Poetry

Krysia – cykl

pospółka

to było drugie spotkanie po latach niczyich
najtrudniejszych do oswojenia
szła w czerwonych kaloszach do pracy
nieprzewidywalny jak ten czerwcowy wieczór
powiedziałem że jeżeli nie zechce zostać moją żoną
co godzinę mam pociąg powrotny
okazało się że stąpając po gradzie
da mi kruchy jak skała czas
do końca opływania w życie

kobieta z miseczką

kiedy wróciłem po pół roku
oskubany z nadążania za raczkującym wnukiem
powiedziała że zostanie ze mną już tak do końca
głębsza niż oczekiwanie na deszcz
zapłakała miłością urywaną od tego dnia
bliższego jedynej powtarzalnej prawdy

monstera

chwila ma nice pleców kobiety
lepiej nie mówić bliskość ma swoje potrzeby
jej krew podchodzi na pożywce rozbuchanej ulicy
i wypełnia okno z drugą ukradzioną szczepką

karpiówka

ona nie wraca ze spaceru
wzdłuż cudzego już płotu
z ostatnim rocznikiem
zasadzonego przez siebie dzikiego wina
tylko przychodzi do połatania
w podbieraku babiego lata
i siada obok po wstydliwej prośbie
o przełożenie wiatru w liściach nad nami