Poetry

Oj tu mamy kłaków, tumanów z grzbietów, znad zadów
zza ucha wydrapanych pchlich darmozjadów
już psy bieżą w żupanach, bo kontuszy nie chcą
gdyż każdy szew skruszą tuszą bujną swą z resztą
jest suk ruch niewyspanych, odzianych w sukmany
kundel z kundlem karmą się dzieli, jeden z drugim skumany
swąd z kuf, jęzorem nos, nakryty stół półmisków
pełni po żerze, raz po raz podołki obmyją w ścisku
kulturze łeb ścięli, sprawa przegrana
bezwstydnie ktoś stawia na środku kasztana
od mis nie chce wstać, do końca się nie ruszy
sarmacka psia brać, uszy stawia, fuka, sierść stroszy
runąwszy na kojec, zanim zmruży oczy
finalnym grande fetorem, zacny obyczaj patroszy
...
życząc dobrej nocy.


                                                                       Tapczan 1966