sadhu I
Idzie przez połacie pustych krajobrazów
poprzez skwar i suchość i ból stawów
poprzez ciszę i chłód poranków
poprzez rozpalony gwar i harmider dnia
poprzez ulgę chłodniejszych wieczorów
cisza gór go przyzywa
chłodnych potoków obiecując strumienie
lecz to ludzkie osiedla go karmią
i ciało jego niosą obce ręce
świątynie krzepią jego serce
i czasem radością jest każdy krok
i z rezygnacją akceptuję tą radość
tak samo jak obojętnie akceptuje smutki
kolorowa szmata zwisa na nagim ciele
nie jego
jak to ciało
to tylko
kolejna rzecz do dźwigania
bez końca bo bez początku
Błogosławi porządek
błogosławi chaos
wznosi swoje dłonie ku bezgłośnym bogom
wznosi do nich swe serce i bezgłośną modlitwę
szuka świętej wody i świętego pokarmu
wypatruje świętych domów
aby temu ciału w dalszej drodze pomóc
ciesząc się szczerze każdym starym nowym krokiem
idzie poprzez ulice rzęsiście oświetlone
do świętych miejsc którym przynależy jego bycie
mija płonące stosy i płonące pochodnie
w odwiecznej gorączkowej drodze do prochu popękanej ziemi
tej pod jego bosymi stopami
i do świętej życia rzeki
do światła wszystkich gwiazd
ponad pustynią którą przemierza bez celu przez wieki
ponad głową opartą o długi kij
jego jedynego przyjaciela
idzie
Deadbat, 30 czerwca 2019
"Wybieram niewiarę"
Oddam każdą prawdę
za marne kłamstwo które da mi przetwanie
Oddam każdą wartość
za choćby znośne schronienie przed nieludzkim światem
Wiem że istnieją
Zbrodnie i gwałty i nienawiść
pożerająca żywcem i kata i ofiarę
Po prostu w swym trwaniu
wybieram niepamięć
Przypuszczalnie tylko
Niewierzę w zło
Ani w jego przeciwieństwo
w historię świata
chciwością pisaną i żądzą wszelką
chrzczoną tysiącem ust podwładnych
na zgliszczach tysiąca ołtarzy
przyozdabianą ich ofiarą na historię świętą
Jak ktoś bez nadziei nie wierzy w jutro
patrząc jak dzień nowy nastaje
I niebo śmiercią krwawi tak beztrosko
rękami żołnierzy człowieczy nieboskłon
Tak ja patrzę z nadzieją
świata mroków za prawdę naprawdę nie biorąc
Nie wierząc że ludzie złęj woli istnieją
I dla swej rozkoszy karzą cierpieć bardziej
dookoła wszystkim czującym istotom
Deadbat, 4 sierpnia 2020
Refleksja po wyborach
Żyjąc w publicznym świecie
tym który tworzą politycy
Każą jednych kochać
Innych nienawidzić
Tu zdrajcy
Tam ciemnota
Tutaj Silny prezydent
słaby w zarządzaniu
Tam prezydent spraw polskich
chyba tak dla odmiany
Co jednemu moc w serce wlewa i otuchę
to drugiego mierzi i mu mocno cuchnie
Nie chcą na siebie patrzeć
nie widzą wzajemnie
Jeden drugiemu wilkiem
nie człowiekiem
Każdy siebie wybiela szkalując co inne
A ja siedzę i o tym co zapewnić szczęście
każdemu ma z osobna szansę sobie myślę
Nie wiem jeszcze lecz jest jedno dla mnie pewne
Systemy które próbowały nazwaliśmy totalitaryzmem
Kłamstwo użyteczne społecznie
że każdy żyje w takim samym świecie
Podnosi łeb odrodzony kolejny raz
i nikt już teraz hydry tej nie zetnie
Jedno pytanie pozostaje tylko
Zanim jeszcze wszystkie "stare kurwy wymrą"
Która w szale historii szala na świat spadnie
Komu tego piekła drugich przypadnie urządzanie
Deadbat, 2 listopada 2020
Zamek Urojeń
Usiadłem na ziemi i spojrzałem w jej trzewia
Ujrzałem zamek mroczny wznosił się do nieba
Przemierzałem samotnie puste puste komnaty
dźwięk mnie nie dobiegał żaden ani światło poza moim własnym
Kiedy już minąć miałem sztaby bramy grube
Na tle kamiennej ściany ciemnej i obskurnej
Twarz Strażnika dostrzegłem złą podłą obmierzłą okrutną
Pchnąłem ciało w paniczną ucieczkę oddech jego wciąż czując
Do zamku ponownie wbiegłszy pędziłem bez miary
Lecz nagle po raz drugi stanął przede mną smutny zmęczony i stary
Z całą mocą lęku i gniewu głową go uderzyłem
Krew mnie naraz zalała przecięta szkłem lustra które zbiłem
Teraz krążę krwawy po wielkim zamczysku obłędnym wciąż pchany tym pragnieniem
I ostatniej pochodni oświetlam swoją drogę płomieniem
pokonam Strażnika i ucieknę z zamczyska w którym się zagubiłem
Czarne róże pięknie kwitną na krwistej mokrej ziemi w zamkowych ogrodach
Ktoś cały czas w nich rozwiesza i zapala lampiony świeżo dziwne pachną zioła
Lecz te drobne gwiazdki nie są w stanie rozświetlić mroków Wiecznej Nocy
I modlitwa bezsilna na ustach zamiera świadoma boleśnie swej własnej niemocy
I każda moja chwila jest nie-Niebem
Na błędnej wędrówce ucieczki myślą opętany jestem
uciekam też od wiary w nadzieję w której zalękniona
każda myśl niczym pęd młody zanim wykiełkuje już bez światła kona
Wiem tylko to jedno na pewno a świadomość ta straszna jest nieznośnie
Strażnik mi wciąż po piętach depcze słyszy wszystko co powiem do siebie a nawet pomyślę bezgłośnie
W każdej chwili swoje żelazne argumenty mi do ucha szepcze
w tej chwili także czuje jego oddech przecież
Nawet jeśli obejrzawszy się nikogo nigdy nie dostrzegłem
wiem po prostu wiem czuję że po piętach mi depcze
i tylko śmiech jego brzmiący obmierźle i podle
(raz po raz wyrywa się z mojego gardła)
Zanim go nie odnajdę i nie zwyciężę jaśniejący w bieli
Będę błądził nadal jak po tej wielkiej zimnej celi
Szukając swojej rewolucji i swojej gilotyny
Oprawcy narzędzi i własnej by ich użyć siły
I osiągnę pokój i wolności pełnię
(W taki oto sposób nagrodę dosięgnę)
Ostatnie komentarze:
16 maja 2024
violetta
Może w lipcu będę miała takie wakacje:)
16 maja 2024
jeśli tylko
słońce w płynie..
15 maja 2024
Weronika
Za jeszcze jeden rejs!
14 maja 2024
Mam takie oko :)
14 maja 2024
Jaga
Zwierzęta upodobniły się do koloru otoczenia
14 maja 2024
To naturalny suchy i pustynny klimat. I tam są
14 maja 2024
Klimat taki, że nie był i raczej nie będzie,
12 maja 2024
Melancthe
Kajzerki są przereklamowane ;)
11 maja 2024
kb
wielki wypas - był albo może będzie. kto wie...
11 maja 2024
sama prawda z tym myśleniem i psoceniem ale
11 maja 2024
zastanowiło mnie czy owe cenienie kajzerek wynika
11 maja 2024
skomponowane kolorystycznie..
16 maja 2024
violetta
16 maja 2024
Marek Gajowniczek
16 maja 2024
wiesiek
15 maja 2024
wiesiek
15 maja 2024
Jaga
14 maja 2024
violetta
14 maja 2024
Misiek
14 maja 2024
Arsis
14 maja 2024
Marek Gajowniczek
13 maja 2024
Arsis